Mijn eigen plekje

Zoals iedereen weet genoot ik van het leven bij Glenda en MaLu. Het eten was heerlijk en gezond, het huisje warm en het gezelschap onbetaalbaar. Het huisje is klein maar het was genoeg voor ons drieën, toch?

Sinds de vakantie ben ik me gaan hechten aan dat wat ze privacy noemen. Hoewel het officieel geen ‘basisbehoefte’ is en we zonder ook zeker kunnen overleven, merkte ik toch dat ik het gemist had. Maar dat leidde nog niet tot verandering.

Omdat MaLu en Glenda de eerste week dat ik terug was in Santa Rosa, nog in Tegucigalpa zaten, logeerde ik bij Ana. Ana is een vriendin en ex-collega. En wat blijkt, ik heb mijn eigen kamer met badkamer. Er is een douche. Het huis is dicht bij alles waar ik gebruik van maak – sportschool, werk, cappuccino -drink-plaatsen – en het huis zit vol met mensen en kinderen. Er gebeurt van alles. De muziek staat soms zo hard dat je denkt dat je naast een disco slaapt, pas op voor rondvliegend speelgoed, en filmskijken is een gedeelde hobby. Het leeft!

En dus na lang wikken en wegen luisterde ik naar mijn gevoel en nam de moeilijke beslissing om te verhuizen.

Afscheid van mijn kamer, MaLu en Glenda

Ik kon rekenen op begrip van iedereen. Dus op zaterdag de kamer schoonmaken en ’s avonds coctails drinken met mijn nieuwe huisgenoot, en zondag verhuizen, versjouwen en mijn eigen plekje inrichten. Toch fijn als je meubels hebt…

Oh ja.. en omdat ik bij MaLu en Glenda geen meubels had maar creatief was met verhuisdozen, heb ik een kast laten maken door onze buurjongen Giovanni. Maar natuurlijk duurde dat 3 maanden en geen 3 weken. Dus nu heb ik (bijna) een kast, maar moet ik daar nog een plekje voor gaan vinden in mijn nieuwe kamer die WEL meubels heeft.

Giovanni, Glenda en ik bij mijn nieuwe meubel