Wie had dat gedacht..

Para todos mis amigas y amigos que estan viviendo una realidad injusta como no nos habiamos imaginado que iba a pasar otra vez. Este artículo es para ustedes. Para publicar sus opiniones, sus reflexiones y sentimientos y para que la cooperación internacional entienda que por fin el pueblo hondureňo debería estar central en la toma de decisiones. No los intereses economicos, ni geo-políticos, pero el respeto a los derechos humanos y a la dignidad hondureňa. Estoy con ustedes.

Que Dios les bendiga...

Je bent een week of vier terug uit Honduras waar je een relatief rustig verblijf hebt gehad. En dan die aardbeving van 7,2 op de schaal van Richter met een ontelbare hoeveelheid nabevingen. Maar Honduras sliep door en de meeste mensen die ik sprak hadden het niet eens in de gaten gehad. En dan nu. Protesten, geweld, geen toegang tot informatie, avondklok, je moet wel heel sterk zijn wil je hier doorheen slapen.

Het begon twee weken geleden. De eerste geluiden kwamen uit mijn vriendengroep met wie ik nog dagelijks contact heb ‘het is spannend hier. Er gebeuren politiek dingen. De president wil meer ruimte voor sociale organisaties en een nieuwe grondwet. Er gebeurt iets!’ Leek er dan echt ruimte te komen voor inmenging van sociale organisaties in de politiek? Zou een president dan eindelijk eens iets gaan doen voor het volk? En dat beetje hoop wat toen leefde, maakte te snel ruimte voor een bizarre realiteit. Een staatsgreep, ‘that is so 1990s’…. maar wel echt waar.

Dus even snel een korte schets van een politiek ingewikkeld Honduras (ik ga soms veel te kort door de bocht… dat weet ik!). Het is een land waarin economische en politieke macht sterk aan elkaar verbonden zijn. De economische elite heeft de macht en vergroot de macht. Dat is democratie in Honduras. Zo ook volgens de huidige ‘martelaar voor het volk: (ex) president Mel Zelaya’. Als illegale houtkap fanaat kwam hij aan de macht vier jaar geleden. Eerst goed voor zichzelf zorgend begon hij zich beetje bij beetje meer thuis te voelen bij de linkse rakkers Daniel Ortega (Nicaragua), Rafael Correa (Ecuador) en papa Hugo Chavez (Venezuela). So far so good, zou je zeggen.

Mel Zelaya (links) en zijn andere linkse rakkers

Dat je in Honduras maar 4 jaar president mag zijn is natuurlijk een rem op echte lange termijn plannen. Ook ons aller Mel vond dat en wilde (5 maanden voor de nieuwe presidentsverkiezingen) het volk vragen of zij eventueel interesse zouden hebben in een vierde stembus in November. Naast een stembus voor de president, een voor het parlement, en een voor de burgemeesters, eentje als referendum voor een grondwetswijziging. In lijn van de eerdere linkse ontwikkelingen in Latijns Amerika geeft grondwetswijzing kans voor een nieuwe en langere termijn voor de huidige president. Op zich niet verkeerd. Je kunt altijd vragen toch?

Maar nee, blijkbaar vond het leger en de economische (tevens politieke) elite van deze bananenrepubliek dat je niet mag vragen aan het volk. En zeker niet 5 maanden voor de verkiezingen. En als je dan ook nog eigenhandig als president de stembussen wilt ‘stelen’ van het leger, dan ben je illegaal bezig. En dan verdien je maar een ding: ‘hardhandig opgepakt worden en het land uitgezet’.

Micheletti en zijn leger vriendjes

Dit gebeurde op zondag. Het was goed gepland. De elektriciteit lag in (volgens mij) bijna het hele land plat. Niemand kon televisie kijken of radio luisteren. Niemand wist dat het land zonder president zat tot later die dag. De pro-Mel televisie kanalen zijn gesloten. Journalisten opgepakt. Er is alleen nog ruimte voor propaganda voor de nieuwe ‘trotse’ president van het land met 7,7 miljoen soldaten (lees: inwoners) genaamd Micheletti: het boegbeeld van de economische elite van Honduras (zo’n 4 procent van de Hondurese bevolking).

En nu? Micheletti en zijn leger schijnen ver te willen gaan. Maar zo ook Chavez en de zijnen. En dan de internationale gemeenschap die ineens Mel Zelaya steunt. Alsjeblieft, alsjeblieft, laat het aflopen met een sisser. Laat Mel Zelaya terugkeren voor die 5 maanden die hij officieel nog heeft als president, doe dat referendum en laat de mensen kiezen. Maar Honduras is ook macho, is ook trots, is ook lomp hanengedrag…

Mijn vrienden en ex-collega’s zijn geschrokken. Teleurgesteld. Verdrietig. Boos. Ze willen dat er nu toch een keer naar hun (het volk) wordt geluisterd. Dus ze grijpen de kans aan hun verhalen rond te mailen, hun ervaringen te delen met mensen als ik, en ze pushen me hun verhaal door te vertellen. Te vertellen dat demonstraties met hard geweld uit elkaar worden geslagen, dat ze geen toegang hebben tot informatie, dat mensen die hun mond open doen worden bedreigd of ontvoerd, dat de mensenrechten in deze tijdelijke militaire staat niet worden gerespecteerd.