Hola Dikke!

Toch maken ze me aan het lachen die Hondurezen. Op zaterdagavond krijgen we vaak bezoek van een familie een paar huizen verderop. Het is een complexe familie met veel kinderen van veel verschillende leeftijden, twee moeders – die zussen zijn - en geen vaders, maar dat kan allemaal hier in Honduras. Wel zijn het super lieve mensen, en dat staat voorop natuurlijk. Het mooie aan de Hondurezen is dat je ze in alle kleuren en maten hebt: groot, klein, dik, dun, donker, blank. You name it we have got it!

Als de familie binnenkomt wordt er met allerlei nare woorden gegooid ‘hola cordo – dikke’, ‘como estas negrita - zwartje’, ‘dunne – flaka que tal?’. Ik werd er een beetje ontoepasselijk van. Moet je die arme jongen – in de pubertijd en inderdaad met overgewicht – nu echt tegenover iedereen ‘dikke’ gaan noemen?

Dus ik confronteer Glenda ermee en vraag waarom ze elkaar zo noemen. Blijken het troetelnaampjes te zijn! Mama noemt Glenda ook altijd ‘Negra’. Dus vanaf nu ga ik als ‘flaka’ door! Praat toch een stuk gemakkelijker dan ‘Dirkje’.

En hoe kwam Flaka dit weekend door? Spaanse les met Nuria en updates krijgen over de ins en outs van Santa Rosa: met een cappuccino proosten we op de revolutie. Met Mireille cappuccino drinken in een Nederlands café Ten Napel – het is een kleine wereld. Verse maïs tortilla’s bakken met MaLu (mijn Mama Lucie) en filosoferen over de rol van de kerk en anticonceptie. En een verjaardag met mierzoete taart en een gigantische familie. Verder de bekende wasjes draaien en kerkbezoeken. Ik heb het er maar druk mee!