Thursday, January 31, 2008
Wednesday, January 30, 2008
Doet Dirkita ook nog wat?
Cocktails, vakanties, vrienden en vriendinnen… Dirkita ging toch naar Honduras om te werken? Om jullie deze vraag voor te zijn, hier een update van mijn leven op de werkvloer van OCDIH.
Waar was ik
Ik had een workshop georganiseerd waarin de behoeften van OCDIH boven water kwamen, ik had een plan gepresenteerd van waar ik me ongeveer mee bezig wil gaan houden, de roddel ging dat de grote baas anti-internet was, en ik was de enige die ook maar iets van communicatie wist.
Waar ben ik nu
Ik heb twee werkplannen gepresenteerd - voor de eerste fase van januaria-mei - aan de directie die alle twee met groot applaus zijn goedgekeurd, ook de 20.000 dollar die ik nodig heb zou wel goed komen. Ik heb de ideeën gepresenteerd aan de 12 coördinatoren, die ook zonder problemen akkoord gingen. Ik heb mijn eigen Equipo de Comunicación opgericht, waarin 15 participanten zitten met in ieder geval één op ieder kantoor. Zij zullen mij assisteren waar ze kunnen en ik zal hun inleiden in het communicatie vak - zodat niet alles in duigen valt als ik terugkeer. Samen ontwikkelen we nu een interne campagne om OCDIH expliciet aan het leren te krijgen. Verder is OCDIH op zoek naar een assistent voor mij die een jaar bij mij in training kan - tevens met het zicht op mijn terugkeer en om zoveel mogelijk uit deze Nederlandse capaciteitsopbouw missie te halen.
Wat gaat er gebeuren op de korte termijn
Ik ga een tour maken langs alle kantoren om internet, intranet, een gedeelde digitale agenda en andere leuke snufjes die het uitwisselen van informatie makkelijker maken te introduceren. Ik ga workshops geven aan alle 100 medewerkers om uit te leggen hoe ze hiermee om moeten gaan. Ik ga een workshop organiseren om de identiteit van OCDIH te achterhalen, deze de positioneren in de Hondurese context, en daarmee een communicatiebeleid op te stellen. En natuurlijk de interne campagne waardoor heel OCDIH overtuigd gaat worden dat het uitwisselen van informatie en het leren van elkaar LEUK is.
Best druk, in je eentje…
Waar was ik
Ik had een workshop georganiseerd waarin de behoeften van OCDIH boven water kwamen, ik had een plan gepresenteerd van waar ik me ongeveer mee bezig wil gaan houden, de roddel ging dat de grote baas anti-internet was, en ik was de enige die ook maar iets van communicatie wist.
Waar ben ik nu
Ik heb twee werkplannen gepresenteerd - voor de eerste fase van januaria-mei - aan de directie die alle twee met groot applaus zijn goedgekeurd, ook de 20.000 dollar die ik nodig heb zou wel goed komen. Ik heb de ideeën gepresenteerd aan de 12 coördinatoren, die ook zonder problemen akkoord gingen. Ik heb mijn eigen Equipo de Comunicación opgericht, waarin 15 participanten zitten met in ieder geval één op ieder kantoor. Zij zullen mij assisteren waar ze kunnen en ik zal hun inleiden in het communicatie vak - zodat niet alles in duigen valt als ik terugkeer. Samen ontwikkelen we nu een interne campagne om OCDIH expliciet aan het leren te krijgen. Verder is OCDIH op zoek naar een assistent voor mij die een jaar bij mij in training kan - tevens met het zicht op mijn terugkeer en om zoveel mogelijk uit deze Nederlandse capaciteitsopbouw missie te halen.
Wat gaat er gebeuren op de korte termijn
Ik ga een tour maken langs alle kantoren om internet, intranet, een gedeelde digitale agenda en andere leuke snufjes die het uitwisselen van informatie makkelijker maken te introduceren. Ik ga workshops geven aan alle 100 medewerkers om uit te leggen hoe ze hiermee om moeten gaan. Ik ga een workshop organiseren om de identiteit van OCDIH te achterhalen, deze de positioneren in de Hondurese context, en daarmee een communicatiebeleid op te stellen. En natuurlijk de interne campagne waardoor heel OCDIH overtuigd gaat worden dat het uitwisselen van informatie en het leren van elkaar LEUK is.
