Geplaatst in de Maasroute van 24 April 2008

Onze eerste productie

Tussen alle drukte van de workshops door, gingen Cinthya en ik op pad naar de gemeenschappen in en om Copan Ruinas om een film te maken over een van onze projecten daar: graan reserves.

Wat zijn graan reserves?

Over het algemeen hebben de gemeenschappen voldoende eten voor 9 maanden per jaar, maar de maanden Juni, Juli en Augustus zijn tijden van crisis. De gemeenschappen hebben geen mogelijkheden om hun granen (mais) gedurende de 9 goede maanden op te slaan, en verkopen dat wat ze overdadig hebben aan anderen voor een lage prijs. Natuurlijk, in tijden van crisis, vliegen de prijzen omhoog. De mensen uit de gemeenschappen kunnen het niet betalen en lijden honger. En dat terwijl met mais, waar de mensen tortillas van maken, dit allemaal voorkomen kan worden.

Dus helpt OCDIH bij het opzetten van gemeenschappelijke maisopslagruimtes. Zodat in de goede maanden mais opgeslagen kan worden, van goede kwaliteit blijft, en in de maanden van crisis de families gewoon van hun tortillas kunnen blijven genieten. Mooi om al die mensen trots te zien op hun opslagruimte! Want OCDIH is een facilitator, maar uiteindelijk doen ze het allemaal zelf!

Ps. Honduras was deze week in het nieuws met een staking voor lagere benzineprijzen, lagere voedselprijzen, en vooral antwoorden van de overheid op petities die zijn lang geleden hebben ingediend. Deze stakingen gaan altijd gepaard met geweld - vooral van de kant van de politie - en het verkeer lag in het land een paar uur stil. Ik heb er, behalve dat ik het in de krant heb gelezen, niets van mee gekregen. Het is voor een goed doel, maar je kunt er maar beter bij uit de buurt blijven!

Geplaatst in Vice Versa Jaargang 42 nummer 2

Handen uit de mouwen

Zo, dat was me het weekje wel. De week waarin bij 18 kantoren van OCDIH de computernetwerken zijn aangelegd om de interne communicatie en het uitwisselen van documenten te verbeteren, en daarnaast de veiligheid van de informatie wat te bevorderen. En zo gingen we maandag op pad, bewapend met een enorm strak schema, 10 externe harde schijven (alleen voor de grote kantoren), 10 switch om de computers met elkaar te verbinden en honderden meters aan kabels.

Cynthia - mijn nieuwe collega - en ik, reisden samen naar San Pedro Sula om Jorge, de persoon die verantwoordelijk is voor de technische kant van het verhaal, op te halen. Nu moet ik eerlijk zeggen, dat zowel de fase in aanloop na deze week, als gedurende deze week, de samenwerking met Jorge en zijn organisatie zachtjes gezegd ‘lastig’ is verlopen. Ik zal niet op de details ingaan, maar de mensen die mij een beetje kennen weten dat het me ENORM FRUSTREERD als ik afhankelijk ben van derden op wie ik niet kan bouwen. En zo was de samenwerking met Jorge en zijn organisatie ook. Want ja, ik ben het proces met hun begonnen en zal het ook afmaken, maar dat het niet altijd over rozen gaat, mag duidelijk zijn.

Zo gebeurde het bijvoorbeeld, dat de organisatie van Jorge hun eigen website een grotere prioriteit vond dan het werk met OCDIH. Wat op zich al vreemd is, omdat hun taak juist is om organisaties als OCDIH te versterken. En dus kregen we maar 5 dagen (waarvan 1 in het weekend) in plaats van de geplande 2 weken. In 5 dagen 18 kantoren aandoen, is gekkenwerk. Niet alleen om de dagen die we maakten van 7 uur in de ochtend tot 22 uur in de avond, maar meer nog in de context van Honduras. Je moet hier nu eenmaal niet reizen in de avonden, omdat het simpelweg onveilig is. Maar goed, we hebben het overleefd, zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen en hebben gedaan wat moest gebeuren. Dat is het positieve!

Het leuke was, dat ik al mijn collega’s in hun eigen omgeving heb gezien, en prachtige dorpen heb mogen bezoeken waar OCDIH werkt. Want het Westen van Honduras, waar wij zitten, is en blijft een prachtig gebied. Iedere reis maakten we met de auto, als een van onze collega’s ons op kwam halen van het hotel en ons netjes naar bestemming bracht. Vervolgens inventariseerden we de situatie (toegang tot internet, hoeveel computers, wat zijn de problemen) zodat ik Jorge mooi aan de slag kon zetten (Zo ben ik dan ook weer wel!). Vervolgens had ik samen met Cynthia, de Coördinator van het kantoor en de persoon die lid is van mijn Equipo de Comunicacion, een meeting over hoe we elkaar kunnen helpen op het gebied van communicatie en wat het is dat wij aan het doen zijn. Het was ook een goed moment om eens rustig, een op een, te peilen wat de mensen vonden van de logo verandering. Hahahahaha.. een stukje interne lobby noemen we dat!

Dus nu hebben zij de netwerken en een server, en wij een idee van wat wij als Communicatie Afdeling allemaal moeten gaan doen. Zo staat er al een film gepland voor over twee weken, moeten we een kantoor helpen die op dit moment een soort anti-OCDIH campagne meemaakt van de lokale televisie, en willen we interne communicatie plannen gaan maken zodat de collega’s meer van elkaar gaan leren.

Dus we zitten vol energie en ideeën! Op het gebied van de samenwerking met Jorge en zijn organisatie, hebben we alleen de workshops nog eind april. Dus dat overleven we wel. En met Cynthia gaat het super! We hebben - naast de neusbel die ze in haar eerste week OCDIH heeft laten zetten -veel gemeen. Ze heeft humor, werkt snel en goed, is semivegetariër, en gewoon een super leuk mens. We zijn echt al een eenheid: verlaten tegelijk het kantoor en drinken tegelijk onze welverdiende koffie. Wat een geluk!

Oh ja, inmiddels zijn we experts in het maken van kabels, ook cross-overs! Toch leuk!