So..

So.. als jonge vrouw alleen in Centraal of Latijns Amerika is niet gemakkelijk. Je worstelt met de taal, de cultuur, het vertrouwen winnen binnen je organisatie met die deadline van anderhalf jaar in je achterhoofd, veiligheidsissues en ziekte... en het feit dat je je soms behoorlijk alleen kan voelen in je ´missie´ om organisatie verandering te veroorzaken. Ik heb dan ook op persoonlijk en professioneel vlak erg veel gehad aan Ester en Marleen. Twee chicas (ex post-doccers voor de insiders) die ongeveer gelijk met mij via ICCO naar deze kant van de wereld zijn gestuurd. Ik kan me niet voorstellen hoe het geweest zou zijn zonder hun.

Het belang van het uitwisselen van ervaringen, frustraties en successen werd aanleiding voor een face-2-face meeting. Als je elkaar niet kent, blijven virtuele contacten erg onpersoonlijk en daarmee weinig effectief. Dus, met dank aan ICCO en PSO ontmoetten we elkaar (2 relatief ´nieuwe uitgezondenen´ en 3 ´bijna of helemaal klaar uitgezondenen´) op Roatan in Honduras. Even helemaal weg, even bijkomen van frustraties en moeilijkheden, van elkaar leren EN aanbevelingen doen naar ICCO.

So... dat hebben we geweten.

Het waren 3 enorm lange dagen, maar ook heel belangrijke dagen waarin vragen werden beantwoord als:

• Hoe kun je veilig werken in Latijns Amerika en je veilig voelen? Wat is de verantwoordelijkheid daarin van ICCO, jezelf en de organisatie waarvoor je werkt?
• Wat zijn succesfactoren in een uitzending en waarom?
• Wat is capaciteitsopbouw en welke persoonlijke, organisatie en omgevingsfactoren spelen daarin een rol?

De meeting voelde voor mij als een evaluatie moment.. omdat ik natuurlijk inmiddels ICCO-af ben en zo goed en kritisch terug kon kijken op mijn 18 maanden ´capaciteitsopbouw.´ En natuurlijk hebben we ook genoten van de zee, de zon en de caribische omgeving.

So... dat was niet verkeerd..

En dan is uiteindelijk toch de beslissing genomen om terug te gaan. Ik ga mijn laatste maand in en zal zo rond eind mei weer voet op Nederlandse bodem zetten. Ik kijk er heel erg naar uit om iedereen weer te zien en bij te kletsen. Al zijn er ook dingen waar ik me zorgen over maak... het politieke klimaat in Nederland (Wilders de grootste????), het agenderen van je sociale leven, het zoeken van werk in tijden van economische crisis, het afscheid nemen van alles hier...

So... dat zal niet meevallen...

Tot die tijd staat er nog een hoop op de agenda: het maken van een hoop handleidingen over al het werk wat we hebben gedaan en doen, 3 dagen les op de universiteit, een ticket zoeken, en waarschijnlijk nog een aantal dagen naar Nicaragua om daar een soort van workshop te begeleiden.

So... we blijven lekker bezig!

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes! En tot snel!