Best druk, in je eentje…
Hier schrijf ik met mijn collegas - zie ook de directeur Edgardo in blokjes shirt - in het strategie plan dat OCDIH over 5 jaar een landelijke campagne leidt!
Monday, January 28, 2008
En dat noemt zich een Chinees!
Wat een lekker weekendje. Ik ben gewend aan mijn plekje en heb daarmee de rust gevonden om me weer bezig te houden met de dingen die ik leuk vind: lezen, filmpjes kijken, werken aan mijn scriptie, spaans leren, yoga en uitgaan. En allemaal op mijn tempo en wanneer ik daar zin in heb.
En zo gebeurde het dat ik op zaterdag avond voor het eerst belandde in de plaatselijke disco! Nuria - mijn spaanse lerares - was jarig dus dat moest gevierd worden. Het werd een heerlijke vrouwenavond. We begonnen met cocktails, geklets en geroddel in de kroeg Zotts, waar we op een gegeven moment echt uitgerookt werden. Dus op naar de plaatselijke disco om die voetjes even van de vloer te laten gaan! Heerlijk!
Na een zondag uitslapen belandden Ana en ik, zoals bijna elke week, in de Chinees Shanghai dat van onze vriendin Eva is. We drinken koffie, eten wat cake en lachen tot we niet meer bijkomen. Wat een figuren! Wel een beetje jammer is dat deze chinees gewoon geen satésaus heeft! En dat noemt zich in een chinees!
Op het filmpje zie je mijn huis waar ik nu woon. Zoals je het ziet, zo is het. Groot, mooi en in de avond donker. En dat ik het filmpje zo snel heb gemaakt, komt natuurlijk omdat ik het anders niet kan uploaden en niet kan delen.. maar zo heb je toch een indruk!
Wednesday, January 23, 2008
Ieder zo zijn verhaal
Het is een bijeengeraapt zooitje aan kinderen en vrouwen, maar ieder met hun eigen verhaal dat vrij tekenend is voor de Hondurese realiteit. Mijn nieuwe huisgenoten:
Ana Elba
Ana is een ex collega bij OCDIH. Het is een typisch verhaal van de Hondurese vrouw, met drie kinderen, en een man die al 5 jaar in de Verenigde Staten woont maar nog altijd druk weet uit te oefenen op het leven in Santa Rosa. Het feit dat ze bij haar schoonfamilie woont maakt het daar natuurlijk niet gemakkelijker op.
Marcito - Kleine Marco
Het jongste zoontje van Ana. Hij heeft zijn vader nooit gekend, maar krijgt wel altijd cadeautjes opgestuurd met zijn verjaardag. Een gelukkig ventje is het.
Carlitos - Kleine Carlos
Opgegroeid met een moeder die door psychische problemen loog, manipuleerde en agressief was. De eerste 5 jaar van dit jonge mannetje hebben hem getekend en hoewel het een schat van een jong is, zie je soms wat van die trekken terug in Carlitos. Zijn vader is de broer van de man van Ana, en hij woont dus ook in ‘ons’ huis. Papa - die naar goed Hondurees gebruik ook Carlos heet - heeft inmiddels een nieuwe vriendin die door Carlos al snel ‘mijn nieuwe mama’ werd genoemd.
Marjorie
De oudste dochter in een familie. Dus zorgt ze dat er geld in het laatje komt voor de andere kinderen om naar school te gaan. Zelf betaald ze ook haar eigen school waar ze in de avonden heen gaat. Ze wil graag naar de universiteit en ik hoop dat ze dat doorzet. Ondertussen woont en werkt ze dus in het huis van Ana. Zo is er altijd heerlijk eten te vinden in de keuken mede dankzij deze meid!
Angelita - kleine Angela
Angelita woont en werkt in ‘ons’ huis wat ook echt haar huis is. Ze heeft er de kinderen van Ana geboren zien worden en ze heeft er haar eigen kinderen gekregen. De vader van haar kinderen woont inmiddels een paar blokken verder met een andere vrouw met wie hij ook kinderen heeft.
.JPG)
Yadeira
Yadeira is de jongste dochter van Angelita. Ze werkt in de winkel die de schoonouders van Ana hebben, houdt van voetbal - wat ook echt een hele masculine vrouwen scene is - en gaat naar school. Het is een creatief typje die baalt dat haar stereo niet nog een beetje harder kan om 6.30uur in de ochtend.
