Fijne kerst en een super nieuwjaar!

Beste mensen,

bereid je voor op een korte radiostilte van mijn kant!

Maar niet getreurd, volgend jaar zijn we er weer!

Tot die tijd wens ik jullie een hele fijne kerst en een spetterend nieuwjaar!

En geen dingen doen die ik ook niet zou doen he!

Dikke kus!

BLIJ!

Na al een aantal berichten dat er post onderweg zou zijn, vroeg ik mijn collega of ze vandaag nog een keer extra in de post wilde kijken, zo vlak voor kerst zou dat toch erg leuk zijn! En WOW! Wat een super verrassingen allemaal! Ik ben er zo blij mee!

De gozers!

Ik moest zo lachen om dat prachtige gedicht! De chocoladeletter is uitgedeeld en op, en zo ook de pepernoten! LEKKER! En ik kan niet wachten om mijn Hondurese moeder uit te leggen dat van nu af aan pindapoep toch echt onderdeel moet zijn van mijn avondeten! Reserveer maar vast bij de vloek want reken maar dat ik jullie carnivoren weer tot het vegetarisme ga verleiden!

De fanmail

• Stefan, ik heb je voor het laatst onder het genot van tapas in het schone Madrid gezien, en nu krijg ik gewoon een kaartje! Super lief! De tekst is alleszeggend: Ik stel mezelf altijd grote doelen, dan mis ik ze niet!


• Bri! Reken maar dat wij leuk zijn! Lief!


• Woutine wijffie! Ik mis ook die onverwachte avonden in Den Haag die altijd eindigen met rosé op een terras! Dat pakken we snel weer op!


• Jorine en Marijn! Bij alle mooie dingen die ik hier zie denk ik aan jullie! Honduras is prachtig, jammer dat het zo negatief bekend staat! En het is natuurlijk deel van missie om dat imago te veranderen!

Dan ICCO!

Een cadeautje, een persoonlijk gedicht, een chocoladeletter in de letter D. Ik had het niet verwacht maar vind het wel heel bijzonder!

Lieve mensen super bedankt! You made my day!

Diavoorstelling Diner, Utila en verjaardag Glenda

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Dat noem ik nog eens een goed begin van de vakantie

Niet alleen kerst zelf is belangrijk, maar ook de aanloop daarnaar toe. Het begon vorige week maandag met een diner met al mijn collega’s van het kantoor in Santa Rosa. De honger waren we al voorbij toen we om 21uur bij het restaurant aankwamen, maar dat nam niet weg dat het een mooie avond werd. We hadden allemaal cadeaus voor elkaar gekocht – een soort secret friend thing - en natuurlijk werd er gespeeched. Maar niet over werk, maar over vriendschap. Wat is vriendschap voor jou? Ik vind het mooi hoe bij OCDIH het werk zo ontzettend belangrijk deel inneemt van de levens van mijn collega’s die vaak 6 dagen werken van minimaal 10 uur, maar het gevoel van ‘de OCDIH familie’ nog altijd overeind staat.

Vraag me niet waar we het hier over hebben, maar het is een mooi plaatje!

Dinsdag was natuurlijk gekkenhuis. Natuurlijk omdat het de laatste officiële werkdag was en we ’s nachts naar het tropische eiland Utila zouden vertrekken. Dus zoals we hadden kunnen verwachten, werd er gewerkt tot 23uur in de avond om snel naar huis te gaan, spullen te pakken, en te verzamelen in het centrum van Santa Rosa. De gele schoolbus gemaakt voor kinderen en niet voor lange Nederlanders, bracht ons gelukkig veilig naar La Ceiba. La Ceiba is een super leuke stad – ook wel de Novia de Honduras ‘De vriendin van Honduras’ genoemd – waar een mix aan culturen en invloeden samen komt. Hier is ook de haven naar de tropische eilanden met witte stranden en blauwe zee – zeker niet vervelend.

Een hoop kleine onbewoonde eilandjes

Wat is me opgevallen aan de dagen op Utila?

