So..

So.. als jonge vrouw alleen in Centraal of Latijns Amerika is niet gemakkelijk. Je worstelt met de taal, de cultuur, het vertrouwen winnen binnen je organisatie met die deadline van anderhalf jaar in je achterhoofd, veiligheidsissues en ziekte... en het feit dat je je soms behoorlijk alleen kan voelen in je ´missie´ om organisatie verandering te veroorzaken. Ik heb dan ook op persoonlijk en professioneel vlak erg veel gehad aan Ester en Marleen. Twee chicas (ex post-doccers voor de insiders) die ongeveer gelijk met mij via ICCO naar deze kant van de wereld zijn gestuurd. Ik kan me niet voorstellen hoe het geweest zou zijn zonder hun.

Het belang van het uitwisselen van ervaringen, frustraties en successen werd aanleiding voor een face-2-face meeting. Als je elkaar niet kent, blijven virtuele contacten erg onpersoonlijk en daarmee weinig effectief. Dus, met dank aan ICCO en PSO ontmoetten we elkaar (2 relatief ´nieuwe uitgezondenen´ en 3 ´bijna of helemaal klaar uitgezondenen´) op Roatan in Honduras. Even helemaal weg, even bijkomen van frustraties en moeilijkheden, van elkaar leren EN aanbevelingen doen naar ICCO.

So... dat hebben we geweten.

Het waren 3 enorm lange dagen, maar ook heel belangrijke dagen waarin vragen werden beantwoord als:

• Hoe kun je veilig werken in Latijns Amerika en je veilig voelen? Wat is de verantwoordelijkheid daarin van ICCO, jezelf en de organisatie waarvoor je werkt?
• Wat zijn succesfactoren in een uitzending en waarom?
• Wat is capaciteitsopbouw en welke persoonlijke, organisatie en omgevingsfactoren spelen daarin een rol?

De meeting voelde voor mij als een evaluatie moment.. omdat ik natuurlijk inmiddels ICCO-af ben en zo goed en kritisch terug kon kijken op mijn 18 maanden ´capaciteitsopbouw.´ En natuurlijk hebben we ook genoten van de zee, de zon en de caribische omgeving.

So... dat was niet verkeerd..

En dan is uiteindelijk toch de beslissing genomen om terug te gaan. Ik ga mijn laatste maand in en zal zo rond eind mei weer voet op Nederlandse bodem zetten. Ik kijk er heel erg naar uit om iedereen weer te zien en bij te kletsen. Al zijn er ook dingen waar ik me zorgen over maak... het politieke klimaat in Nederland (Wilders de grootste????), het agenderen van je sociale leven, het zoeken van werk in tijden van economische crisis, het afscheid nemen van alles hier...

So... dat zal niet meevallen...

Tot die tijd staat er nog een hoop op de agenda: het maken van een hoop handleidingen over al het werk wat we hebben gedaan en doen, 3 dagen les op de universiteit, een ticket zoeken, en waarschijnlijk nog een aantal dagen naar Nicaragua om daar een soort van workshop te begeleiden.

So... we blijven lekker bezig!

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes! En tot snel!

Suikerriet in Semana Santa

Semana Santa, de week van Pasen, is in katholiek Honduras een tijd van familie, rusten, hitte en lekker eten. Ook gaan veel mensen naar het strand om daar van al deze dingen te kunnen genieten. Vorig jaar zat ik nog met Ana in Guatemala.

OCDIH is een week gesloten, dus ook ik geniet van vakantie. Wat eerlijk gezegd ook wel verdiend was, nadat we net een knal forum voor 200 boeren hadden georganiseerd. Het was een groot succes en heerlijk participatief met een rollenspel, muziek en een quiz. Fase één van de voedselcrisis campagne is inmiddels afgerond, en nu moeten we maar eens goed gaan kijken hoe we fase twee vorm gaan geven. Maar dat is voor ná Semana Santa.

Verder nodigde Noel me uit om met zijn familie naar een ´suikerriet verwerking´ te gaan. Zijn broers en vader hebben wat land waar ze heel hun leven al suikerriet planten, en waar ze een keer per jaar de boel oogsten en verwerken. Best bijzonder dus.

Hoe gaat het ongeveer? Je staat om 2 uur s´nachts op (lees: ze staan... mij niet gezien) om het suikerriet fijn te hakken en de koeien het verdere perswerk te laten doen. Na zo´n 7 uur rondjes lopen zijn de koeien moe en het suikerriet is sap. Dit sap wordt vervolgens gekookt en dan is het afwachten geblazen.

Iedereen heeft zijn houten lepels om van al dat natuurlijke zoet te genieten. Ik was er zelf niet echt van onder de indruk, vooral omdat de kleur aan het begin vooral doet denken aan baby poep. Daarna verandert de kleur en heb je een soort caramel achtig spul. Al het suikerriet wordt gebruikt in verschillende fasen: honing achtig, stroomachtig, en hard suiker achtig iets. Weer iets geleerd!

De rest van semana santa ga ik vooral relaxen, hier en daar wat werken, en me voorbereiden op een meeting met ICCO volgende week.

Fijne pasen!