ALLES delen

Een dikke elf maanden zit je alleen hier in het verre Honduras. En dat woord ‘alleen’ is een tikkeltje ingewikkeld. Want echt alleen ben ik natuurlijk niet: heb genoeg mensen en vriendinnen om me heen om het hier al 11 maanden heel goed naar mijn zin te hebben en krijg een hoop liefde en aandacht van mensen ver weg van me. Maar toch ben je wel alleen in de zin dat de ervaringen die je opdoet, de verhalen die je vertelt en te horen krijgt, met niemand écht kan delen.

Ah, maar daar is verandering in gekomen! We gaan naar Padre Fausto, naar mijn favoriete schoenenwinkel, koffie en cocktails drinken, werken, ontbijten/lunchen/avondeten samen, lachen om rare Hondurese trekjes en gruwelen van het machismo: SJOUKJE IS HIER! Dat we in de eerste week al samen bij de dokter zaten om over de kleur, geur en substantie van onze uitwerpselen te praten, was misschien een beetje ‘te veel informatie’… maar goed, onder het mom van: ALLES delen!

En Sjoukje had geen betere tijd kunnen kiezen, want de Feria beleeft haar hoogtepunten hoor: Santa Rosa gaat los! Woensdag spotten we - met de meiden van het weeshuis waar Sjoukje werkt - een ‘cowboy te paard of toch in de pick up’ parade en donderdag avond rookten we heel Santa Rosa met dikke net gedraaide sigaren de zaal uit op de ‘nacht van de rokers’.

Sigaren zijn toch een beetje de trots van Santa Rosa… maar als je dan hoort dat de fabriek net is verkocht aan Engelsen, de speech in half Spaans half Engels is, de zaal voor de helft gevuld is met Amerikanen, de uitleg over de sigaren op tafel in het Engels is, en de ‘gringos’ uit hun dak ziet gaan op de Beegees… mmmm.. vraag je toch een beetje af waar die trots op gebaseerd is? Maar roken kunnen we, vervelende Amerikaanse en Hondurese mannen negeren ook, een voorkruipen voor het buffet is ook geen probleem! Blauwroken die handel!

Verder op het werk alles goed! We gaan weer alle sectoren af om opvolging te geven aan de workshops die we eerder hebben gegeven.. we geven uitleg over wat communicatie is… dat we in ons dagelijks werk ALLEMAAL bezig zijn met het communiceren van het imago van OCDIH.. en we inventariseren de grootste communicatie behoeften waar we direct oplossingen bij zoeken.

Heel leuk, heel verfrissend, heel belangrijk!

Maar First things First: WEEKEND

Ook Chavez houdt van Honduras

De benzine is duur, iedere dag een beetje duurder. De inflatie is hoog, iedere dag een beetje hoger. En de politiek is knudde, elke dag een beetje meer. En dan komt Chavez - de president (dictator of linkse activist) van Venzuela met een prachtig aanbod: koop je benzine gewoon bij mij, ik geef je een goed krediet en je hoeft je er de komende 25 jaar geen zorgen meer over te maken.

Want wat biedt deze goede man: dat Honduras zijn benzine en olie koopt van Venezuela voor 30 procent de prijs. De andere 70 procent betaalt Honduras pas over 25 jaar, tegen een rente van slechts 1%. Zo kan de overheid de prijzen van de benzine in Honduras omlaag gooien, wat goed is voor de economie, en houdt het geld over wat tegoed kan komen aan onderwijs of armoede bestrijding.

Maar wat Chavez eigenlijk bedoelt is: “een schuldeiser met bezit van olie is de meest machtige persoon ter wereld. En dat word ik dus. Jullie krijgen schulden bij mij, olie van mij, zodat ik me uitgebreid in jullie politiek kan mengen. En aangezien jullie een heerlijk corrupt landje zijn, weet ik dat geen cent van wat ik tot jullie beschikking stel bij de armen terecht komt, maar bij de rijken blijft hangen die macht hebben. Dus steun mij maar, want ik heb macht”.

