De gozers!Niet alleen kerst zelf is belangrijk, maar ook de aanloop daarnaar toe. Het begon vorige week maandag met een diner met al mijn collega’s van het kantoor in Santa Rosa. De honger waren we al voorbij toen we om 21uur bij het restaurant aankwamen, maar dat nam niet weg dat het een mooie avond werd. We hadden allemaal cadeaus voor elkaar gekocht – een soort secret friend thing - en natuurlijk werd er gespeeched. Maar niet over werk, maar over vriendschap. Wat is vriendschap voor jou? Ik vind het mooi hoe bij OCDIH het werk zo ontzettend belangrijk deel inneemt van de levens van mijn collega’s die vaak 6 dagen werken van minimaal 10 uur, maar het gevoel van ‘de OCDIH familie’ nog altijd overeind staat.
Vraag me niet waar we het hier over hebben, maar het is een mooi plaatje!
Dinsdag was natuurlijk gekkenhuis. Natuurlijk omdat het de laatste officiële werkdag was en we ’s nachts naar het tropische eiland Utila zouden vertrekken. Dus zoals we hadden kunnen verwachten, werd er gewerkt tot 23uur in de avond om snel naar huis te gaan, spullen te pakken, en te verzamelen in het centrum van Santa Rosa. De gele schoolbus gemaakt voor kinderen en niet voor lange Nederlanders, bracht ons gelukkig veilig naar La Ceiba. La Ceiba is een super leuke stad – ook wel de Novia de Honduras ‘De vriendin van Honduras’ genoemd – waar een mix aan culturen en invloeden samen komt. Hier is ook de haven naar de tropische eilanden met witte stranden en blauwe zee – zeker niet vervelend.
Een hoop kleine onbewoonde eilandjes
Even helemaal weg
Utila is prachtig. Met een snorkel zie je gigantische zeesterren, prachtige vissen en zeeegels in de helder blauwe zee. Zonder snorkel een veel kleur aan mensen, pelikanen en andere vogels. Er zijn prachtige mini eilandjes waar je heerlijk weg kunt dromen. Je kunt ’s nachts veilig over straat verlicht door de heldere sterren. De sfeer is zo relaxed, dat de merengue en salsa al snel naar je hoofd stijgen en de voetjes van de vloer gaan. De taal die ze spreken is een mix van Jamaicaans, spaans en engels, en pindakaas is ook hier populair. Ik denk ook dat ik nu binnen OCDIH bekend sta als ‘pindakaas monster’.Geen trek maar honger
Mijn collega’s zijn bang dat als ze 4 uur niet hebben gegeten ze omgaan van de honger. Het was absoluut komisch om ze te zien rennen naar het restaurant om vooral niet nummer 84 in de rij de zijn.Ongeduldige latino’s
En wie denkt dat Latino’s altijd de laat zijn, kent mijn collega’s nog niet. Die van mij willen overal het eerst bij zijn. Dus nog voor we op de boot land hebben gezien, staan ze al met bagage in de hand – die ze uit het bagageruim hebben gerukt waar ze eigenlijk geen toegang toe zouden moeten hebben - in de startpositie voor de deur te dringen om toch vooral als eerste voet aan land te zetten. Op de terugweg, werd de boot die nog niet bemand was op een slimme manier gekaapt door de deuren te openen en heerlijk te gaan zitten. Klaar voor vertrek, met of zonder bemanning. Hilarisch.
Kunstzinnig creatief
Het is een creatief volkje. De Noche Cultural ‘Culturele avond’ was super lachen! Toneel, gedichten, muziek, macho mannen in te korte jurkjes – wat in macho land natuurlijk extra hilarisch is. Wat een creativiteit!
Sexy girls!
Voor alles is een tijd, zo ook voor geloof
En zo werd iedere ochtend met 84 mensen op het strand geopend met een ‘devocional’ van anderhalf uur. Daarmee bedoel ik de bijbelstudie. Een groep bereid het voor en de rest neemt deel. Het begint met vrolijke nummers begeleid door gitaar. Daarna een bedankje voor de gezondheid van de collega’s, hun familie, het samenzijn op Utila, of waar je ook maar voor wilt bedanken. Dan wordt de groep aan de hand van een tekst uit de bijbel opgesplitst en wordt er gepraat over deze tekst in kleinere groepjes. Deze gesprekken zijn vaak erg persoonlijk. Zoals nu ‘wat wil je voor het komende jaar’. In het perspectief van geloof kan dat een heel gevoelige vraag zijn bleek. Iedereen schreef zijn wensen – en dan heb ik het niet over een nieuwe auto – op een papiertje wat daarna gezamenlijk verbrand werd. Nogmaals vrolijke liedjes met gitaar en een bedankje voor alles. Het is een mooi begin van de dag in een fantastische setting. En inderdaad, voor alles is een tijd, want mijn collegas weten niet hoe snel ze naar het restaurant kunnen komen om inderdaad te ETEN. Voor alles is een tijd!
