Het einde van het jaar nadert

We gaan alweer naar het einde van het jaar, en daarmee naar het begin van het einde van mijn periode hier. Ik heb met de directeur afgesproken een stapje terug te nemen, zodat het proces los van mij gaat draaien, duurzaam blijft, en te kijken waar het eventueel nog versterkt moet worden. We hebben nog een maand in 2008, daarna nog twee maanden in 2009. De tijd vliegt. En het is een spannende en erg belangrijke periode. Blijft het lopen? Het is een goede oefening voor mij ook om het los te laten, iets waar je met passie en toewijding meer dan een jaar aan hebt gewerkt, over te dragen.

De afgelopen twee weken zat ik op de universiteit. Waar de discussie veel al ging over de naderende interne verkiezingen en alle leugens en show eromheen. Honduras heeft 5 politieke partijen, waarvan de twee groten (de liberalen en nationalen) elkaar eigenlijk steeds afwisselen. Een nieuwe president komt in de praktijk altijd uit een van deze twee partijen, die voornamelijk gestuurt worden door een klein aantal rijke families. En zo blijft de macht structureel in de handen van de rijken. Die hun eigen wetten maken, hun eigen regels hebben, en niks van echte democratie willen weten. Dus hoewel veel mensen er wel mee bezig zijn, heeft niemand echte hoop op verandering.

Verder heb ik twee keer ICCO en een keer PSO op bezoek gehad. Ik ben verwend door mijn ´bazen´ met pepernoten, geitenkaas en annijsblokjes! LEKKER ja! Ze mogen vaker komen hoor! En ik merk dat ik het heerlijk vond mijn werk te delen, de interesse van hun kant in wat ik en OCDIH doen te zien, en te praten over de ontwikkelingssector en haar ontwikkelingen in Nederland. De constante politieke discussie over het verlagen (of zelfs afschaffen) van het ontwikkelingsbudget, de constante kritiek en twijfel omdat volgens de critici ´armoede nog altijd bestaat en DUS ontwikkelingsorganisaties niks goed doen´. Het is een relatie die gelegd wordt die kant noch wal slaat en absoluut geen recht doet aan de complexiteit van het wereldwijde systeem waarin we leven. Het is simplistisch en populistisch…. De politieke realiteit van Nederland… de mensen lijken ervan te smullen en het voor zoete koek te slikken zonder zich af te vragen ´is het wel zo wat de politic zeggen?, is de relatie die ze leggen wel legitiem?, welke belangen hebben zij erbij?´..

Een voorbeeld.. met een delegatie van ICCO, PSO, een vertegenwoordiger van Buitenlandse Zaken, bezochten we de mijnen van San Andres. Een Canadees bedrijf op zoek naar goud, naar geld, zonder verantwoording af te leggen aan de bevolking. De bevolking wordt verjaagd, vergiftigd door de chemische troep die nodig is om het goud te winnen, en in gevaar gebracht. Het vervuilde rivierwater mengt zich met het water in Santa Rosa, wat een van de redenen kan zijn waarom ik al sinds mijn komst met ernstige uitslag op mijn armen rondloop. ASONOG – de organisatie van Wendy – voert een lobby om de mijnen wet scherper te maken. Maar de mensen die rijk worden van de mijnen, zitten in de politiek, en maken hun eigen regels. Verschillende medewerkers zijn al bedreigd en mishandeld door de acties die ze voeren tegen de mijnenbouw.

Twee conclusies:
Geld is macht, en in Honduras is dit verdeelt onder een aantal families die de regels bepalen
In deze tijd van uitbuiting door het kapitalisme en winstbejag, is het te gemakkelijk om te zeggen ´ontwikkelingssamenwerking werkt niet´. Maar misschien zijn de veranderingen die we zoeken wel net iets ingewikkelder dan dat de gemiddelde populistische en simplistische politicus wil doen geloven. Maar wie helpt de mensen op te komen tegen deze enorme machtsblokken? Juist…

Dat is het belangrijkste… jezelf de juiste vragen kunnen en durven stellen!