Maar vandaag vier ik mijn eerste jaar als lid van de OCDIH familie. Waarin iedereen het heeft over communicatie, de website op volle toeren draait, het 12-ledige Communicatie Team de eerste trainingen heeft gehad en begint te lopen, en de communicatie plannen tot september 2009 klaar zijn.
Ik ben onder de indruk van OCDIH. Het werk wat ze doen, de manier waarop ze het doen, de gelijkwaardige houding ten opzichte van de mensen die ze ondersteunen, de zelfreflectie en openheid en hun flexibiliteit wanneer ze inspelen op veranderingen. Als je veranderingen wil veroorzaken in je land, dan moet je zelf daar ook voor openstaan. En dat doet OCDIH. De mensen die er werken zijn stuk voor stuk bijzonder, dragen OCDIH in hun hart, en vechten voor de ontwikkeling van hun land. Hoog afgestudeerde jonge mensen, die zich voor een laag salaris 7 dagen per week inzetten voor die mensen die het nodig hebben. Dat is bijzonder. En ik vind het een eer daar al een jaar deel van te mogen uitmaken.
Als ik kijk wat ik zelf heb geleerd, dan weet ik niet waar ik moet beginnen of waar ik moet ophouden. Honduras is in mijn hart gaan zitten. Ik verafschuw het machismo, maar zie dat cultuur nooit zwart-wit is en dat er een hoop mooie dingen zijn waar ik veel van heb geleerd. Hoewel Hondurezen over het algemeen een gesloten volkje zijn, zie ik dat als ze je toelaten er een enorme warmte is die vooral bij vrouwen onderling je een thuis kan geven ver weg uit je eigen land. Ik hou van de kleine cadeautjes waarmee mensen elkaar constant verassen, de omhelzingen die veel vaker worden gegeven, de normaalheid van het dingen voor elkaar doen en het zomaar bij elkaar langsgaan.
De komende 6 maanden ga ik hopelijk mijn opleiding afronden, Cinthya klaarstomen om alles alleen te kunnen doen, het Communicatie Team wat meer versterken, en de 15e jarige verjaardag van deze prachtige organisatie voorbereiden in maart volgend jaar. Of ben ik nu weer - net als mijn eerdere werkervaring in ‘de olie’ - mijn eigen afscheidsfeestje aan het plannen?
Helaas vergaten we onze camera. Maar een brutaal iemand heeft de halve wereld. Dus vroegen we aan de locals of iemand in het dorp toevallig een digitale camera had. En we kregen het zo voor elkaar dat diegene ons zijn camera leende! Een geluk voor ons, maar ook voor jullie natuurlijk! Anders had je deze fotos van het prachtige meer, de overweldigende 43 meter hoge Pulhapanzak waterval en het mooie park Los Naranjos waarin muggen duidelijk de baas zijn, nooit gezien. En s’ avonds genoten we van onze privé jacuzzi , wodka sju en gesprekken over alles wat twee jonge vrouwen in het verre Honduras bezig kan houden.
En nu begint er bijna weer een nieuwe werk week. Maar niet voordat ik jullie heb laten weten dat Honduras niet alleen de Canadezen met 2-1 heeft verslagen, maar dat ook Jamaica de pan in werd gehakt met een 2-0 overwinning. Dit allemaal voor de kwalificaties van het WK 2010. En je hoeft hier echt niet naar het stadion hoor, om van een wedstrijd te kunnen genieten. Je duikt gewoon de lokale kroeg in gekleed in blauw wit, en geniet van alle emoties, liedjes en polonaises om je heen. ‘Viva Honduras’.
Kijk op 