Devocional op het strand
En toen kwamen we vrijdag om 1 uur in de nacht veilig aan. Sliepen we de zaterdag uit en deed ik wat boodschappen met mama. En vierden we zondag de verjaardag van Glenda die 33 is geworden! En na het verplichte ‘happy birthday to you’ gingen we al snel over op ‘Queremos pastel’ – ‘we willen taart’. Wat hier toch echt een officieel verjaardagslied is! En ik maar denken dat de Nederlanders direct zijn!
%5B1%5D.jpg)
Tja, ik ben er soms ook een beetje beduusd van, maar bij OCDIH is het zo. Ik ben weer eens met mijn neus in de boter gevallen!
De nieuwe inwoners van mijn darmen hebben de naam Trofoziet E Hystolica
Er is geen schoen die het hier uithoudt in Santa Rosa de Copan. De zolen zijn gedoemd ten onder te gaan vanaf de dag dat je ze aandoet. De wegen met onevenredige kinderkoppen, modderstromen en bergen maken het een onbegaanbaar gebied. En dus kocht ik dit weekend mijn tweede paar schoenen en liet ik mij verleiden door de tekst op de doos: LA GEAR is back! Ja zeker! Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik trots met mijn roze LA GEAR de Pater van der Geldt basisschoolplein op liep. LA GEAR is back en ik voel me stoer!
Daarnaast het voetbal. Mijn jeugdsentiment gaat uit naar de nacompetities van RKC, de Bengaalse staaf in de Kuip, de ‘ga je mee naar het stadion’. En een wijs persoon zei me eens ‘wat je in Honduras in ieder geval moet doen is naar de voetbal’. Prima! Doen we! Ik met Dania en Freddy – haar man – en haar zoontje naar Savio – Olimpia. Savio is het lokale team van Santa Rosa – vergelijkbaar inderdaad met RKC want hangt ergens onderaan in de competitie. En Olimpia zit altijd bij de eersten, en komt uit de hoofdstad Tegucigalpa: een soort RKC – Ajax. De spanning stijgt, de mensen worden onrustig, het stadion ziet rood van de mensen (de kleur van Savio) maar in de tweede helft scoort Savio en winnen we met 1-0! Ik ga op in de menigte en roep enthousiast mee: ‘Savio, Savio, Savio, Savio’.
Oh ja, en natuurlijk kwam ik vol op de nationale televisie - is me verteld...
teunen in het systematiseren van hun werk middels technologie. En laat die verantwoordelijke nu net over twee weken OCDIH aandoen. Hij weet van alles over open-source toepassingen, intranet en internet, en ik heb sterk de hoop dat we aardig wat technologische koppen zullen gaan slaan binnen OCDIH. Nu ik de goedkeuring heb van de directeuren om met technologie als prioriteit aan de slag te gaan – kon de timing niet beter zijn! Tijd voor een Hondurees dansje dacht ik zo.
En dus waren we dinsdag nacht nog bezig met het knippen, vouwen en plakken van presentaties. Vertrokken we om 5uur vanuit Santa Rosa met een grote bus vol met OCDIH mensen. Kwamen we in de middag aan in Tegucigalpa om meteen aan de slag te gaan met het opbouwen. Waar we ook tot in de vroege ochtend mee bezig waren. Dit gold niet voor de mensen van het platteland – el campo – zij zijn gewend te werken van 5-20uur, en daarna is het echt over met de pret. Dat werd al snel duidelijk toen de eerste lag te slapen op een hotel bank. Ik sliep in het huis van Glenda – die oorspronkelijk uit Tegucigalpa komt maar in Santa Rosa woont voor het werk – om de volgende ochtend om 6uur weer opgehaald te worden. De spanning stijgt.
En nadat alles vlekkeloos verlopen is, wordt er nog even geëvalueerd voordat iedereen instort. Ik slaap een aantal uur voordat ik mezelf voor moet stellen aan de hele familie van Glenda. En ik kan je vertellen, Spaans met een hoge dosis vermoeidheid is geen pretje. Maar een hele lieve familie, en ik heb ze zelfs nog wat Nederlands weten te leren. Maar ze vonden er vrij weinig aan! Hahahahah… de mensen hier vinden het heel normaal dat jij spaans spreekt, maar zelf een andere taal leren wordt niet gezien als belangrijk noch interessant. Mooi volkje, die Honduresen.
Als je me die vraag een week geleden had gesteld, had ik geantwoord ‘nou, er zijn rijkere en minder rijke families, maar iedereen voldoet wel in de basisbehoeften’. Maar het is toch een ander verhaal. De mooie bergen die Honduras kenmerken, herbergen zo’n 75 procent van de bevolking – de campesinos. De afgelopen weken had ik het gevoel dat Honduras een masker droeg, waardoor ik niet kon zien wat ik wist dat er wél zat. Mensen die geen eigen stuk grond bezitten, of enkel genoeg om op te wonen, mensen die voor een paar rotcenten voor een ander werken, terwijl ze minimaal 5 kinderenmonden hebben om te vullen, mensen die desalniettemin enorm vriendelijk en gastvrij zijn. De mensen van Honduras.
