18 maanden rond

Vandaag anderhalf jaar geleden zette ik voet op Hondurese bodem. Ik heb lang moeten nadenken over de vraag: ´en wat hierna?´ Een vraag waar ik nog altijd niet echt een bevredigend antwoord op heb gevonden. Dus heb ik gekozen voor een tussen oplossing: ik blijf bij OCDIH! In ieder geval voor een tijdje. Hoe lang dat tijdje wordt, hangt van verschillende dingen af. Voor nu is het voor een maand en ook die zal weer voorbij gaan vliegen.


Deze maanden staat alles in het teken van de voedsel crisis en de kleinschalige landbouw. Met OCDIH organizeerden we workshops met de boeren over de voedselcrisis. Boeren uit verschillende gebieden, met verschillende ervaringen en behoeften. Het leverde interessante discussies en inzichten op. En ik was eens te meer onder de indruk van de kennis en overtuigingskracht van de Hondurese ´campesinos´. Over een week organizeren we een groot forum waarin we boeren uit verschillende gebieden samen brengen, een rollenspel organizeren en een quiz. Lekker participatief en ludiek!


Verder was vandaag de lancering van een nationale (eigenlijk internationale) campagne om meer overheidssteun en investeringen te krijgen voor de kleinschalige landbouw. 50 Procent van de Hondurese bevolking is hier direct van afhankelijk, maar de overheid investeert nog geen 5% van zijn budget in deze groep. Een interessant feit is ook... dat in Honduras meer mensen van de honger sterven dan van het geweld. En dat terwijl Honduras groen en vruchtbaar is. Verschillende groepen buitenlanders heb ik horen zeggen ´maar gelukkig hoeft hier niemand honger te lijden´. Nee... dat zou niet hoeven. Maar omdat de meerderheid van de bevolking geen land heeft om te verbouwen (veel land in handen van een kleine groep) is er nauwelijks productie. En dus honger. Er zijn investeringen nodig in: landrechten, landbouw technieken, infrastructuur en kennis overdracht.



Heerlijk met zijn allen de straat op! Jammer dat het eigenlijk alleen de ´boeren´ waren die meeliepen en hun tijd ervoor over hadden om te komen... de gemiddelde Santa Rosa bewoner vraagt zich misschien af ´en die herrie? Honger? Nee, in het Honduras dat ik ken hebben we dat niet´. Er is nog een wereld te winnen als het gaat om communicatie en bewustwording!

Geplaatst in de Maasroute van 19 april 2009

Donatie, donoren en meer

Afgelopen week organizeerde OCDIH een bijeenkomst voor donoren in de hoofdstad Tegucigalpa om de geboekte vooruitgangen te presenteren en nieuwe projecten aan te dragen.

Mirame y apreciame: Kijk en bewonder (de stand voor documenten... maar leuk detail)

Op het gebied van gender (man/vrouw gelijkheid) doet OCDIH flink haar best, maar in macholand blijft het een lastig thema. Het was mooi om te zien hoe een jonge vrouw uit de Maya gemeenschap in Honduras tegenover de donoren trots vertelde hoe de trainingen van OCDIH haar leven hebben verandert. Dat zijn mooie resultaten. Maar het is nog altijd lastig om vrouwen in belangrijke posities te krijgen van de lokale organisaties, of ze deel te laten nemen aan landbouw projecten. Deze worden vaak toch gezien als ´mannentaken´. Emancipatie is nu eenmaal een lang proces wat geen eind kent, waarin je moet werken met zowel de vrouwen als de mannen. Maar we gaan lekker.


Daarnaast ging ik op bezoek bij Ester, de vrouw die met hulp van de Basisschool Baardwijk haar eigen huis gaat hebben. De bouw is inmiddels begonnen. Het was een proces van 4 maanden onderhandelen met de gemeente (die de grond hebben afgestaan), de mensen uit het dorp (die het huis gaan bouwen) en de familie zelf. Verhuizen is nu eenmaal een proces van afsluiten en opnieuw beginnen, wat voor veel mensen toch akelig is. Maar de situatie waarin Ester met haar twee kinderen woont is schrijnend, getekend door afhankelijkheid en uitbuiting. Over een maand gaan ze in hun nieuwe huisje wonen, eindelijk iets van hunzelf. En van daaruit kunnen ze hopelijk een betere toekomst opbouwen.


De fundering van het huisje ligt er inmiddels

Tja, en dan de beslissing over hoe nu verder. Over tien dagen loopt mijn contract af. OCDIH heeft me de mogelijkheid aangeboden om nog drie maanden te blijven. Super! Ze zijn ´verliefd op mijn werk en willen dat ik blijf´. Ik heb gezegd ze vrijdag uitsluitsel te geven. Wat te doen, wat te doen? Ik hou jullie op de hoogte!

Amor amor

´Liefde is geduld´, staat er op de kaart. Is natuurlijk ook deels wel zo, maar om dat nu op een bruidskaart te zetten? Magdalena – een collega, studiegenoot en vriendin – trouwt met haar dikzak ´el gordo´. En toch is niet iedereen daar even gelukkig mee.

Want latino liefde en ´pijn´ liggen nogal dicht bij elkaar. Magdalena is het afgelopen jaar verschillende keren belazerd door deze dikzak van haar leven. Hij vraagt om vergifenis, zij vergeeft. En nog geen twee maanden later staan ze samen voor de gemeente om het contract te tekenen.

Bijna zonder familie van haar. Want als iemand je dochter onrecht aandoet is dat moeilijk te vergeten. Zonder familie van hem. Want zijn familie ´houdt niet van bruiloften´. Maar wel een heel gelukkige Magdalena.

Amor amor, laten we hopen dat het niet alleen geduld is, maar ook langdurig genieten.

Verder een update? We zijn nog steeds bezig met de campagne over de voedselcrisis die we inmiddels hebben gepresenteerd aan de lokale oveheden en burgemeesters. En er worden een hoop workshops georganiseerd waarin we samen tot oplossingen proberen te komen. Hoewel je zou denken ´in je laatste 3 weken lekker rustig aan doen´, loopt dat natuurlijk nooit zo. Dus vol gas geven en gewoon nog even van genieten.