31 uur jarig zijn - het is nog hard werken ook

Het begon in Nederland, waar het 7 uur eerder mijn verjaardag was dan in Santa Rosa de Copan. De pan de pan was versgebakken en ik voelde me jarig. In de ochtend werd ik door het hele huis gefeliciteerd en Eva van de Chinees kwam langs voor een gedeelde koffie en geklets. Maar ook al ben je voor het eerst jarig in Honduras, dat betekent niet dat er niet gewerkt moet worden.


En dus gaf ik op de universiteit gewoon netjes mijn presentatie over het werk van Rousseau. De pan de pan werd aangesneden en met genot naar binnen gewerkt. Waarop we in de pauze met alle studiegenoten de plaatselijke pizza hut indoken. Ook daar moest de pizza officieel worden aangesneden. Toen ik aan het einde van de dag ‘thuis’ aankwam, volgde de papaya en natuurlijk de taart voor het aansnijden, het is hard werken! Maar op zijn Hondurees werd de taart met enthousiast gezang verwelkomt!






In de avond doken we de kroeg in om er pas om 2uur weer uit te rollen. De coctails vloeiden rijkelijk en met buikpijn van het lachen rolden we naar buiten. En ik zou zo graag uitleggen waar we dan zo’n lol om hadden, maar het is een vreemde combinatie van Hondurese en Nederlandse humor, die versterkt wordt door dronken mannen om de tafel met lompe opmerkingen. Bijvoorbeeld een man die bijna niet recht kan lopen, bij onze tafel stopt, en spontaan begint te schreeuwen ‘Europa, Europa’. Waarop wij verbaast de kroeg door kijken, bezorgd vragen ‘waar, waar’ en aangeven dat we het toch echt niet zien. Tja, had je bij moeten zijn zeker?

Lieve mensen, ik ben heel gelukkig met alle kaartjes, telefoontjes, smsjes en mailtjes.. het is fijn om te weten dat je niet vergeten wordt! Door jullie heb ik een heerlijk dag gehad! Op naar de 27!