Geplaatst in de Maasroute van 27 Maart

Semana Santa in Santa Rosa

Voordat ik hier kwam had ik er al wel van gehoord, van Semana Santa - Heilige Week. Dat heel Centraal Amerika dan op zijn gat zou liggen omdat het een enorm belangrijke week is voor de Katholieken. Maar ik had het nog nooit meegemaakt en me er verder ook niet echt mee bezig gehouden. En dan, voor je het weet, is het zover. Dan zijn de straten stil en verlaten, de winkels gesloten, en hoor je het gezang al van ver, dan weet je: het is Semana Santa.

Ik snap nu ook dat er niet gewerkt kan worden. Er zijn minimaal drie processies - katholieke optochten - per dag, dus als je daar aan mee wilt doen kom je eigenlijk aan niks anders toe. Ik liet me onderdompelen in Katholiek Honduras en me overrompelen door de kracht van het geloof, het bijzondere van de nachtelijke tochten en de sereniteit van de week.

Zo begon het donderdagnacht met een twee-uurse tocht, begeleid door fakkels en muziek, waarin Jezus werd opgepakt en veroordeeld tot kruisiging. De muziek was triest, want er was ook niks te vieren natuurlijk. Judas probeerde het nog te voorkomen, maar hij was te laat. Jong en oud liepen in stilte mee, het was heel even terug in de tijd.

Vrijdag ochtend was de hele straat versierd met gekleurd zaagsel in de prachtigste vormen. Wat een werk. Daar gaan we dus mooi met 1000 man overheen baggeren, zonde, zou ik zeggen. Het is de dag van de kruisiging, waarin het volk van Honduras vraagt om vergeving ‘Perdóname señor’: de armoede in Honduras, de vrouwenonderdrukking, de misbruikte kinderen, alle heikele thema’s worden besproken in het licht van de kruisiging van Jezus. En lopend in die tocht van 1000 mensen, zingend en biddend, voel je je even 2000 jaar terug. Stel je je die dag voor, al die mensen op de straten om Jezus te ondersteunen en te smeken om rechtvaardigheid. Het doet iets met je.

Semana Santa werd afgesloten met een rennende engelen tocht. De beelden op de schouders werden rennend door de straten gedragen. Want de engelen moest zo snel en enthousiast mogelijk aan Maria vertellen dat Jezus terug was. Het begon om vier uur ’s nachts, en toen we tegen zes uur met 1000 man met Maria én Jezus aankwamen bij de kerk, begon de zon door te komen.
Het gaf me ook een kerstgevoel. Iedereen lekker in huis, de televisie draait volle toeren, soms even naar buiten voor een wandeling, en bijzonder eten wat er normaal niet is. Buiten was het koud, wat wel even een verademing was na de hitte van de laatste tijd, en het ritme is heerlijk laag. Bijzonder om mee te maken.

WHOEHOE! Paasvakantie!

Genieten van mijn vrije tijd is altijd een van mijn sterkste punten geweest, al zeg ik het zelf. Werken om te leven, klinkt mij lekker in de oren. Dus dan is het Semana Santa - Heilige week - waarin heel Midden Amerika op zijn gat ligt, en ik er maar eens lekker tussen uit ging. En dus vertrok ik met Ana, die nog nooit eerder haar land had verlaten, als ware avonturiers naar Guatemala. Bestemming: Marleen en Wietse in Antigua.

Het is een eng verhaal. Je werkt alletwee bij Hivos, je doet alletwee de post-doc, je gaat alletwee voor ICCO naar het buitenland, en dan zit je ook nog eens op slechts 12 uur afstand. Zij met man - Wietse - ik zonder, maar alletwee gelukkig met ons nieuwe avontuur! Tijd om elkaar op te zoeken, ervaringen uit te wisselen, en gewoon heerlijk bij te kletsen onder het genot van een biertje met tomatensap (tja, ik heb het ook niet verzonnen!). En wat is een groter genot dan twee lieve mensen zo gelukkig samen te zien in Guatemala! Super!

Met Ana trok ik erop uit om Antigua te ontdekken. Antigua lijkt een beetje op Santa Rosa, maar heeft veel dingen die ‘wij’ niet hebben: lekkere restaurantjes (van sushi tot tortilla), lekkere koffietentjes, kunst galerijtjes, behoud van de inheemse cultuur, omringt door drie vulkanen en heel veel toeristen. En met Semana Santa is het de drukste tijd van het jaar, omdat er prachtige processies zijn die iedereen wil zien!


Created with Admarket's flickrSLiDR.

De tweede dag trokken we samen met Anne - de moeder van Wietse - naar de vulkaan Pacaya. Warm onder de voeten en een beetje angstig, maar het was wel heel gaaf. Ook wel bizar, dat ze je zo ontzettend dicht bij het lava laten. Dat kan alleen in Centraal Amerika denk ik.



En dat was mijn vakantie weer. Het was kort maar krachtig. En hoewel het eigenlijk maar twee dagen waren, leek het alsof we er echt een weekje tussen uit waren. Nu weer terug naar de realiteit. Voor Ana de realiteit van drie kinderen en een voltijd studie, voor mij de realiteit van een stapel met werk. Maar gelukkig voor mij, met een nieuwe collega vanaf maandag!

