365 dagen, 52 weken, 12 maanden: EEN JAAR

Vol verdriet kwam ik vorig jaar, samen met Fenny, aan op het vliegveld van Tegucigalpa. Waar was ik aan begonnen? 18 maanden voelde als een eeuwigheid toen ik voet zette op een land dat ik niet kende, waar ze een taal spreken die ik niet begreep, en een cultuur hebben die niet de mijne is. Het zouden een zware paar eerste maanden worden vol lichamelijke ongemakken, worstelingen met de taal, en je eigen plek zien te vinden binnen een organisatie waarin communicatie nooit een prioriteit is geweest.


Maar vandaag vier ik mijn eerste jaar als lid van de OCDIH familie. Waarin iedereen het heeft over communicatie, de website op volle toeren draait, het 12-ledige Communicatie Team de eerste trainingen heeft gehad en begint te lopen, en de communicatie plannen tot september 2009 klaar zijn.

Ik ben onder de indruk van OCDIH. Het werk wat ze doen, de manier waarop ze het doen, de gelijkwaardige houding ten opzichte van de mensen die ze ondersteunen, de zelfreflectie en openheid en hun flexibiliteit wanneer ze inspelen op veranderingen. Als je veranderingen wil veroorzaken in je land, dan moet je zelf daar ook voor openstaan. En dat doet OCDIH. De mensen die er werken zijn stuk voor stuk bijzonder, dragen OCDIH in hun hart, en vechten voor de ontwikkeling van hun land. Hoog afgestudeerde jonge mensen, die zich voor een laag salaris 7 dagen per week inzetten voor die mensen die het nodig hebben. Dat is bijzonder. En ik vind het een eer daar al een jaar deel van te mogen uitmaken.


Als ik kijk wat ik zelf heb geleerd, dan weet ik niet waar ik moet beginnen of waar ik moet ophouden. Honduras is in mijn hart gaan zitten. Ik verafschuw het machismo, maar zie dat cultuur nooit zwart-wit is en dat er een hoop mooie dingen zijn waar ik veel van heb geleerd. Hoewel Hondurezen over het algemeen een gesloten volkje zijn, zie ik dat als ze je toelaten er een enorme warmte is die vooral bij vrouwen onderling je een thuis kan geven ver weg uit je eigen land. Ik hou van de kleine cadeautjes waarmee mensen elkaar constant verassen, de omhelzingen die veel vaker worden gegeven, de normaalheid van het dingen voor elkaar doen en het zomaar bij elkaar langsgaan.


De komende 6 maanden ga ik hopelijk mijn opleiding afronden, Cinthya klaarstomen om alles alleen te kunnen doen, het Communicatie Team wat meer versterken, en de 15e jarige verjaardag van deze prachtige organisatie voorbereiden in maart volgend jaar. Of ben ik nu weer - net als mijn eerdere werkervaring in ‘de olie’ - mijn eigen afscheidsfeestje aan het plannen?