Even helemaal weg

Utila is prachtig. Met een snorkel zie je gigantische zeesterren, prachtige vissen en zeeegels in de helder blauwe zee. Zonder snorkel een veel kleur aan mensen, pelikanen en andere vogels. Er zijn prachtige mini eilandjes waar je heerlijk weg kunt dromen. Je kunt ’s nachts veilig over straat verlicht door de heldere sterren. De sfeer is zo relaxed, dat de merengue en salsa al snel naar je hoofd stijgen en de voetjes van de vloer gaan. De taal die ze spreken is een mix van Jamaicaans, spaans en engels, en pindakaas is ook hier populair. Ik denk ook dat ik nu binnen OCDIH bekend sta als ‘pindakaas monster’.

Geen trek maar honger

Mijn collega’s zijn bang dat als ze 4 uur niet hebben gegeten ze omgaan van de honger. Het was absoluut komisch om ze te zien rennen naar het restaurant om vooral niet nummer 84 in de rij de zijn.

Ongeduldige latino’s

En wie denkt dat Latino’s altijd de laat zijn, kent mijn collega’s nog niet. Die van mij willen overal het eerst bij zijn. Dus nog voor we op de boot land hebben gezien, staan ze al met bagage in de hand – die ze uit het bagageruim hebben gerukt waar ze eigenlijk geen toegang toe zouden moeten hebben - in de startpositie voor de deur te dringen om toch vooral als eerste voet aan land te zetten. Op de terugweg, werd de boot die nog niet bemand was op een slimme manier gekaapt door de deuren te openen en heerlijk te gaan zitten. Klaar voor vertrek, met of zonder bemanning. Hilarisch.

Kunstzinnig creatief

Het is een creatief volkje. De Noche Cultural ‘Culturele avond’ was super lachen! Toneel, gedichten, muziek, macho mannen in te korte jurkjes – wat in macho land natuurlijk extra hilarisch is. Wat een creativiteit!

Sexy girls!

Voor alles is een tijd, zo ook voor geloof

En zo werd iedere ochtend met 84 mensen op het strand geopend met een ‘devocional’ van anderhalf uur. Daarmee bedoel ik de bijbelstudie. Een groep bereid het voor en de rest neemt deel. Het begint met vrolijke nummers begeleid door gitaar. Daarna een bedankje voor de gezondheid van de collega’s, hun familie, het samenzijn op Utila, of waar je ook maar voor wilt bedanken. Dan wordt de groep aan de hand van een tekst uit de bijbel opgesplitst en wordt er gepraat over deze tekst in kleinere groepjes. Deze gesprekken zijn vaak erg persoonlijk. Zoals nu ‘wat wil je voor het komende jaar’. In het perspectief van geloof kan dat een heel gevoelige vraag zijn bleek. Iedereen schreef zijn wensen – en dan heb ik het niet over een nieuwe auto – op een papiertje wat daarna gezamenlijk verbrand werd. Nogmaals vrolijke liedjes met gitaar en een bedankje voor alles. Het is een mooi begin van de dag in een fantastische setting. En inderdaad, voor alles is een tijd, want mijn collegas weten niet hoe snel ze naar het restaurant kunnen komen om inderdaad te ETEN. Voor alles is een tijd!

Devocional op het strand

En toen kwamen we vrijdag om 1 uur in de nacht veilig aan. Sliepen we de zaterdag uit en deed ik wat boodschappen met mama. En vierden we zondag de verjaardag van Glenda die 33 is geworden! En na het verplichte ‘happy birthday to you’ gingen we al snel over op ‘Queremos pastel’ – ‘we willen taart’. Wat hier toch echt een officieel verjaardagslied is! En ik maar denken dat de Nederlanders direct zijn!

Officiële erkenning – wat een genot

Voor ik hier kwam wist ik dat ik rekening moest houden met het feit dat je als ‘Junior Deskundige’ soms als een veredelde stagiair gezien kan worden. Of dat er vijandigheden kunnen zijn, omdat jij als vanuit het rijke Westen ingestuurd gaat worden om het hier als jonkie wel even op te lossen. Er zijn allerlei mogelijke situaties waar je als uitgezondene tegen aan kunt lopen. Ik ben me daarvan bewust en kan ook een hoop van die sentimenten ergens begrijpen.


Maar kan het ook zo zijn dat na minder dan drie maanden, jouw functie officieel in het organogram wordt toegevoegd? Dat je een centrale plek krijgt in de strategische planning van de komende 5 jaar? Dat je een collega krijgt om zo veel mogelijk van je kennis in de organisatie te laten als je weggaat? Dat de afdeling ‘Comunicaciones y Aprendizaje’ – ‘communicatie en leren’- door jou opgezet en gemanaged gaat worden (zie de twee blauwe blokken aan de rechterkant in het onderstaande organogram)?

