De aanvraag tot verblijf ligt bij de ambassade. De huur is opgezegd. Mijn Spaans wordt in een razend tempo tot een aardig niveau gebracht. De familie is zich psychisch aan het voorbereiden op het vertrek. En Honduras is leuk, toch?
Dat vertel je jezelf. Want je moet daar toch anderhalf jaar gaan vertoeven. En hard werken natuurlijk. De verwachtingen van die 'Junior Experts' zijn hoog: nog net geen wonderen, maar toch wel aardig in die richting. En dit is wat ik wil. Zien en ervaren waar ik twee jaar bij een toen nog MFO over heb gelezen. En wat ik heb mogen beoordelen vanuit Den Haag. Ik wil context!
En dan die mail. De NGO in Honduras - mijn toekomstige werkgever - is tot drie keer toe gewapend overvallen. In mijn nog gebrekkige Spaans herken ik het woord 'machete'. Maar Honduras was leuk, toch?
Nee, ik ben niet van plan een levenslang trauma op te lopen. Nee, ik wil niet dat die NGO in Honduras extra gevaar loopt door de aanwezigheid van een 'Junior Expert' - die in veel landen toch gezien wordt als 'wit met geld'. Nee, ik wil niet vastgekluisterd zitten in een kamertje omdat het te onveilig is een stap daarbuiten te zetten. Nee, het moest leuk blijven, toch?
Een gesprek met de organisatie verantwoordelijk voor mijn uitzending: het is niet zo erg als het lijkt. Het gebeurde toen medewerkers van 'mijn' NGO op een motor projecten bezochten op het platteland. Vandaar de machete. En voor een NGO die constant op weg is met een auto - waarmee nog nooit iets is gebeurd - is iedereen blij mijn veiligheid met een redelijke risicoanalyse te kunnen garanderen. En ja, onveiligheid is overal. En ja, geweld neemt toe. Maar bewustzijn en goed plannen zijn de basis van veilig werken. De context die ik wilde horen!
En dus ga ik in september. Bewust van de do's en don'ts. Bewust dat ik altijd mensen om me heen zal hebben. En me bewust van waarom ik dit ook al weer wilde! Juist om die context niet uit het oog te verliezen!
