Ik ben weer even kwijt welke dag het is

OCDIH is een organisatie waarin je jezelf gemakkelijk kan verliezen.
Overal zijn mogelijkheden om meegesleurd te worden door je interesses en nieuwsgierigheid. Zo gebeurde het dat ik vrijdag een inspirerende workshop gaf – in mijn beste spaans – aan de directeuren, wat gelde als het startsein van mijn werk. Ik heb 8 prioriteiten gekregen – dus of ik dan ook maar meteen 7 jaar wilde blijven – waarvan ik er nu met twee aan de slag ga: de introductie van technologie in OCDIH (dus toch!) en het opstellen van een communicatie strategie – intern en extern. Dus nu kan ik na het creëren van het nodige draagvlak voor mijn werk, lekker gaan adviseren en onderzoeken. Leuk!
Zaterdag Spaanse les gehad, naar een kledingmaakster geweest, koffie gedronken, yoga gedaan – reken maar dat ik spierpijn heb – en in de avond merengue gedanst in een relaxed restaurantje hier. De zaterdagen vliegen hier voorbij.
Zondag ging de wekker om 530u en werd ik met een griep wakker. Damn wat is het koud hier mensen. Jammer dat er geen verwarming is! Maar het werk roept dus op naar Copan Ruinas voor de voorbereidingen van een meeting van een internationaal Risico Management team. OCDIH heeft een ‘centrum voor capaciteit’ waar trainingen gegeven kunnen worden. Het centrum is eigendom van OCDIH – wat vrij bijzonder is voor NGOs om eigen vastgoed te hebben – en ze kunnen dat verhuren aan andere organisaties om geld te verdienen. Dit is onderdeel van het streven naar zelfredzaamheid van OCDIH, dat ze ooit niet meer afhankelijk zullen zijn van donoren, maar zelf hun boontjes kunnen doppen. Er komt ook een restaurant bij waar mensen de producten van door OCDIH ondersteunde boeren kunnen eten. Ik ga werken aan de promotie van dit centrum. Ik barst van de ideeën!
Risico Management is een belangrijk thema hier in Honduras – en in heel Centraal Amerika. Het is ieder jaar weer raak. Orkanen, tropische stormen en aanhoudende regens verwoesten huis en haard van de armste. Het internationale team – Nicaragua, Honduras, El Salvador, Guatemala en Honduras – werkt samen om de organisaties meer capabel te maken om adequaat met risico’s om te gaan en de gevolgen te verkleinen. Laat er nu net een proces gaande zijn om de deelnemende organisaties – waaronder OCDIH – te ondersteunen in het systematiseren van hun werk middels technologie. En laat die verantwoordelijke nu net over twee weken OCDIH aandoen. Hij weet van alles over open-source toepassingen, intranet en internet, en ik heb sterk de hoop dat we aardig wat technologische koppen zullen gaan slaan binnen OCDIH. Nu ik de goedkeuring heb van de directeuren om met technologie als prioriteit aan de slag te gaan – kon de timing niet beter zijn! Tijd voor een Hondurees dansje dacht ik zo.
Na de maandagochtend in het ‘centrum voor capaciteit’ – het was de eerste meeting die er georganiseerd is, en voor de mond op mond reclame moest alles picobello zijn – flitsten we terug naar Santa Rosa voor de laatste paar uurtjes van de Master in Ontwikkeling en Planning. En als ik mezelf verlies, dan merk ik dat ik me niet meer kan focussen. Dat als ik denk aan de promotie van het centrum, ik direct overschakel naar de communicatiestrategie. Of toch naar de Master. En dan weer de opensource mogelijkheden. Maar het mooie is dat alles uiteindelijk zijn weg vind.
En voor diegenen die zich zorgen maken, nergens voor nodig! Ik heb een veilige werk en woonomgeving. Mensen om me heen die ik kan vertrouwen, en die weten hoe ze verstandig hun weg kunnen vinden in Honduras. En dus geniet ik van het mooie Honduras. De lieve mensen, de mooie ongerepte natuur, en de veelzijdigheid van OCDIH.