Tja, ik ben er soms ook een beetje beduusd van, maar bij OCDIH is het zo. Ik ben weer eens met mijn neus in de boter gevallen!

Parasieten en zo

Het ‘kleinigheidje blijf je houden’ van vorig weekend, werd toch eerder een ‘grotigheidje’. De koorts waarmee ik vorige week zondag thuiskwam, sloeg om in ernstige lichamelijke pijnen, nachten met koorts en zonder slaap, en een zwakte die ik hier nog niet had gekend. Op dinsdag werd dan ook met een hoop bezorgde mensen om me heen besloten om naar de dokter te gaan. Na de nodige testen – ik zal jullie de details besparen – bleek ik parasieten in mijn darmen te hebben. Toen ik de enige andere overgebleven Nederlander in Santa Rosa de Copan dit vertelde zei hij laconiek ‘nu al? Dan ben je vanaf nu een echte Hondurees’. Welkom bij de club!

De nieuwe inwoners van mijn darmen hebben de naam Trofoziet E Hystolica

Ik kreeg medicijnen voor een dag en hoopte stiekem ook op een dag genezing. Helaas. Vier dagen lang is mijn lichaam van binnen schoongespoeld waardoor ik achterbleef met een al verzwakt lichaam zonder energie. Maar gelukkig, ik voel me beter. Ben weer aan het werk en bereid me psychisch voor op de vakantie!

Geplaatst in Vice Versa Jaargang 41 nummer 6

Critica geeft toe
Uma

http://www.viceversaonline.nl/

Een kleine twee maanden zit ik nu in Honduras. Mijn bagage is aangekomen en het geregel is geregeld. Ik heb me aardig aangepast en een beeld gevormd van de organisatie en mijn plek daarin. Ter inleiding: mijn ngo werkt in acht regio's, heeft minimaal twee keer zoveel kantoren en honderd medewerkers. Gigantisch dus!
Donorafhankelijkheid is iets wat me al sinds lange tijd boeit en kritisch maakt ten opzichte van donoren. Door hun ongelijke uitgangspositie kunnen ze aan ngo's allerlei systemen en administratieve rompslomp opleggen die niet passen in de lokale context, vond ik. Het logframe bijvoorbeeld, een gangbare methode om projecten te evalueren, wordt vooral gebruikt als invuloefening en niet als leerproces. Ngo's beantwoorden aan de eisen op een 'donorwenselijke' manier, waardoor ze niet wezenlijk reflecteren over projecten en programma's. Kortom, op mijn meest kritische dagen zag ik een donor toch vooral als een noodzakelijke last.

En zoals het lot altijd zijn weg vindt, kom ik terecht bij een organisatie die juist wél gelooft in de logframe-methode ofwel de marco lógico.Niet alleen in het invullen van het schema, maar ook in de achterliggende manier van denken. Het is een organisatie die open rapporteert aan donoren wat de zwakten van lopende projecten zijn, wat er misgaat en hoe daar in het vervolg op ingespeeld zal worden. Want dat je niet alles kunt plannen mag duidelijk zijn, maar de systematiek, vindt men hier, geeft inzicht en houvast.

En om dat te verkondigen, mag ik met de directeur op tournee langs de regiokantoren en hun projecten. We geven er een korte opfriscursus marco lógico, behandelen de doelen, activiteiten, resultaten en bronnen van verificatie en werken die in de praktijk meteen uit. 'Wat heb je vorige week gedaan?' Iedereen geeft netjes antwoord en de directeur schrijft het op. 'Met welke bronnen van verificatie kun je dat bewijzen?' Er wordt de agenda genoemd waarin de meeting vermeld staat, de notulen, een foto misschien. En ook dat wordt genoteerd. 'Mag ik die even zien?'Het wordt stil. Maar het was geen grap: mijn ngo neemt dit alles bloedserieus. Niet voor de donoren, maar uit eigen beweging. Om te begrijpen waarom het belangrijk is dat je dingen vastlegt en meldt en er vervolgens iets van opsteekt. Het is de realiteit van een ngo die gelooft in de marco lógico. Best logisch eigenlijk, die marco lógico.