Yadeira is de jongste dochter van Angelita. Ze werkt in de winkel die de schoonouders van Ana hebben, houdt van voetbal - wat ook echt een hele masculine vrouwen scene is - en gaat naar school. Het is een creatief typje die baalt dat haar stereo niet nog een beetje harder kan om 6.30uur in de ochtend.
Dirkita - Kleine Dirk - Dirkje
Een Nederlandse die bij OCDIH werkt en daar Ana Elba van kent. Ze is stapel gek op bonen, doet haar eigen handwasjes, gaat dagelijks naar de sportschool en houdt van onverwachte uitjes naar de buurvrouw Eva in haar Chinese Restaurant, coctails in de lokale bar, of de warm water bronnen.
Oh ja, als we lachen zijn we allemaal een stuk knapper!
Friday, January 18, 2008
Cadeautjes!
Dat die Hondurezen een open en vrijgevig volkje zijn staat buiten kijf. Er gaat geen week voorbij dat ik niet met een onverwacht cadeautje wordt verblijd. Een snoepje, een kaartje, een roosje, een nieuw paar schoenen, een prachtig shirtje, een paraplu, of wat je maar kunt verzinnen. Het ligt stiekem op mijn bureau op me te wachten, of op mijn bed, of het wordt gegeven. Het is zo ontzettend lief!
En dan heb je die Nederlanders, die ook zeker vrijgevig en warm zijn ook al is de buiten temperatuur wat anders. Zo werd ik deze week voor de tweede keer sinds mijn verblijf verblijd door kaartjes, snoepjes, koekjes en lieve woordjes! Renee, Celine en lieve ouders… HEEL ERG BEDANKT! Ben erg blij en gelukkig met jullie kerst en nieuwjaarswensen!
Monday, January 14, 2008
Mijn eigen plekje
Zoals iedereen weet genoot ik van het leven bij Glenda en MaLu. Het eten was heerlijk en gezond, het huisje warm en het gezelschap onbetaalbaar. Het huisje is klein maar het was genoeg voor ons drieën, toch?
Sinds de vakantie ben ik me gaan hechten aan dat wat ze privacy noemen. Hoewel het officieel geen ‘basisbehoefte’ is en we zonder ook zeker kunnen overleven, merkte ik toch dat ik het gemist had. Maar dat leidde nog niet tot verandering.
Omdat MaLu en Glenda de eerste week dat ik terug was in Santa Rosa, nog in Tegucigalpa zaten, logeerde ik bij Ana. Ana is een vriendin en ex-collega. En wat blijkt, ik heb mijn eigen kamer met badkamer. Er is een douche. Het huis is dicht bij alles waar ik gebruik van maak – sportschool, werk, cappuccino -drink-plaatsen – en het huis zit vol met mensen en kinderen. Er gebeurt van alles. De muziek staat soms zo hard dat je denkt dat je naast een disco slaapt, pas op voor rondvliegend speelgoed, en filmskijken is een gedeelde hobby. Het leeft!
En dus na lang wikken en wegen luisterde ik naar mijn gevoel en nam de moeilijke beslissing om te verhuizen.
Sinds de vakantie ben ik me gaan hechten aan dat wat ze privacy noemen. Hoewel het officieel geen ‘basisbehoefte’ is en we zonder ook zeker kunnen overleven, merkte ik toch dat ik het gemist had. Maar dat leidde nog niet tot verandering.
Omdat MaLu en Glenda de eerste week dat ik terug was in Santa Rosa, nog in Tegucigalpa zaten, logeerde ik bij Ana. Ana is een vriendin en ex-collega. En wat blijkt, ik heb mijn eigen kamer met badkamer. Er is een douche. Het huis is dicht bij alles waar ik gebruik van maak – sportschool, werk, cappuccino -drink-plaatsen – en het huis zit vol met mensen en kinderen. Er gebeurt van alles. De muziek staat soms zo hard dat je denkt dat je naast een disco slaapt, pas op voor rondvliegend speelgoed, en filmskijken is een gedeelde hobby. Het leeft!
En dus na lang wikken en wegen luisterde ik naar mijn gevoel en nam de moeilijke beslissing om te verhuizen.
Afscheid van mijn kamer, MaLu en Glenda
Ik kon rekenen op begrip van iedereen. Dus op zaterdag de kamer schoonmaken en ’s avonds coctails drinken met mijn nieuwe huisgenoot, en zondag verhuizen, versjouwen en mijn eigen plekje inrichten. Toch fijn als je meubels hebt…
Oh ja.. en omdat ik bij MaLu en Glenda geen meubels had maar creatief was met verhuisdozen, heb ik een kast laten maken door onze buurjongen Giovanni. Maar natuurlijk duurde dat 3 maanden en geen 3 weken. Dus nu heb ik (bijna) een kast, maar moet ik daar nog een plekje voor gaan vinden in mijn nieuwe kamer die WEL meubels heeft.
