Een vriendelijk volkje

Nederland zou geen identiteit hebben, of in ieder geval niet één gedeelde identiteit, volgens ons aller Maxima. Nu blijkt uit onderzoek van de Wereldomroep dat Nederlanders in het buitenland dat toch heel anders ervaren.

“Zodra je in het buitenland woont”, schrijft een respondent, “word je als Nederlander zeer op je nationaliteit aangesproken (door de goede reputatie van Nederland), waardoor het gevoel Nederlander te zijn wordt versterkt en het gevoel daar trots op te kunnen zijn groeit.”

Dat zet je als Nederlander in het buitenland wel even aan het denken. Ik denk dat als je in het buitenland zit, je meer bewust bent van je eigen identiteit. Want pas als je geconfronteerd wordt met andere identiteiten, kom je erachter dat je er zelf ook een hebt. En hier in Midden Amerika, maakt het eigenlijk niet zoveel uit waar je vandaan komt, want als je blond bent en blauwe ogen hebt, zijn er twee opties die zij voor je bepalen: Amerikaanse (Gringa) of de rest van de rijke wereld. En ja, dan is de ‘rest van de rijke wereld’ echt wel een stuk beter dan een Gringa.

En met een positieve blik op de ander, heb je een positieve blik op jezelf. Want er zijn heel veel culturele dingen hier, die ik erg kan waarderen. De hechte familiebanden, de oprechte solidariteit met de armen, het politieke bewustzijn de behoefte aan contact met je medemensen. Maar er zijn ook dingen die ik absoluut niet kan waarderen. Het feit dat je een hoop dingen moet doen, waar niet ‘netjes’ om gevraagd wordt met een ‘por favor’. Wij Nederlanders zijn toch vooral van het ‘ik MOET helemaal niks, maar als je het netjes vraagt wil ik je wel helpen’.
En vanuit hier kan ik zo een boek schrijven over de Nederlandse identiteit. De vreemde gewoontes, de warmte in een kleine omgeving, de behoefte aan gezelligheid. Het is een vriendelijk volkje, die Nederlanders!