Geplaatst in de Maasroute van 29 November

In chronologische volgorde..

Even een korte flash back – zodat ik weer weet wat ik de afgelopen week heb gedaan, en jullie een beeld hebben van wat ik hier ongeveer uitvoer en meemaak. We gaan in chronologische volgorde:

Donderdag en vrijdag – Gracias

Donderdag en vrijdag was er een bijeenkomst van alle mensen van OCDIH die workshops geven op het gebied van rechten, democratisering en andere sociale onderwerpen. Dit zijn mijn collegas die er dag in dag uit zijn voor hen die het minder hebben. Zodat zij weten wat hun rechten zijn, en daarmee hopelijk de kracht vinden om veranderingen te eisen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik veel respect heb voor mijn collegas. Stuk voor stuk vinden ze het prachtig werk. En op deze bijeenkomst delen ze hun ervaringen en proberen ze die op papier te stellen.
Het is nogal wat, om van mensen die met hun voeten in de modder staan en hun hart bij de mensen hebben, te vragen om een document op te stellen over hun ervaringen wat de kwaliteit heeft voor een publicatie. Toch was dat het doel van de bijeenkomst. En dan zit er ook nog zo’n Holandaisa met een onuitspreekbare naam kritiek te leveren. Gelukkig kunnen ze het goed van me hebben! Hahahaha… Want het is hun ding, maar mijn verantwoordelijkheid. Waarom? Omdat dit de eerste echte georganiseerde communicatie van OCDIH lijkt te worden. En daarom is kwaliteit simpelweg noodzakelijk. Wordt vervolgd.
En natuurlijk brachten we de avond door in de Aguas Termales – die welbekende maar altijd heerlijke warm waterbronnen.

Zaterdag – een stukje thuis gaat weg

Zaterdag is de dag van het uitslapen, de spaanse lessen onder het genot van een capuchino, en het Nederlands kletsen en ervaringen delen met Mireille. Helaas voor mij was het haar laatste dag zaterdag in Honduras, en het voelde toch een beetje als ‘alleen achterblijven’ in een vreemd land met vreemde mensen. Je beseft je pas hoe belangrijk een taal is voor je thuisvoelen als je het niet meer kunt spreken. Mireille, veel succes in het koude Nederland!

Zondag – vrede en pistolen

Ik kan het niet helpen me te verheugen op de kerk, ik denk dat ik de eerste oficiele fan ben van de pastoor en denk erover een fan-club op te richten. Deze zondag – terwijl de elektriciteit en daarmee het licht ons in de steek ging – was het weer lachen. Dieren hebben instincten, mensen kunnen denken over wat ze doen. Daarom eten dieren nooit dingen waar ze ziek van worden. Maar mensen stoppen zich vol met coca cola. En dat is niet alleen onbegrijpelijk als je er rationeel naar kijkt, maar ook nog eens jezelf het leven ontnemen – en vanuit een katholiek standpunt ga je zo niet om met iets wat je van God gekregen hebt. En nee, dan hebben we het niet over een glaasje per dag, maar die Hondurezen hier hebben het liefst coca cola als ontbijt, als lunch, en als avondeten. Deze vegetarier die gelooft in God, en in natuurlijke medicijnen en gezonde voeding, is in mijn ogen enorm vooruitstrevend in deze maatschappij van consumeren, consumeren, consumeren.

Geinspireerd en gelukkig liepen we terug naar huis om opgehaald te worden door Dania, Freddy en de kids. Dilcia had ons bij haar ouders uitgenodigd voor de lunch in het dorp El Pinal, net buiten Santa Rosa. Wat een rust, wat een natuur, en wat een heerlijke middag.

In contrast kwam er een dronken kerel op paard langs die tot 9 keer toe bijna van zijn paard viel – helaas was ik te laat om het vast te leggen op film want het was erg komisch – en haalde papa Dilcia trots zijn pistool te voorschijn. Maar wees gerust, het was ongeladen. Dus aten we een typisch Hondureze maaltijd met bonen, rijst en tortillas – en voor de niet vegetariërs natuurlijk vlees – genoten we van vers suikerriet en ging ik in de avond met koorts naar huis. Maar goed, dat is ook de realiteit van een Nederlandse in Honduras, je kunt het eten wel willen verdragen, maar het lichaam sputtert tegen. Ach ja, kleinigheidje blijf je houden!