La solidaridad, la justicia y la paz – solidariteit, gerechtigheid en vrede

Op zondagen vind ik het heerlijk om naar de kerk te gaan. De kerk is cultuur, en belangrijk voor Glenda en mama en dus sta ik er open voor. Het is de katholieke kerk die we bezoeken, maar er is hier voor ieder wat wils. Hoewel we over het algemeen naar de kathedraal in het centrum gaan, gingen we nu naar een kerk dichter in de buurt. Vol met mensen, waaronder ook de echt armen die je nooit in het centrum van de stad zal zien.

Een 96 jarige vegetariër als pastoor. Dat begint al goed natuurlijk! En als ik zeg de kerk is cultuur, dan heb ik het over de inhoud en de vorm van de missen. Zo krijgt Jezus Christus regelmatig applaus, klinkt de keyboard heerlijk, en worden er kusjes in de lucht gegeven voor het ‘woord van God’. De mis begint met een ‘goede morgen’ voor iedereen die je in je buurt een warme omhelzing of hand kunt geven, en tegen het einde hetzelfde ritueel waarin je de mensen om je heen ‘vrede’ wenst. De lange vegetariër mengt zich tussen de mensen en geeft hier en daar een dikke pakkerd weg. Even knuffelen mensen.

Tot zover de vorm. De inhoud is wat me echt boeit hier. Zittend tussen de meest armen van Santa Rosa de Copan krijgen de woorden uit deze titel pas echt betekenis. En als je me vraagt waar ik in geloof, dan is het daarin: solidaridad, justicia y la paz. Wat thema’s die deze pastoor op een zondagochtend aanhaalt: ‘Het grootste gevaar op dit moment is niet de fysieke strijd, maar de stille strijd om onze gedachten. Het zijn de grote bedrijven die het monopolie hebben, die in de kranten krijgen wat ze willen, en ons doen geloven dat wat ze doen goed is. We worden gedachtesdood gemaakt door hen met macht. Waarom komt een minister met een helikopter naar ‘el campo – het platteland’ om daar te laten zien dat hij het beste met ons voor heeft. Ze willen ons gedachtesdood hebben”. Dan migratie, een belangrijk thema in een land waar iedere minuut 2 mensen naar de US migreren – STEL JE VOOR! “Ze hebben een huis, ze hebben werk, ze hebben wat ze nodig hebben hier in Honduras, en juist zij gaan naar de US. Omdat ze denken dat ze het daar beter hebben. Maar vergeet niet dat alles daar duurder is, het leven zwaarder. En waarom blijven ze niet hier om Honduras te veranderen. We hebben verandering nodig”. Dan alle zwangere vrouwen – 80 procent van de moeders is single-mother - op straat en natuurlijk de anti-anti-conceptie. “Anticonceptie is er omdat we onze waarden zijn verloren. De waarden van de band tussen een man en een vrouw. De familie waarden. Die moeten we koesteren en niet met carnaval losbandig de straten op gaan”.

De bottum-line is dependencia – afhankelijkheid. De nare afhankelijkheid van de mondiale structuren, het politieke nationale systeem dat armoede in stand houdt, afhankelijkheid van idealen die niet Hondurees zijn maar Amerikaans met de nadruk op consumeren; de eindeloze armoede spiraal. En het belang van afhankelijkheid in de families, tussen man en vrouw, in een comunidad. Waar boeren hun land en oogst delen, en in vrede en solidariteit met elkaar samen leven. Kon dat maar op nationaal niveau: solidaridad, justicia y la paz.

De kerk is een belangrijke politieke speler in Honduras, activisme en kritiek van onderop, daarom voel ik me er thuis denk ik. Die 96-jarige vegetariër inspireert.