Even een korte flash back – zodat ik weer weet wat ik de afgelopen week heb gedaan, en jullie een beeld hebben van wat ik hier ongeveer uitvoer en meemaak. We gaan in chronologische volgorde:
Donderdag en vrijdag – Gracias
Donderdag en vrijdag was er een bijeenkomst van alle mensen van OCDIH die workshops geven op het gebied van rechten, democratisering en andere sociale onderwerpen. Dit zijn mijn collegas die er dag in dag uit zijn voor hen die het minder hebben. Zodat zij weten wat hun rechten zijn, en daarmee hopelijk de kracht vinden om veranderingen te eisen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik veel respect heb voor mijn collegas. Stuk voor stuk vinden ze het prachtig werk. En op deze bijeenkomst delen ze hun ervaringen en proberen ze die op papier te stellen.
Het is nogal wat, om van mensen die met hun voeten in de modder staan en hun hart bij de mensen hebben, te vragen om een document op te stellen over hun ervaringen wat de kwaliteit heeft voor een publicatie. Toch was dat het doel van de bijeenkomst. En dan zit er ook nog zo’n Holandaisa met een onuitspreekbare naam kritiek te leveren. Gelukkig kunnen ze het goed van me hebben! Hahahaha… Want het is hun ding, maar mijn verantwoordelijkheid. Waarom? Omdat dit de eerste echte georganiseerde communicatie van OCDIH lijkt te worden. En daarom is kwaliteit simpelweg noodzakelijk. Wordt vervolgd.
En natuurlijk brachten we de avond door in de Aguas Termales – die welbekende maar altijd heerlijke warm waterbronnen.
Zaterdag – een stukje thuis gaat weg
Zaterdag is de dag van het uitslapen, de spaanse lessen onder het genot van een capuchino, en het Nederlands kletsen en ervaringen delen met Mireille. Helaas voor mij was het haar laatste dag zaterdag in Honduras, en het voelde toch een beetje als ‘alleen achterblijven’ in een vreemd land met vreemde mensen. Je beseft je pas hoe belangrijk een taal is voor je thuisvoelen als je het niet meer kunt spreken. Mireille, veel succes in het koude Nederland!
Zondag – vrede en pistolen
Ik kan het niet helpen me te verheugen op de kerk, ik denk dat ik de eerste oficiele fan ben van de pastoor en denk erover een fan-club op te richten. Deze zondag – terwijl de elektriciteit en daarmee het licht ons in de steek ging – was het weer lachen. Dieren hebben instincten, mensen kunnen denken over wat ze doen. Daarom eten dieren nooit dingen waar ze ziek van worden. Maar mensen stoppen zich vol met coca cola. En dat is niet alleen onbegrijpelijk als je er rationeel naar kijkt, maar ook nog eens jezelf het leven ontnemen – en vanuit een katholiek standpunt ga je zo niet om met iets wat je van God gekregen hebt. En nee, dan hebben we het niet over een glaasje per dag, maar die Hondurezen hier hebben het liefst coca cola als ontbijt, als lunch, en als avondeten. Deze vegetarier die gelooft in God, en in natuurlijke medicijnen en gezonde voeding, is in mijn ogen enorm vooruitstrevend in deze maatschappij van consumeren, consumeren, consumeren.
Geinspireerd en gelukkig liepen we terug naar huis om opgehaald te worden door Dania, Freddy en de kids. Dilcia had ons bij haar ouders uitgenodigd voor de lunch in het dorp El Pinal, net buiten Santa Rosa. Wat een rust, wat een natuur, en wat een heerlijke middag.
In contrast kwam er een dronken kerel op paard langs die tot 9 keer toe bijna van zijn paard viel – helaas was ik te laat om het vast te leggen op film want het was erg komisch – en haalde papa Dilcia trots zijn pistool te voorschijn. Maar wees gerust, het was ongeladen. Dus aten we een typisch Hondureze maaltijd met bonen, rijst en tortillas – en voor de niet vegetariërs natuurlijk vlees – genoten we van vers suikerriet en ging ik in de avond met koorts naar huis. Maar goed, dat is ook de realiteit van een Nederlandse in Honduras, je kunt het eten wel willen verdragen, maar het lichaam sputtert tegen. Ach ja, kleinigheidje blijf je houden!
No comments:
Post a Comment