Op vrijdagavond belandde ik weer met 3 vrouwen in een bar. De Rodeo, met livemuziek die zo hard is dat je niet gewoon kunt kletsen. Een tent dus ideaal voor mannen die zich willen bezatten. En zo gebeurd het niet zelden dat de machos in tranen uit barsten en ontroostbaar zijn. Alsof ze het verdriet van de wereld op hun schouders dragen huilen ze, knuffelen ze met hun vrienden, en nemen ze nog een slok van hun bier. Die arme mannen. Thuis mogen ze niet huilen, van de cultuur mogen ze niet huilen, dus dan doen ze het maar als ze dronken zijn. Want als iemand er dan de volgende dag naar vraagt, kun je altijd zeggen ‘daar weet ik niks meer van, ik was dronken’. Het bood mij deze avond in ieder geval een interessant uitzicht.
De volgende dag Spaanse les en in de avond de Constant Gardner gekeken met wat mensen. Grappig om op deze manier wat Afrika in Honduras te halen, al was het een erg trieste film. Wel een aanrader voor mensen die geïnteresseerd zijn in hoe Afrika misbruikt wordt voor commerciële belangen van grote bedrijven. Het is gebaseerd op een roman, maar we weten allemaal dat de waarheid niet heel veel mooier is.
En dan de was gedaan, yoga gedaan, pizza en pan de pan gebakken, gelezen en gewerkt, bij de Chinees van Eva langs geweest voor de nieuwste roddels en verhalen, genoten van het uitzicht op ons dakterras, en dat laatste wilde ik toch niet voor mezelf houden. Kijk en geniet.
No comments:
Post a Comment