Is er armoede in Honduras?

Als je me die vraag een week geleden had gesteld, had ik geantwoord ‘nou, er zijn rijkere en minder rijke families, maar iedereen voldoet wel in de basisbehoeften’. Maar het is toch een ander verhaal. De mooie bergen die Honduras kenmerken, herbergen zo’n 75 procent van de bevolking – de campesinos. De afgelopen weken had ik het gevoel dat Honduras een masker droeg, waardoor ik niet kon zien wat ik wist dat er wél zat. Mensen die geen eigen stuk grond bezitten, of enkel genoeg om op te wonen, mensen die voor een paar rotcenten voor een ander werken, terwijl ze minimaal 5 kinderenmonden hebben om te vullen, mensen die desalniettemin enorm vriendelijk en gastvrij zijn. De mensen van Honduras.

Hoe kom ik tot deze wijze inzichten? De afgelopen drie dagen – zondag, maandag en dinsdag - heb ik projecten bezocht van OCDIH in de regio’s Florída en Lempira. Het gebied waar ik woon en waar OCDIH werkt heet Occidente. Het is een van de meest achtergestelde gebieden van Honduras, omdat de overheid er maar geen prioriteit aan wil geven waardoor de landverdeling ongeëvenaard ongelijk blijft. OCDIH doet dat wel. En dat wordt door de mensen in dank afgenomen.

Na een zaterdag met tortilla’s bakken en een Hondurees huisfeestje, was het zondag mijn eerste kennismaking met de projecten van OCDIH in La Florída. Een grote delegatie buitenlandse bedrijven – die allemaal iets aan de voedselproblematiek willen doen (o.a. Agrofair, Oxfam, Unilever) – werd langs projecten van OCDIH begeleid. Het contrast kon niet groter. Blanke mannen met headphones waaruit direct de vertaling kwam van de ter plekke zijnde vertaalster, tegenover trotse boeren en hun families die over hun tomaten productie vertellen. Super interessant. En trotse mensen boeien altijd, waar ook ter wereld.

Helaas voor mij was het te heet. Ken je dat gevoel dat je in een sauna bent, en er echt uit moet omdat je het niet meer volhoudt. Dat had ik ook. Alleen kon ik nergens heen. Het was vochtig en HEET. Toen ik een KOUD glas sinaasappelsap aangeboden kreeg, kon ik dat niet SNEL genoeg binnen krijgen. U begrijpt, de combinatie HEET, KOUD en SNEL kan dodelijk zijn. Dus inderdaad. Ik viel flauw. Maar gelukkig werd ik goed opgevangen en ging het al snel beter. Het mocht mijn enthousiasme voor wat ik daar zag absoluut niet drukken.

De maandag was ik met fruit en een flesje water beter voorbereid. Dit keer was Lempira aan de beurt, waar een van de regiokantoren van OCDIH staat. Het eerste project was een bijeenkomst tussen gemeente en de burgers. De burgers hadden uit iedere gemeenschap twee afgevaardigden gestuurd, om de mannen in pak van de gemeente eens goed aan de kaak te voelen over de voortgang – of het gebrek daar aan – van de ontwikkeling van hun gebied. OCDIH geeft de mensen training in hun rechten, en dit was een uiting ervan. ‘Hoe zit het met onze scholen? Waar blijft de verbetering van onze wegen?’. Zo zien we het graag mensen.

In de middag een workshop in ‘administratie’ voor een lokale financiële instelling –de caja rurales. Deze werd gegeven door twee hele jonge kereltjes. Super. OCDIH heeft onwijs veel steun van jonge mensen. Jonge mensen die allemaal iets willen doen voor hen die het minder hebben. Mooi om te zien. En trainingen en capaciteitsopbouw staat centraal in het werk van OCDIH. Dus dit was een mooie eerste ervaring.


Dinsdag wederom naar Lempira. We bezochten een project waarbij honingproductie gestimuleerd wordt. 50 families die zich hebben verenigd in een coöperatie, produceren in de tuin honing, dat naar 5 ophaalplaatsen wordt gebracht, en dan vervolgens vanuit een plek weer op de markt wordt gebracht. Ik kreeg mooi de kans om de bijen korven te inspecteren. Een beetje eng, maar dat gezoem voor je ogen went snel. Door honing krijgen mensen de kans om geld te verdienen met iets wat ze op de markt kunnen brengen. Zulke lieve mensen kwamen we tegen. Mensen die het project fantastisch vinden. En wat ik fantastisch vind, is dat ze het zelf doen. Het zelf betalen vanuit hun inkomsten, en zichzelf organiseren.
Verder? Verder heb ik nog paard gereden, een paraplu cadeau gekregen van Glenda wat wel nodig is hier in de regentijd, naar de kerkdienst geweest, koffie gedronken met Mireille, Hondurese sigaren (puros) geproefd, een interessante discussie gehad over manieren van werken (voor ingewijden: logframes en de (non)logica daarvan), en vooral veel geleerd over Honduras en OCDIH. Ik heb het er maar druk mee!