Geplaatst in de Maasroute op 28 Februari

Het Zwitserland van Centraal Amerika

Na een 'ouderwets' weekendje - hoe snel kunnen dingen als ouderwets aanvoelen - met Padre Fausto, Spaanse les, lunchen bij mijn Hondurese moeder - is het tijd om mijn vleugels weer eens te sprijden. Op naar Costa Rica, San Jose. Costa Rica, wat ook wel het Zwitserland van Centraal Amerika wordt genoemd - omdat het veilig, stabiel en relatief rijk is - schijnt prachtig te zijn. Hopelijk krijg ik er nog wat van te zien!

Ik heb er een workshop over hoe technologie organisaties kan helpen meer van hun ervaringen te leren. Laat ik daar nu net mee bezig zijn bij OCDIH. Ik hoop op tal van nieuwe ervaringen, nieuwe inzichten, en nieuwe ideeen voor mijn werk hier.

Maandag 3 Maart ben ik weer in Santa Rosa de Copan!

Wist je dat...

• Oxfam al een aantal jaar de campagne heeft ‘koop een koe’ met kerst
• En dat die koe niet voor jou is, maar voor mensen die die echt nodig hebben
• Dat OCDIH een van de organisaties is die er daadwerkelijk voor zorgt dat die koe ook echt op zijn plek komt
• En dat er twee Engelsen van OXFAM dat even kwamen checken
• Dat we een super dag hadden met trotse boeren en boerinnen
• En de Engelsen dusdanig onder de indruk waren van OCDIH, dat ze vol inspiratie terug naar huis konden
• En dat dat mij super trots maakte

Maar wist je ook dat als je een koe koopt voor iemand, daar enorm veel werk aan vooraf gaat. De mensen moeten geselecteerd worden op basis van wie het het meest nodig heeft en wie het wil. Dat er ruimte moet zijn om een koe te houden. Dat de mensen eerst moeten leren hoe ze zo’n beest verzorgen, hoe ze hem inenten, hoe ze kunnen fokken en hoe ze ziekten kunnen constateren en bestrijden. Dat er vervolgens iemand naar de markt gaat om ze te kopen en te verspreiden. En dat OCDIH niks voor niks doet. Namelijk dat als je een koe krijgt, je er ook een terug moet geven. Niet aan OCDIH, maar aan je buurman.

Dat zeggen ze er niet allemaal bij als je een ‘koe’ koopt voor een arme familie in een arm land. Veel te ingewikkeld zeggen ze dan, dat verkoopt niet. Maar zo is het wel!

Ontwikkelingssamenwerking is nu eenmaal ingewikkeld. Dus als je een koe koopt, dan koop je niet alleen een koe. Vergeet niet hoe belangrijk organisaties als OCDIH zijn om dit allemaal werkelijkheid te maken.

Zo, een stukje educatie op de vroege morgen!

Vakantie en Tijdsdruk

www.viceversaonline.nl/
Geplaatst in Vice Versa, Jaargang 42, Nummer 1

Vakantie is er om nieuwe dingen te zien en om te ontspannen. Het nieuwe jaar is er om terug te kijken en vooruit te blikken. Maar de combinatie van deze omstandigheden kan onrust geven, heb ik gemerkt. Na twee weken op een tropisch eiland in Honduras voel ik in het nieuwe jaar de tijdsdruk van mijn uitzending stijgen.
Na vier maanden van de achttien al voelen dat de tijd begint te dringen, lijkt misschien snel. Maar toch is het zo. De eerste vier maanden waren gevuld met het leren van de taal, het leren kennen van de organisatie, het inventariseren van wensen en verwachtingen en die omzetten in plannen. Het komende jaar gaat het om de uitvoering, de implementatie en de monitoring. Zal het gaan zoals ik hoop?


Ik heb zo mijn twijfels. Tijdens mijn vakantie in eigen land, Honduras dus, gingen veel dingen niet zoals ze hadden moeten gaan. Triviale dingen, maar toch. Een warme melk met karamel bij de espresso americano werd een koffie met karamel. Een mooi hotel bleek een leegstaand spookhuis in niemandsland, zonder eten of andere gasten. Een knallend nieuwjaarsfeest op het strand was een trieste gelegenheid zonder feestgangers. Ach, op vakantie kan ik het hebben.


Nu rest mij hier nog een dik jaar om samen met de organisatie een interne en externe communicatiestrategie te ontwikkelen. Daarbij ben ik als 'capaciteitsopbouwer' afhankelijk van de input van anderen. Als het niet van binnenuit komt, dan komt het maar niet. In de context van Honduras, waarin veel dingen niet gaan zoals je mag verwachten, en van een contract van nog veertien maanden, doet dit uitgangspunt me de tijdsdruk nu al voelen.


Maar terugkijkend en vooruitblikkend, heb ik toch hoop. De eerste vier maanden zijn buitengewoon goed verlopen, met volop ondersteuning en waardering. Op institutioneel niveau zijn prioriteiten bijgesteld en ook het organogram is aangepast, beide onder invloed van mijn functie. Wellicht tegen beter weten in hoop ik deze lijn voort te zetten. Schouders eronder!

31 uur jarig zijn - het is nog hard werken ook

Het begon in Nederland, waar het 7 uur eerder mijn verjaardag was dan in Santa Rosa de Copan. De pan de pan was versgebakken en ik voelde me jarig. In de ochtend werd ik door het hele huis gefeliciteerd en Eva van de Chinees kwam langs voor een gedeelde koffie en geklets. Maar ook al ben je voor het eerst jarig in Honduras, dat betekent niet dat er niet gewerkt moet worden.


