Een beetje cultuur: muchachas

Marjory, een van de meiden ‘muchachas’ die bij ons in huis woont en werkt, is zwanger. En het is zo typisch voor de cultuur hier, dat ik het wel met jullie moest delen!

1. Muchachas

Muchachas zijn vrouwen/meiden die hun leven lang sloven voor de rijken. Ze komen uit arme families, werken vanaf hun 14e 7 dagen in de week van 6 uur in de ochtend tot laat in de avond voor een belachelijk klein bedrag. Ze wassen de kleren, poetsen het huis, zorgen voor de kinderen, en worden niet verwacht een eigen leven te hebben. Het zijn de slaven van deze tijd. Bij mij in huis wonen er twee, Marjory en Angelita. Ik doe er alles aan om deze belachelijk ouderwetse en mensonterende praktijk wat te doorbreken. Zo neem ik ze mee uit, was ik mijn eigen kleren, poets ik mijn eigen kamer, en geef ik ze grotere cadeaus uit Nederland dan de huisbazin. Maar wie denkt dat slavernij niet meer bestaat, heeft het toch echt mis.

2. Muchachas en vriendjes

Muchachas zijn vaak meiden voor wie de wereld heel klein is. Ze komen eigenlijk nooit uit huis omdat ze daar geen tijd voor hebben door al het gesloof in huis. Ze geloven in het goede van de mensen, omdat ze eigenlijk nooit echt met iets anders geconfronteerd zijn. Ook de huisbazin die deze vrouwen als ‘onder mensen’ behandelt is een goed mens. Want waar zouden ze te horen krijgen dat het niet zo is? Waar zouden ze te horen krijgen dat ze meer waard zijn dan dit? Ze hebben nauwelijks onderwijs en een grote mond betekent alleen maar baan verlies. Een muchacha moet vooral niet denken. Dus als er dan een keer een jonge man op het pad komt, die met zijn macho uitspraken de vlinders los laat in haar buik, dan is het al snel gedaan. Het wordt pas duidelijk dat een muchacha een vriendje heeft - zoals bij Marjory het geval was - als ze 5 maanden zwanger is en je er toch echt niet meer onderuit kan.

3. En dan wordt het spannend

Blijven werken in het huis, dat kan niet. De kans dat de kerel zijn verantwoordelijkheid niet neemt is groot. Het is het begin van een alleenstaande moeder in armoede.
Maar goed. Laten we hopen dat het niet zo is. Laten we hopen dat de vriend van Marjory die ene uitzondering is. Laten we hopen dat ze een gezond kind krijgt, dat hij haar trouwt, en dat ze een mooie toekomst tegemoet gaan.

We hebben het in ieder geval gisteren gevierd met typisch Hondurese baleadas!

Waarom duur als het ook goedkoop kan?

Dat is wel een beetje het motto van weekend vieren in Honduras. Met een beetje creativiteit kom je al een eind, en eigenlijk is creativiteit nog niet eens nodig. Zo had Belmar de film Sex in The City van een reis meegenomen naar Santa Rosa, dus wij met wijn en chocola voor de televisie. Dat het een illegale copie was is op zich niet erg. Maar hij was letterlijk met een videocamera opgenomen. Dat betekent dat je de boer, smak en popcorn geluiden gewoon voor lief moet nemen. Maar dat zeg ik, waarom duur als het ook goedkoop kan? Wij hadden een leuke avond en hebben in ieder geval het grootste deel van de film zonder ongemakken kunnen kijken.



En zo ging ik zondag met Dania, haar familie, en Dilcia naar de kermis in San Juan, een klein dorpje verderop. Er zou ook een rodeo zijn, dus het echte ouderwetse stierrijden, en dan maar kijken wie er het langste op kan blijven zitten. De beveiliging leek onder de maat en het stadion was leeg. Want ja, waarom duur als het ook goedkoop kan? De berg even verderop stond vol met mensen, de bomen zaten vol met kinderen, hoog genoeg om precies in het stadion te kunnen kijken.



Dus wij een eindje verderop wat schieten in een schiettent. Natuurlijk schoot ik ze, na een goede uitleg, allemaal raak. Wel een stuk of 20. Ik had mijn zinnen al gezet op een van de knuffels daar. Maar nee, ik kreeg wat snoep en een plastic bal. Dania vertelde me dat die knuffels niet voor niks zo verkleurd waren, want die krijgt niemand OOIT. En dat snap ik, want waarom duur als het ook goedkoop kan? De snoepjes smaakten er niet minder om.



En als je dan zondag, tegen het einde van de middag thuis komt, dan moet je oppassen voor dwarsliggende dronken mannen. Die zo enorm dronken zijn, dan ze op straat een paar uur in slaap vallen voordat ze de weg voorzetten naar huis. Ik ben er inmiddels aangewend. Deze mannen drinken pure alcohol aangelengd met water. Want tja… waarom duur?....


Even een werk update…
Na de presentatie van vrijdag van het strategisch plan, ligt er een hoop werk deze week. Hopelijk het intranet online brengen, naar Gracias voor een bijeenkomst over het op de markt brengen voor door OCDIH ondersteunde honing, een meeting met alle coordinadoren over hoe nu verder met de communicatie en het leren, de communicatie plannen afmaken en een plan opstellen voor het vieren van de 15 jarige verjaardag van OCDIH. Een week heeft maar 5 dagen toch? …

Strategische Voorraden voor Mais en Bonen

Lieve mensen,

Voordat ik op vakantie ging ben ik met Cinthya in Copan Ruinas een reportage gaan maken van een van de projecten van OCDIH - de strategische voorraden voor mais en bonen. Daarbij ondersteunen we gemeenschappen om hun eigen voorraden te beheren, zodat als de kritische maanden mei, juni, juli en augustus komen, ze voldoende voedsel hebben om op een gezonde manier de overleven. En ze zijn daarbij dan niet aangewezen op markt kooplui die in deze maanden van schaarste VEEL te hogen prijzen vragen. Door hun eigen producten goed te bewaren, kunnen ze daar later in het jaar zelf van genieten.

