Applaus voor onze latino Jezus!

Het is zaterdag avond. Na een ochtend werken en een middag zoveel mogelijk koffie op zoveel mogelijk plaatsen, is het tijd voor wat cultuur. Er schijnt een bijzondere Monseigneur in town te zijn - voor insiders is dat Romulo Emiliany van OBispo de San Pedro Sula. Dat mogen we niet missen.

En vanaf een uur of 19u verplaatst katholiek Santa Rosa zich naar de plaatselijke gymzaal. De Hondurezen zijn een kleurrijk volkje – zowel in kleding als in huidskleur. Het is een mix van inheemse (Maya en Lenca) volken, voormalig slaven, en Spanjaarden, dus de variatie is groot. Van donker tot blank, maar allemaal zijn ze Hondurees. Jezus is in zijn meest machistische outfit ook aanwezig: bloesje open, een slinkse glimlach om zijn mondhoeken. Dat belooft wat.




De avond is fantastisch opgebouwd. Het begint met een jongerenband, beetje flauw maar ok. Vervolgens een stevige vrouw die – a la Sugar Lee Hooper – de zaal flink weet op te warmen. En dan Felix Pimentel, die met een mix van Salsa en Merengue, een onwijze stem en overtuigingskracht, daadwerkelijk de voetjes van de vloer weet te krijgen. Santa Rosa gaat los!

Oh ja, het ging eigenlijk om die Monseigneur. Ja, die was er ook. Hij gaf een boeiende speech over solidariteit met de armen, de structurele ongelijkheid in Honduras, en hoe Christenen vanuit hun waarden daar iets aan kunnen doen. Hij durfde zelfs zo ver te gaan dat de Christenen de oplossing in handen hadden voor de wereldproblematiek. Maar net als dat er applaus was voor Jezus, was dat ook voor deze goede man terecht.