We draaien op volle toeren

Wat ben ik blij! We draaien op volle toeren en heel OCDIH draait met me mee! Dat voelt nog eens lekker ja!

Op basis van de vorige workshop over de identiteit van OCDIH, waren we het erover eens dat OCDIH toch vooral een christelijke lerende organisatie was die staat voor de familie (oh nee, toch geen Balkenende!), en die werkt aan positieve veranderingen die zorgen voor meer gelijke kansen in Honduras, voor mannen en voor vrouwen. Daarom hebben we projecten - die op elkaar aansluiten en elkaar aanvullen (integraal noemen we dat mooi) - die de krachten en capaciteiten van de mensen versterken. Zo, of je dat even in een communicatieplan en een logo wil stoppen. Uw wens is mijn bevel.

En dan mijn Equipo de Comunicación. We hadden al wel contact via de email (ook OCDIH is aan de d-group), maar met een gebrek aan internet toegang voor velen, was het toch tijd voor een face-2-face meeting! Tijd om dat enthousiasme voor communicatie eens lekker aan te wakkeren. Want alleen kan ik natuurlijk helemaal niks in een organisatie van 100 man.

Dus reserveerde ik een hotel in Santa Rosa, voldoende koffie, coca cola en pan (koek voor bij de koffie zeg maar) om de juiste atmosfeer te creëren. De opening was de verandering van het logo. De directeur, de onderdirecteur, het management, en mijn Equipo de Comunicacion zouden zich over mijn creatieve invulling van OCDIH buigen. En na aardig wat resistentie - want een goede organisatie is trots op zijn oude logo hoe lelijk het ook is - en met de woorden van de directeur: “Ik vond het eerst ook moeilijk om het oude logo los te laten, maar weet je, nu ik dit zie, denk ik dat is OCDIH’. Ha, een beter compliment kun je niet krijgen! Dus hoewel het nog niet zover is, zal ik jullie toch een voorproefje geven: de kleuren zijn groen (hoop en duurzaamheid) en oranje (leven) wat tevens de officiële OCDIH kleuren zijn. De lijn is de lijn van leren en ontwikkelingen, geen rechte lijn, maar uiteindelijk wel omhoog. Daarnaast heeft het zijn inspiratie van het Yin Yang teken - integratie en gelijkheid. Het visje is een symbool voor christelijk. 'Compromiso hacia el cambio', 'commited to change', 'toegewijd aan verandering'.

Ik heb het groene licht gekregen deze verder uit te werken en ondertussen een competitie uit te schrijven binnen OCDIH waarin iedereen mee kan denken over het logo.

De rest van de dag was gevuld met het geven van uitleg over de plannen voor de komende twee maanden, een workshop nieuws schrijven voor de OCDIH website (http://www.ocdih.org/) die ik de lucht in heb mogen schieten, en een workshop fotografie. En met zo’n creatieve Equipo de Comunicacion, heb ik er alle vertrouwen in!

Ze hongeren naar meer workshops: websites maken, meer fotografie, meer tekstschrijven, filmpjes editen, en als alles gaat zoals ik hoop, ga ik ze dat zeker geven!

Maar First things First, er wacht een enorm klus op het gebied van interne communicatie: computer netwerken aanleggen, intranet ontwikkelen en online brengen, @ochdih.hn email adressen aanmaken voor 100 man, en vervolgens alle 100 medewerkers trainingen geven over al dit moois! Ik ben nog wel even bezig.

Mijn eerste Centraal Amerikaanse workshop - als deelnemer dan!

Zoals velen van jullie weten had ik het genoegen deze week naar Costa Rica te vliegen voor een workshop over lerende organisaties en technologie in de hoofdstad San Jose. Het was fantastisch geregeld, het hotel super, de inhoud interessant en de participanten een heerlijke mix aan personen en ervaringen.

De eerste dag was ik de eerste die aankwam, en genoot ik van het prachtige San Jose. Een stad waar ruimte is voor kunst, cultuur, gekke kapsels en tatoeages. Een heel ander Centraal Amerika dat ik kende. Een nationaal museum, een prachtige vlindertuin, ik was echt even in een andere wereld.

In de avond begonnen we met een goed latino feestje, en daarna moesten we aan de slag. Wiki’s, weblogs, email lijsten, filmpjes bewerken, en hoe dat allemaal op een laagdrempelige manier bij kan dragen aan het uitwisselen van ervaringen tussen organisaties en binnen organisaties. De verschillende ervaringen van de deelnemers maakte het een interessante uitwisseling van ideeën en ervaringen.

En natuurlijk is een workshop niet af zonder diploma. Maar een uitreiking zoals in Costa Rica had ik nog niet meegemaakt!



Mijn laatste dag was ik ook de laatste die vertrok. Dus maakte ik van de dag gebruik om voor het eerst in mijn leven een vulkaan te bezoeken. Ik was onder de indruk van het geluid, de prachtige kleuren, en het hele idee van wat een vulkaan is. Prachtig!

Moe van de reis en workshop, moest ik maandag middag zelf aan de slag! Een workshop geven deze keer, over communicatie, identiteit en imago. Ik hou mezelf, en mijn collegas, wel bezig zie je wel!

Sula Batsu, Hivos en ICCO super bedankt voor deze ervaring. Ik heb weer nieuwe energie en ideeen opgedaan die ik zeker bij OCDIH in de praktijk kan brengen!