En tuurlijk… wie had anders kunnen verwachten, hapt onze president Zelaya graag toe. Want de armen helpen, dat willen we allemaal natuurlijk.

Vóór en Ván

OCDIH is niet alleen een organisatie vóór de arme families in het Westen van Honduras, maar ook een organisatie ván de families is het Westen van Honduras. Dat is maar weer eens bewezen tijdens de jaarlijkse Asemblea bijeenkomst in Copan. Het Asemblea van OCDIH bestaat uit de mensen die in onze gemeenschappen wonen: een man en een vrouw uit iedere ‘sector’ zoals we dat hier noemen. Zij worden gekozen tijdens een meeting ín hun gemeenschappen, door de mensen die daar wonen. Ze worden gekomen omdat ze betrouwbaar zijn, de informatie goed door communiceren naar hun of omdat ze al veel ervaring hebben met OCDIH. Ik kan je vertellen, het zijn enorm goed gebekte ‘boeren en boerinnen’ die OCDIH een aantal keer met knap lastige vragen bestookten. Dat is nog eens een Asemblea waar je iets aan hebt.

Bijvoorbeeld: ‘Aan de ene kant wil OCDIH produceren voor de markt. De markt die kwaliteit vraagt, mooie en grote producten, die je eigenlijk alleen kan verbouwen met chemische middelen. Aan de andere kant wil OCDIH zo min mogelijk chemische producten gebruiken. Als dit zo door gaat wordt dat project geheid een fiasco’. Mmmm… interessant…

Of: ‘OCDIH is altijd een organisatie geweest die voor de armste families in Honduras werkt, dat zijn de families zonder land. Het programma om te produceren voor de markt, richt zich alleen op de producenten met land. Hoe garandeert OCDIH dat het grootste deel van haar werk gericht blijft op de armsten’. Mmmm….. goede vraag.

Het Asemblea van OCDIH komt dus eens per jaar samen om:

• Informatie te ontvangen over wat OCDIH het afgelopen jaar heeft uitgespookt


• Kritische discussiepunten die uít de gemeenschappen komen te behandelen


• Informatie tussen de verschillende gemeenschappen uit te wisselen


• En te stemmen over belangrijke beslissingen

Het was boeiend om erbij te zijn. Dat OCDIH op deze manier zich ‘transparent’ opstelt en altijd open is voor nieuwe commentaren en ideeën. En vooral omdat het niet een Asemblea voor de sier is, maar dat het echt een open ruimte is waarin mensen van mening kunnen wisselen over de toekomst van de organisatie. Goed bezig zeg ik dan!

En toen stegen de zenuwen, want na me lang te hebben verheugd op dit moment, ging ik dan toch echt Sjoukje ophalen in Copan! Zo leuk om met haar door de straten van Santa Rosa de slenteren, samen wat te drinken in een van de 3 kroegen die Santa Rosa rijk is, samen naar de inmiddels bekende en geadoreerde Padre Fausto te gaan, van optredens te genieten van ‘Honduras trots’ Carla Lara, de mensen die belangrijk zijn in mijn leven hier eindelijk te kunnen delen en gewoon te genieten van het buurtfeest dan ‘de Feria van Santa Rosa heet!’ Sjoukje gaat hier Engels les geven en administratief werk doen in een weeshuis voor een week of drie, maar we slapen in hetzelfde huis dus gaan genoeg van elkaar zien. De Nederlandse invloed wordt steeds groter hier in Santa Rosa!

Weinig nieuws, veel te beleven

Het is de feria van Santa Rosa en hoewel niemand precies weet wat er wanneer te doen is, kan je zomaar tegen een parade of een concert aan lopen. Zo bewonderde ik vrijdag na een dag zonder elektriciteit een jazz concert en zat ik zaterdag tussen de die-hard bikers (of hoe noem je die kerels die gek zijn op motoren) op een of ander hard rock concert. Voor hen die het interesseert, zijn ook de koninginnen van de feria inmiddels gekroond. Ach ja, het houdt je van de straat he!