Giovanni, Glenda en ik bij mijn nieuwe meubel
Monday, January 7, 2008
De diversiteit van Honduras
Probeer een vakantie van twee weken maar eens samen te vatten. Ik ben weer veilig terug in Santa Rosa de Copan, heb een super vakantie gehad en genoten van de diversiteit van Honduras. Dat is toch wel de eindconclusie. Maar voor de liefhebbers, zal ik per plek nog een korte impressie delen.
Utila
Utila is een prachtig eiland, waar we vooral hebben genoten van de locals – met extra dank aan Desmond onze ´favourite sailor´ die ons een warm welkom gaf in de Relax Inn en ons heel het eiland heeft laten zien in zijn bootje.
De bovenwater wereld van Utila bestaat uit ongeveer drie families die samen leven in een dorpse gemeenschap. Iedereen kent iedereen. 95 procent van het eiland is echter in handen van Amerikanen die handelen in de grond en het geld mee naar hun land nemen, dus er is niet veel over voor de lokale gemeenschap. De kwaliteit van leven is twijfelachtig. Mensen zien er doorleeft uit, er wordt enorm gerookt en gedronken, en de jongeren gebruiken drugs en hangen rond op straat. De toeristen leven onder de drie belangrijkste leugens van Utila ´morgen ga ik naar huis´, ´morgen stop ik met drinken´ en ´ik hou van je´. Toeristen blijven hangen, genieten van de goedkope drank en losbandige relaties. Fenny en ik doken veilig onder in de dorpse gemeenschap en werden deel van de familie van Desmond.
De onderwater wereld kent de Whaleshark, dolfijnen, schildpadden, prachtige vissen en koraal. De whaleshark – een 15 meter lange vis – hebben we tot twee keer toe gezocht maar niet gevonden. Wel zagen we gelukkige dolfijnen, prachtige vissen, levend koraal, de stingray en vingen we met Desmond een King Makreel en een gigantische Baracuda met tanden. Mijn felgele kindersnorkel die Fenny meenam uit Teguc draaide volle toeren.
Toch was het soms ook emotioneel. Je bent zonder vrienden en familie maar probeert toch een kerst en oud-nieuwjaarsgevoel te krijgen.
Kortom
Als ik terugkijk op Utila dan denk ik aan warm. Warm was het weer, warm was de heldere zee en nog warmer de ontvangst.
Created with Admarket's flickrSLiDR.
De bovenwater wereld van Utila bestaat uit ongeveer drie families die samen leven in een dorpse gemeenschap. Iedereen kent iedereen. 95 procent van het eiland is echter in handen van Amerikanen die handelen in de grond en het geld mee naar hun land nemen, dus er is niet veel over voor de lokale gemeenschap. De kwaliteit van leven is twijfelachtig. Mensen zien er doorleeft uit, er wordt enorm gerookt en gedronken, en de jongeren gebruiken drugs en hangen rond op straat. De toeristen leven onder de drie belangrijkste leugens van Utila ´morgen ga ik naar huis´, ´morgen stop ik met drinken´ en ´ik hou van je´. Toeristen blijven hangen, genieten van de goedkope drank en losbandige relaties. Fenny en ik doken veilig onder in de dorpse gemeenschap en werden deel van de familie van Desmond.
De onderwater wereld kent de Whaleshark, dolfijnen, schildpadden, prachtige vissen en koraal. De whaleshark – een 15 meter lange vis – hebben we tot twee keer toe gezocht maar niet gevonden. Wel zagen we gelukkige dolfijnen, prachtige vissen, levend koraal, de stingray en vingen we met Desmond een King Makreel en een gigantische Baracuda met tanden. Mijn felgele kindersnorkel die Fenny meenam uit Teguc draaide volle toeren.
Toch was het soms ook emotioneel. Je bent zonder vrienden en familie maar probeert toch een kerst en oud-nieuwjaarsgevoel te krijgen.
Kortom
Als ik terugkijk op Utila dan denk ik aan warm. Warm was het weer, warm was de heldere zee en nog warmer de ontvangst.
Created with Admarket's flickrSLiDR.