Hoe kom ik tot deze wijze inzichten? De afgelopen drie dagen – zondag, maandag en dinsdag - heb ik projecten bezocht van OCDIH in de regio’s Florída en Lempira. Het gebied waar ik woon en waar OCDIH werkt heet Occidente. Het is een van de meest achtergestelde gebieden van Honduras, omdat de overheid er maar geen prioriteit aan wil geven waardoor de landverdeling ongeëvenaard ongelijk blijft. OCDIH doet dat wel. En dat wordt door de mensen in dank afgenomen.
Na een zaterdag met tortilla’s bakken en een Hondurees huisfeestje, was het zondag mijn eerste kennismaking met de projecten van OCDIH in La Florída. Een grote delegatie buitenlandse bedrijven – die allemaal iets aan de voedselproblematiek willen doen (o.a. Agrofair, Oxfam, Unilever) – werd langs projecten van OCDIH begeleid. Het contrast kon niet groter. Blanke mannen met headphones waaruit direct de vertaling kwam van de ter plekke zijnde vertaalster, tegenover trotse boeren en hun families die over hun tomaten productie vertellen. Super interessant. En trotse mensen boeien altijd, waar ook ter wereld.
Helaas voor mij was het te heet. Ken je dat gevoel dat je in een sauna bent, en er echt uit moet omdat je het niet meer volhoudt. Dat had ik ook. Alleen kon ik nergens heen. Het was vochtig en HEET. Toen ik een KOUD glas sinaasappelsap aangeboden kreeg, kon ik dat niet SNEL genoeg binnen krijgen. U begrijpt, de combinatie HEET, KOUD en SNEL kan dodelijk zijn. Dus inderdaad. Ik viel flauw. Maar gelukkig werd ik goed opgevangen en ging het al snel beter. Het mocht mijn enthousiasme voor wat ik daar zag absoluut niet drukken.
De maandag was ik met fruit en een flesje water beter voorbereid. Dit keer was Lempira aan de beurt, waar een van de regiokantoren van OCDIH staat. Het eerste project was een bijeenkomst tussen gemeente en de burgers. De burgers hadden uit iedere gemeenschap twee afgevaardigden gestuurd, om de mannen in pak van de gemeente eens goed aan de kaak te voelen over de voortgang – of het gebrek daar aan – van de ontwikkeling van hun gebied. OCDIH geeft de mensen training in hun rechten, en dit was een uiting ervan. ‘Hoe zit het met onze scholen? Waar blijft de verbetering van onze wegen?’. Zo zien we het graag mensen.
In de middag een workshop in ‘administratie’ voor een lokale financiële instelling –de caja rurales. Deze werd gegeven door twee hele jonge kereltjes. Super. OCDIH heeft onwijs veel steun van jonge mensen. Jonge mensen die allemaal iets willen doen voor hen die het minder hebben. Mooi om te zien. En trainingen en capaciteitsopbouw staat centraal in het werk van OCDIH. Dus dit was een mooie eerste ervaring.
Dinsdag wederom naar Lempira. We bezochten een project waarbij honingproductie gestimuleerd wordt. 50 families die zich hebben verenigd in een coöperatie, produceren in de tuin honing, dat naar 5 ophaalplaatsen wordt gebracht, en dan vervolgens vanuit een plek weer op de markt wordt gebracht. Ik kreeg mooi de kans om de bijen korven te inspecteren. Een beetje eng, maar dat gezoem voor je ogen went snel. Door honing krijgen mensen de kans om geld te verdienen met iets wat ze op de markt kunnen brengen. Zulke lieve mensen kwamen we tegen. Mensen die het project fantastisch vinden. En wat ik fantastisch vind, is dat ze het zelf doen. Het zelf betalen vanuit hun inkomsten, en zichzelf organiseren.
Verder? Verder heb ik nog paard gereden, een paraplu cadeau gekregen van Glenda wat wel nodig is hier in de regentijd, naar de kerkdienst geweest, koffie gedronken met Mireille, Hondurese sigaren (puros) geproefd, een interessante discussie gehad over manieren van werken (voor ingewijden: logframes en de (non)logica daarvan), en vooral veel geleerd over Honduras en OCDIH. Ik heb het er maar druk mee!
Iedere dag zeg ik ‘hasta luego’ tegen mijn Hondurese moeder…
En kijk ik nog een keer om naar ons roze huizje...
Iedere dag geniet ik van het uitzicht over Santa Rosa, en realiseer ik me hoe ver ik op de terugweg weer bergop zal moeten…
Iedere dag kom ik ‘gente con sombreros’ tegen, mannen met sombrero’s en ezels, en altijd zijn ze vriendelijk…
En elke dag leer ik Spaans bij Nudia, en de ins en outs van de Hondurese cultuur...