Bij deze wilde ik met jullie de nieuwe video van OCDIH delen, over ons werk met jongeren.

Als je de ondertitels niet kan lezen.. kun je altijd nog hier proberen te kijken ... daar is het misschien iets groter en beter te lezen!

La Feria de Santa Rosa

Een feria is zoiets als een kermis, en iedere gemeenschap in Honduras heeft er eens per jaar een. In Santa Rosa is dat in augustus en duurt het heel de maand. Zo zijn er overal eetkraampjes, wordt er een koningin van de Feria gekozen, en zijn er allerlei dingen te doen: muziek, sigaarproeven, een rodeo (het ouderwetse stier rijden) en loopt iedereen met botas (cowboy laarzen) fajas (grote riemen) en sombreros (de cowboyhoed). Santa Rosa is in de Wild Wild West sfeer zullen we maar zeggen.

Dit weekend kwamen we dan toevallig een parade tegen in de straten van Santa Rosa, wat zomaar kan gebeuren tijdens de feria. En zijn we naar het eerste internationale concert geweest wat hier ooit is gehouden. Lekke de voetjes van de vloer en genieten maar!




Nu weer hard aan het werken. Aan het einde organiseer ik twee meetings in Copan Ruinas om dat centrum wat we hebben om te toveren tot een Maya Tuin. Wordt vervolgd!

Geplaatst in Vice Versa Jaargang 42 nummer 4

Na regen komt zonneschijn

Na de vorige week die vol zat met slecht nieuws, interne strubbelingen en slechte publiciteit, is de zon weer gaan schijnen voor OCDIH. Zo hebben we een hele mooie week achter de rug waarin Cinthya en ik drie evenementen voor journalisten hebben georganiseerd. In totaal hebben we 20 journalisten bereikt en geïnformeerd over de mondiale voedselcrisis en het werk van OCDIH daartegen.


De wereldwijde voedselcrisis heeft te maken met verschillende dingen: de groei van de bevolking die groter is dan de groei van de productie van voedsel, de hype van ‘klimaatverandering’ waardoor veel maïs opgaat aan biodiesel en natuurlijk de eeuwige oneerlijke verdeling waarin bij sommige de koelkasten uitpuilen, en bij anderen de kinderen met honger naar bed gaan. OCDIH heeft daarom verschillende strategieën, om de honger in de Hondurese families de verminderen: zoals het bevorderen van familie tuinen met een diversiteit aan groenten, en het hebben van opslagruimte voor de dorpen waar ze hun bonen en maïs kunnen opslaan gedurende het jaar. Want zonder bonen en maïs, lijdt een Hondurees honger.

De kosten van eten gaan omhoog, terwijl 80 procent van de Honduresen rond moet komen van minder dan een dollar per dag, en dus leeft in extreme armoede. Miljoenen mensen zijn wereldwijd in de armoede terecht gekomen door de voedselcrisis. En het lijkt er de komende jaren met de crisis in het Midden Oosten en de stijging van de olieprijzen, niet beter op te worden.

Hoewel natuurlijk niet alle journalisten op kwamen dagen, werden de evenementen erg gewaardeerd. Want voor de strijd tegen de voedselcrisis, hebben we publiek bewustzijn nodig, en dus de journalisten. Er werden veel vragen gesteld, en hopelijk is het de eerste stap in de journalisten OCDIH gaan zien als een betrouwbare bron van informatie.

Jammer is natuurlijk wel dat veel van de media hier enorm gepolitiseerd is, en dat de journalisten uiteindelijk weinig te zeggen hebben over wat ze schrijven of niet. Maar het is een eerste stap. En voor OCDIH een erg belangrijke stap.

Geplaatst in de Maasroute van 31 Juli