Casa

Ya llegé! Aqui estoy de vuelta en Holanda. Despues un viaje (gracias a Eva no me dormí tanto... ) de 24 horas… en lo cual los gringos me dejaron esperar dos horas paradas para poder entrar en su aeropuerto de Miami..¡ fue pura felicidad de encontrarme allá con mis dos mejores amigas holandaisas, mi hermanita con su amor que no conocí hasta ahora, mi hermano y porsupuesto con mis padres! ¡Tenian preparados mi llegada con mantas y todo!

Después un aňo, es extraňo regresar a un país y darse cuenta que no ha cambiado nada. La gente no ha cambiado, el aeropuerto siga igual, pero yo siento que sí he cambiado. Esta es mi casa, pero me siento rara.

¡Entonces! ¿Que he hecho hasta ahora? No mucho en realidad... Salí con mis amigas, bailé bachata con mi hermana y mi mama (¡hay que aprender!). Hablé por horas con mi hermano para ver como esta, como se siente, y como mira su futuro. Se nota que no ha sido un aňo facil para el. Fue la mejor decision para mi de estar aqui con ellos. De compartir esta fase dificil y insegura.

Además hay chaos en estos paises bajos. Una pequeňa estrella local Yolante, andaba con un cantante Holandais Jan Smith. Pero, ya se terminaron la relacion entre ellos y todo el país está hablando de esto. Lo más tonto es, que nuestro minister presidente Balkenende tambien expresó su opinion sobre el fin de esta relación. ¿En serio, Holanda, no hay nada más importante pasando en el mundo?...

¡Pues... les extraňo... gracias por todo su apoyo... y nos vemos pronto!

Laatste artikel Maasroute, 14-05-2009

Het begin van het einde

Dat klinkt een beetje verdrietig, en dat is het ook wel. Ze zeggen wel eens dat alle begin moeilijk is, maar hoe zit dat dan met het einde? Of is het mooie van het ´einde´ dat het eigenlijk niet bestaat? Dat er nooit echt een einde komt aan iets en dat het dus ook geen zin heeft om je daar dus enorm mee bezig te houden? Dat laatste lijkt me een goede!

Twee weken na de viering van het 15-jarig bestaan is het een trieste week voor OCDIH. Een week waarin 30 procent van het personeel ontslagen is. Op straat staat. Met families die afhankelijk zijn van hun. Zonder uitzicht op ander werk door de economische crisis. Mensen die zich – over het algemeen – met hart en ziel inzetten voor de arme gemeenschappen van Honduras. Brieven stromen binnen van de boeren om te zeggen dat ze zich zorgen maken, dat ze er nog niet klaar voor zijn om zonder OCDIH op eigen benen te staan. Maar het feit dat ze zich georganiseerd hebben, de brief hebben opgesteld, ondertekend en opgestuurd, geeft aan dat ze een stuk verder zijn dan ze denken. En dat is dan weer mooi. Niet echt een einde dus.

En dan is het toch maar weer goed geweest dat ik nog twee maanden ben gebleven. Zo zie je maar, dat alles met een reden gebeurt. Waarom? Omdat OCDIH sinds vandaag zonder communicatie afdeling zit. Er is geen geld meer. En ook al is het (hopelijk) tijdelijk, moet er dus wel voor gezorgd worden dat het allemaal min of meer blijft draaien. En dus wordt er intern een tijdelijke coordinator aangesteld die van mij nog even een stoom cursus ´communicatie in OCDIH´ gaat ontvangen deze laatste weken. Zo worden communicatie handleidingen opgesteld en gepubliceerd. En bezoek ik nog 4 kantoren van OCDIH om een laatste push te geven aan de communicatie daar waar dat nog ontbreekt. En hopelijk blijft het, voorlopig zonder communicatie afdeling, een beetje doorlopen.

En dan ik! De ticket is geboekt. Ik ga terug naar Nederland. En daar ben ik blij om! Ik heb te veel mensen te lang niet gezien, ik verlang naar bruin brood met oude kaas, satesaus, roseetjes (niet in deze combinatie overigens!)... en ik weet ook dat het niet het einde is. Dat ik OCDIH achterlaat met iets structureels, dat ik vriendschappen heb opgebouwd die voor altijd zijn, en dat ik zeker zo nu en dan terug ga komen. Het is niet het einde maar het begin.

De grote vraag is niet zozeer ´is dit het einde?´, maar meer ´het begin van wat?´