Kijk en huiver.. mooi werk toch?

Geplaatst in de Maasroute van 19 Juni

Routine, regen en voetbal - foute combinatie!

Zo, ik ben er weer! Nederland is weer ver weg en lang geleden, en zo zachtjes aan begin ik weer mijn plekje hier terug te vinden. Ik heb alweer een drukke week werk achter de rug, waarin gepland moest worden wat we de komende maanden gaan doen. Zo zijn we nu aan het werken aan een communicatie plan voor een jaar - gebaseerd op de 5 jaren strategie die ik al een half jaar geleden heb helpen schrijven - een interne communicatie plan en een plan voor het vieren van de 15 jarige verjaardag van OCDIH in april 2009. Lijkt ver weg, maar dat is nu net het doel van plannen! En omdat de overheid steeds vaker de elektriciteit af sluit - en ZELFS het lef heeft om dat tijdens Nederland - Frankrijk te doen - is dat een goede smoes om een cafeetje in te duiken en het kantoor te ontlopen.

Gelukkig heb ik lieve mensen in Nederland die me bij gebrek aan elektriciteit hier, op de hoogte houden van de wedstrijden daar. Hoe kan ik me dan concentreren op mijn werk, wetende dat het 1-0 is, 2-0, 2-1… OH NO! De elektriciteit komt terug en ik vlucht met rode wangen en kloppend hart naar het huis van een vriendin om daar de laatste 20 minuten te kunnen volgen! GENIETEN! Vol geluk moet je dan weer terug naar je werk (omdat de wedstrijden hier tussen 13-15 uur zijn).. en probeer dan maar weer eens rust te vinden en die juichende armen op je toetsenbord te krijgen! Gelukkig zijn die Hondurezen nog gekker op voetbal dan wij, dat ze het allemaal wel snappen en net zo gek mee juichen voor die Naranja Mecanica - de Oranje Moter - zoals ons team hier heet. Ze kennen alle namen van de voetballers! En volgens de Hondurese verslaggevers - Mart Smeets is er NIKS bij - is het tipisch voor deze Naranja Mecanica dat ze iedere wedstrijd een nieuw shirt hebben MET de naam van de tegenstander erop. Zo leer je nog eens wat over je eigen land! Hahahaha..

Dus uit solidariteit - zij steunen ons ik steun hun - heb ik zaterdag avond ook zitten schreeuwen voor de TV toen Honduras met 2-2 gelijk speelde tegen Puerto Rico voor de selectie voor alweer het WK 2010.

En dan regent het nog! Heel de dag is het prachtig weer, zonnig, soms een beetje benauwd, maar zonnig! Dan om vier uur, niemand weet waar het vandaan komt, begint het te bliksemen en barsten de regens los. Het duurt maar even, maar wat een natuur geweld! Maar gelukkig nog niks ernstigs gebeurd.. op wat blikseminslagen na… alles is relatief natuurlijk!

Verder ben ik weer ondergedoken in het sociale leven van Santa Rosa. Ik hang wat rond bij Eva, drink hier en daar wat koffie, geef Cinthya haar eerste Nederlandse lessen, en ga met mama en Glenda naar de zondagochtend mis van Pater Fausto - die zo gelukkig was die Nederlandse weer in zijn kerk te hebben dat ik maar meteen naar voren moest komen om samen met hem de hosties uit te delen. Twee vegetariërs zij aan zij! Hahahahahah… Het thema van de mis was: Wat zou Jezus denken als hij nu in Honduras was, alle dronken mannen op de straten zou zien slapen, alle jongeren nog in bed zou vinden omdat ze gisteren nacht ‘lol’ hebben gehad, terwijl in deze regio 70% van de kinderen ondervoed is. Dat is voor mij - en dat zal het voor Jezus vast ook zijn geweest - een ongelooflijk aantal. 7 van de 10 kinderen heeft honger, in een land dat zo rijk is aan natuur. Maar omdat de rijken al het land hebben, en de armen niks om eten op te verbouwen, is dit nog altijd de realiteit. Daar is niks rechtvaardigs aan…

Geplaatst in Vice Versa Jaargang 42 nummer 3

Van thuis naar Casa

Na drie weken heerlijk thuis te zijn geweest, kwam het moment weer dat ik terug ging. Het feit dat ik nu wist waar ik heen ging, en dat ik nog niet klaar was met waar ik aan was begonnen in Honduras, maakte het afscheid misschien iets gemakkelijker, maar het blijft voor mij altijd moeilijk. Maar goed, gewoon doorbijten en langs de douane gaan, wat moet gebeuren moet gebeuren.

Gelukkig is de reis goed verlopen al kwam er in Miami een flinke griep opzetten waardoor ik de eerste twee dagen in Santa Rosa aan bed gekluisterd was. Ook wel een goed excuus om goed uit te rusten - zeg ik dan, die net drie weken vakantie achter de rug heeft!

Ik ben in ieder geval weer met open armen ontvangen in mijn casa, en ook de delfts blauwe souvenirs en Holland T-shirtjes vielen in goede smaak. Nu maar weer rustig de werk routine opzoeken en verder gaan waar ik een maandje geleden gestopt was.

Het waren een super drie weken waar ik met heel veel plezier op terug kijk! Ik kom terug, reken daar maar op! Ik laat het op tijd weten als de rose weer in de koelkast kan!