Meer kapitalist, minder realist

Het land van het einde van de wereld

Honduras is vooruitgang, eindelijk zijn we af van het afschuwelijke imago van het zijn van een ´derdewereldland´.

We zijn een ontwikkeld land, we hebben sateliet telefoon, op de snelwegen zie je BMWs die miljoenen waard zijn, we hebben Europese restaurants, waar de varkens hamburgers eten.

We hebben winkelcentra, huizen als paleizen, casinos als in Las Vegas, boulevards zoals in Miami.
We hebben supermarkten, cola, beepers, internet, scholen, medische centra zoals in Houston. We zijn meer kapitalist en minder realist.

We hebben voetbalspelers in Italië en China, schoon politiek beleid, luxe militaire bases, ministers voor de sier, een president van niks, en ondernemers die zichzelf niet in de spiegel durven kijken.

We hebben de vooruigang in onze handen en de wereld aan onze voeten.

Spoedig zullen we Disneyland hebben en standbeelden van Botero... en uiteindeliljk... hebben we alles wat een land met overvloed moet hebben:
Honger



El país del fin del mundo

Honduras es el progreso, por fin nos hemos quitado el tatuaje terrible de chusma tercermundista.

Somos un país avanzado, andamos con celulares satelitales, en nuestras autopistas andan rodando BMW s de un millón de pesos, tenemos restaurantes europeos, acá alimentamos a los chanchos con hamburguesas.

Tenemos malls, mansiones hechas con el esfuerzo de la decencia, casinos como las vegas, bulevares como en Miami.

Tenemos supermarket, coca, beepers, Internet, schools, hospital medical centers como Houston.
Somos más capitalistas y menos realistas.

Tenemos jugadores en Italia y en china, políticas libres de pecado, bases militares de lujo, ministros de adorno, presidente de capricho, tenemos empresarios huyendo del espejo de Alicia.

Tenemos el progreso en las manos y el mundo en los pies.

Pronto tendremos disneylandia y estatuas de botero… en fin, tenemos todo lo que un país de abundancia tiene que tener:
Hambre.

Allan McDonald is een Hondurese criticus en artiest.
http://www.allanmcdonald.com/

Korte update

• Ik heb hoog geeerd bezoek gehad van Mainga met wie we Santa Rosa onveilig hebben gemaakt, de Maya ruines en de situatie van de Maya Chorti nu hebben leren kennen, en op een tropisch eilandje mijn alweer 27ste verjaardag hebben gevierd.


• Ik zit op de universiteit waar we het hebben over de rol van de staat in tijden van economische crisis en de positie van sociale bewegingen om verandering te bewerkstelligen.


• Ik heb me voorgenomen om deze maand een beslissing te nemen over wat ´na 25 maart´ als mijn contract van ICCO en PSO met OCDIH afloopt.


uiteraard blijven we als laatste hangen


• Ik vermaak me in een inmiddels gemodernizeerd Santa Rosa de Copán, waar we nu al wel twee lounge barren hebben.

• Ik werk met OCDIH aan een ´rampen-scenario-strategie´... voor wat als er zo meteen enorme klappen gaan vallen omdat er geen geld meer is om personeel te betalen... hoe breng je dat over aan je personeel en wat zijn de alternatieven?

Dus ik zit vooral een beetje in een tussen fase. Het is lastig een beslissing te nemen, iets los te moeten laten wat goed is. Dat heb ik anderhalf jaar geleden moeten doen, en dat zal ik nu weer moeten doen. Ik kijk ernaar uit om iedereen weer te zien, weer op de fiets te zitten, in een bus te stappen zonder je onveilig te voelen, bruin brood, lekkere douches, en ik kijk uit naar een nieuwe uitdaging. Maar ik zie er tegen op afscheid te moeten nemen van Ana en Eva, van mijn werk, het lekkere weer, en van al die mensen die deze ervaring zo mooi hebben gemaakt. Dus daar moet je een beslissing tussen nemen.

Maar voor nu, nog een keertje dan, LA MOSKITIA!