En dus gaf ik op de universiteit gewoon netjes mijn presentatie over het werk van Rousseau. De pan de pan werd aangesneden en met genot naar binnen gewerkt. Waarop we in de pauze met alle studiegenoten de plaatselijke pizza hut indoken. Ook daar moest de pizza officieel worden aangesneden. Toen ik aan het einde van de dag ‘thuis’ aankwam, volgde de papaya en natuurlijk de taart voor het aansnijden, het is hard werken! Maar op zijn Hondurees werd de taart met enthousiast gezang verwelkomt!






In de avond doken we de kroeg in om er pas om 2uur weer uit te rollen. De coctails vloeiden rijkelijk en met buikpijn van het lachen rolden we naar buiten. En ik zou zo graag uitleggen waar we dan zo’n lol om hadden, maar het is een vreemde combinatie van Hondurese en Nederlandse humor, die versterkt wordt door dronken mannen om de tafel met lompe opmerkingen. Bijvoorbeeld een man die bijna niet recht kan lopen, bij onze tafel stopt, en spontaan begint te schreeuwen ‘Europa, Europa’. Waarop wij verbaast de kroeg door kijken, bezorgd vragen ‘waar, waar’ en aangeven dat we het toch echt niet zien. Tja, had je bij moeten zijn zeker?

Lieve mensen, ik ben heel gelukkig met alle kaartjes, telefoontjes, smsjes en mailtjes.. het is fijn om te weten dat je niet vergeten wordt! Door jullie heb ik een heerlijk dag gehad! Op naar de 27!

Pan, pan en nog eens pan

Pan betekent brood. Als Nederlander heb je daar een beeld bij, maar als Nederlander in Honduras weet je nooit wat je te wachten staat als je hierom vraagt. Krijg je brood, een koekje, cake, alles is mogelijk. En dan is er nog pan de pan, wat is dat dan? Nou het is lekker voor bij de koffie, en gemakkelijk te maken. En aangezien ik na tien jaar Party Vlaai nog altijd een bakkershart heb, bakten we dit weekend pan de pan. Probeer het uit zou ik zeggen!

Benodigdheden:
· 2 witte broden die net niet helemaal vers meer zijn
· 400 gram suiker - de Hondurezen zijn gek op zoet
· 1 liter melk
· 100 gram margarine
· 2 eetlepels vanillepoeder
· 2 eetlepels baksoda

Stap 1:
Scheur de 2 broden in kleine stukjes - zoals je voor de eentjes zou doen - en stop het in een grote schaal. Doe er de liter melk bij (liefst op kamertemperatuur) en smelt de 100 gram margarine die je er ook doorheen mixed. Dan nog 300 gram suiker erdoorheen, de vanillepoeder en de baksoda. De inhoud is hiermee klaar.

Stap 2:
Doe 100 gram suiker in een pannetje en smelt het totdat het vloeibaar is. Dit giet je in je taartvorm die straks de oven in moet. Je laat de suiker hard worden en besmeert de zijkanten van de taartvorm met wat vettigheid zodat niet alles straks aan de zijkant blijft plakken.

Stap 3:
Het mengsel uit stap 1 doen je in de pan met gecarameliseerde bodem en klaar is de pan de pan! Een uurtje in de oven op 250 graden - houdt er rekening mee dat de pan de pan behoorlijk op kan stijgen en dat de taartvorm dus niet meer dan ¾ vol is - en dat is alles.

Voor diegene die het gaan proberen - laat me vooral weten wat je ervan vindt!

Tranen in macholand

Carnaval in Nederland, carnaval in Honduras. Of in ieder geval, ze vieren het niet nu, maar als je naar de muziek luistert is het altijd wel een beetje carnaval.

Op vrijdagavond belandde ik weer met 3 vrouwen in een bar. De Rodeo, met livemuziek die zo hard is dat je niet gewoon kunt kletsen. Een tent dus ideaal voor mannen die zich willen bezatten. En zo gebeurd het niet zelden dat de machos in tranen uit barsten en ontroostbaar zijn. Alsof ze het verdriet van de wereld op hun schouders dragen huilen ze, knuffelen ze met hun vrienden, en nemen ze nog een slok van hun bier. Die arme mannen. Thuis mogen ze niet huilen, van de cultuur mogen ze niet huilen, dus dan doen ze het maar als ze dronken zijn. Want als iemand er dan de volgende dag naar vraagt, kun je altijd zeggen ‘daar weet ik niks meer van, ik was dronken’. Het bood mij deze avond in ieder geval een interessant uitzicht.

De volgende dag Spaanse les en in de avond de Constant Gardner gekeken met wat mensen. Grappig om op deze manier wat Afrika in Honduras te halen, al was het een erg trieste film. Wel een aanrader voor mensen die geïnteresseerd zijn in hoe Afrika misbruikt wordt voor commerciële belangen van grote bedrijven. Het is gebaseerd op een roman, maar we weten allemaal dat de waarheid niet heel veel mooier is.

En dan de was gedaan, yoga gedaan, pizza en pan de pan gebakken, gelezen en gewerkt, bij de Chinees van Eva langs geweest voor de nieuwste roddels en verhalen, genoten van het uitzicht op ons dakterras, en dat laatste wilde ik toch niet voor mezelf houden. Kijk en geniet.