Zaterdag 6 Oktober
Twee Angels – Mireille en ik - verlaten op een vroege zaterdagmorgen het entertainmentloze Santa Rosa de Copan, op weg naar Copan Ruinas (3-urige bustrip), waar Angel 3 – Fenny - woont. We ontmoeten elkaar bij de Archeologische site van Copan – de Maya Ruines. Bizar dat vanaf 1300 voor Christus, hier al mensen woonden met ingewikkelde archeologische en sociale structuren. Copan staat vooral bekend om zijn ‘Maya book’. Een hoge trap met geschriften – ik twijfel niet aan het inzetten van slavenarbeid – waarin de koningen bejubeld en hun overwinningen herdacht worden. Dat het een gewelddadige cultuur was, komt ook terug in de film ‘Apocalypto’ die ik om diezelfde reden de avond ervoor toch maar niet heb af willen kijken. ‘Voetbal werd in die tijd met mensenhoofden gedaan’, bleek gelukkig toch een grapje van de gids, maar heel ver zal het niet van de waarheid liggen. Maar er werd ook gedanst. Er was zelfs een god van de dans (een van de 284), maar die wisten de Angels toch te overtreffen.
De Tuk Tuk is inmiddels universeel geaccepteerd, en bracht ons terug naar het centrum van het stadje Copan. Waar we de toekomstige president en nog wat aardig geklede kinderen tegenkwamen. Gedurende de avond werd onder het genot van een welverdiend glaasje wijn, gediscusieerd, gefilosofeerd en ervaringen uitgewisseld. In onze eigen taal. Een beetje zoals de Maya’s denken we. Al werd het voor de Angels toch wat laat. Nu ze net allemaal gewend zijn om om 20.30 toch uiterlijk onder de wol te duiken.
Zondag 7 Oktober
Na een heerlijk ontbijt van de bekende Mama Tine, was het papagaaien tijd in het Parque de Aves. Een heerlijke combinatie tussen natuur, cultuur en entertainment. Honduresen houden van huisdieren, maar niet om ervoor te zorgen. Zo is het met honden, zo is het met papegaaien. Het verschil tussen de papagaai bij mama Tine in de kooi, en in Parque de Aves, was overduidelijk. De papagaai van mama Tine zou duidelijk een jaar in de ontstressingsruimte van het park moeten zitten. Die arme beesten zijn enorm emotioneel blijkt. Ik was dan ook ontzet van de hoofdmasage waarmee ik werd verblijd.
Tot zover, Charly’s Angels in Honduras, hopelijk volgt er meer!
No comments:
Post a Comment