La Ceiba en El Pino
Het contrast kon niet groter toen we aankwamen in een koud en leeg hotel in El Pino terwijl de regen ons uit de slaap hield. Behalve warm water was er niks, geen televisie, geen gasten, geen drinken, geen eten en geen warm welkom.
De natuur van El Pino – een dorpje dichtbij La Ceiba – is prachtig. Er zijn prachtige bossen, watervallen, bergen en dieren. We genoten van de geuren en kleuren terwijl we drijfnat regenden, en wisten nog net wat vluchtende aapjes te spotten. Deze drie urige wandeltocht naar de Cascada Zacate (waterval) is alles wat we van de natuur in de omgeving van La Ceiba hebben mogen zien. De regen deed ons vluchten naar de shopping Malls in La Ceiba.
Het stadsleven in La Ceiba is prachtig. Er is een Mall met mooie winkels, het wemelt er van fantastische tweedehandszaakjes, en de sfeer is lekker. Al moest ik wennen aan de toespelingen, gefluit en geroep van de mannen die zich niet schaamden me met barbie te vergelijken, wat me deed verlangen naar de rust in Santa Rosa de Copan. Maar we genoten van het shoppen, de televisie in het hotel, de cappuccino bij Espresso Americano, en al die dingen die ik in mijn dorp niet heb. De laatste avond waren we even thuis in de bioscoop waar we heerlijk wegzakten in de stoelen en door het hoge volume niet gestoord werden door het gevreet, gebel en geklets om ons heen. Want ja, je bent en blijft in Honduras natuurlijk.
Toch was het ook frustrerend. Frustrerend omdat je continu wordt afgezet, omdat je nooit krijgt waarom je vraagt, omdat je lastig gevallen wordt en Hondurezen niet geleerd wordt voor zichzelf te denken. In vergelijking met Utila, waren we in La Ceiba echt weer terug in Honduras. Eén dag lachen we erom Fenny.
Kortom
La Ceiba is voor mij vooral het shop paradijs. Waar je hoe slecht het weer ook is jezelf kunt vermaken met winkels, kleding, televisie en de bioscoop. Waar de frustratie met een glimlach kan verdwijnen omdat de stad vriendelijk is en ik zeker meer zou willen zien van de natuur die in die drie uur zeer veelbelovend was.
Created with Admarket's flickrSLiDR.
De natuur van El Pino – een dorpje dichtbij La Ceiba – is prachtig. Er zijn prachtige bossen, watervallen, bergen en dieren. We genoten van de geuren en kleuren terwijl we drijfnat regenden, en wisten nog net wat vluchtende aapjes te spotten. Deze drie urige wandeltocht naar de Cascada Zacate (waterval) is alles wat we van de natuur in de omgeving van La Ceiba hebben mogen zien. De regen deed ons vluchten naar de shopping Malls in La Ceiba.
Het stadsleven in La Ceiba is prachtig. Er is een Mall met mooie winkels, het wemelt er van fantastische tweedehandszaakjes, en de sfeer is lekker. Al moest ik wennen aan de toespelingen, gefluit en geroep van de mannen die zich niet schaamden me met barbie te vergelijken, wat me deed verlangen naar de rust in Santa Rosa de Copan. Maar we genoten van het shoppen, de televisie in het hotel, de cappuccino bij Espresso Americano, en al die dingen die ik in mijn dorp niet heb. De laatste avond waren we even thuis in de bioscoop waar we heerlijk wegzakten in de stoelen en door het hoge volume niet gestoord werden door het gevreet, gebel en geklets om ons heen. Want ja, je bent en blijft in Honduras natuurlijk.
Toch was het ook frustrerend. Frustrerend omdat je continu wordt afgezet, omdat je nooit krijgt waarom je vraagt, omdat je lastig gevallen wordt en Hondurezen niet geleerd wordt voor zichzelf te denken. In vergelijking met Utila, waren we in La Ceiba echt weer terug in Honduras. Eén dag lachen we erom Fenny.
Kortom
La Ceiba is voor mij vooral het shop paradijs. Waar je hoe slecht het weer ook is jezelf kunt vermaken met winkels, kleding, televisie en de bioscoop. Waar de frustratie met een glimlach kan verdwijnen omdat de stad vriendelijk is en ik zeker meer zou willen zien van de natuur die in die drie uur zeer veelbelovend was.
Created with Admarket's flickrSLiDR.
Subscribe to:
Posts (Atom)
