Tegucigalpa – de hoofdstad van Honduras – was een plek waar ik veel dingen voor het eerst zou ervaren. Hier ontmoette ik voor het eerst de donoren van OCDIH. Hier voelde ik me voor het eerst onprettig in Honduras – omdat de sfeer in de stad daar nu eenmaal naar is. Hier liep ik mijn eerste voedselvergiftiging op. En hier maakte ik mijn eerste succesje mee van OCDIH.
Het idee van het evenement – op 25 Oktober – is het volgende: OCDIH ondersteunt de opbouw van eigen organisaties van vrouwen, boeren, maya’s etc.. Allerlei groepen die zichzelf moeten versterken om het te redden in Honduras en vooruitgang te boeken voor hun gemeenschappen. Het beleid van OCDIH is: 8 jaar werken aan het opbouwen van capaciteit van deze organisaties, de juiste leiders en structuren zoeken, en ze klaar maken voor zelfstandigheid. Dit evenement is van hún. Deze nieuwe organisaties presenteren zich met de meest prachtige kunstwerken aan donoren van OCDIH, zodat ze hopelijk fondsen krijgen voor eigen projecten, los van OCDIH. En wat een trots, en wat een wijsheid stralen deze mensen uit. En op dit evenement zijn zij niet alleen de mensen om wie het gaat, maar ook de mensen van wie het is. Een heel belangrijk onderscheid.
En dus waren we dinsdag nacht nog bezig met het knippen, vouwen en plakken van presentaties. Vertrokken we om 5uur vanuit Santa Rosa met een grote bus vol met OCDIH mensen. Kwamen we in de middag aan in Tegucigalpa om meteen aan de slag te gaan met het opbouwen. Waar we ook tot in de vroege ochtend mee bezig waren. Dit gold niet voor de mensen van het platteland – el campo – zij zijn gewend te werken van 5-20uur, en daarna is het echt over met de pret. Dat werd al snel duidelijk toen de eerste lag te slapen op een hotel bank. Ik sliep in het huis van Glenda – die oorspronkelijk uit Tegucigalpa komt maar in Santa Rosa woont voor het werk – om de volgende ochtend om 6uur weer opgehaald te worden. De spanning stijgt.
En nadat alles vlekkeloos verlopen is, wordt er nog even geëvalueerd voordat iedereen instort. Ik slaap een aantal uur voordat ik mezelf voor moet stellen aan de hele familie van Glenda. En ik kan je vertellen, Spaans met een hoge dosis vermoeidheid is geen pretje. Maar een hele lieve familie, en ik heb ze zelfs nog wat Nederlands weten te leren. Maar ze vonden er vrij weinig aan! Hahahahah… de mensen hier vinden het heel normaal dat jij spaans spreekt, maar zelf een andere taal leren wordt niet gezien als belangrijk noch interessant. Mooi volkje, die Honduresen.
No comments:
Post a Comment