La entrada is maar een raar dorp. Het is een doorgangsdorp, waar de weg zich scheidt naar verschillende steden, en vaak zijn dat dorpen die veel criminaliteit met zich meenemen. Zo is La Entrada niet anders. Het is bij dit regiokantoor van OCDIH dat de overvallen van een aantal maanden geleden zijn gepleegd. En ook deze keer gingen er nare geluiden rond. Er bleken twee mannen op een motor langs te zijn gekomen bij de gemeenschappen van het platteland van La Entrada waar OCDIH werkt. ‘waar is de Caja Rurales? Wanneer komen de medewerkers van OCDIH?’ Dat is akelige informatie, wetende dat ze je in de gaten houden. Soms is het beter om arm te zijn, zegt Glenda dan.
Wat zijn die Caja Rurales
De Caja Rurales van La Entrada
Caja Rurales zijn banken van de gemeenschap, voor de gemeenschap. Een gemeenschap is een klein dorp, en dus een kleine groep mensen, die met elkaar verbonden zijn in hun comunidad. Caja Rurales worden opgezet door OCDIH, en wel op de volgende manier. Stel; OCDIH heeft een project voor watervoorziening. In een gemeenschap geven 15 mensen aan dat ze er aan mee willen doen. OCDIH betaalt 70 procent van de kosten, en de mensen zelf 30 procent. Dit zorgt ervoor dat de mensen het gevoel hebben dat de watervoorziening van hun is. Echter wordt die 30 procent niet aan OCDIH betaalt, maar gestopt in een gemeenschapsbank – een Caja Rurales.
Maar zo gemakkelijk is het natuurlijk niet. Een Caja Rurales werkt volgens het volgende principe. Mensen kunnen er geld lenen voor landbouw, het verbouwen van hun huis, het betalen van spullen voor hun naar schoolgaande kinderen, allemaal dingen die nodig zijn. Dit moeten ze terugbetalen, met rente. Dit geldt stroomt direct terug in de kas van de Caja Rurales. En dat is dus aardig boekhouden. Wie geeft wat wanneer terug? Hoeveel rente? Hoeveel blijft er over? En voor mensen die enkel de basisschool hebben afgemaakt, is dat vaak een stap te ver. En dus traint OCDIH mensen die zich inzetten voor deze Caja Rurales, de gewone boeren en boerinnen – campesinos - die op deze manier ongeveer 2 dagen per maand bezig zijn voor hun gemeenschap.
We hebben drie Caja Rurales bezocht, van de 115 die OCDIH er op dit moment heeft. Het zijn gewoon huizen met gewone campesinos. En allemaal in hun eigen levensfase. De eerste die we bezoeken is net begonnen maar ze zijn erg trots. Iedere betrokken boer of boering heeft zijn eigen functie, van president tot secretaresse. De tweede Caja is al een jaar langer bezig. De campesinos produceren nu verse groenten en fruit in plaats dat ze die moeten kopen, en daar zijn ze enorm blij mee. De lunch die we bij hun eten is dan ook heerlijk. Deze Caja Rurales heeft een meerjarenplan, statuten, en een fantastische administratie. Hele warme lieve mensen, die stuk voor stuk documenten lieten zien van bijeenkomsten die ze bij hadden gewoond in plaatsten waarvan ze nooit gedacht hadden dat ze die zouden bezoeken. De derde was een hele grote. Het is een combinatie van twee gemeenschappen die dicht bij elkaar liggen, dit om concurrentie te voorkomen. Vooral heel veel vrouwen zie actief zijn en die het soms toch een beetje te groot en onoverzichtelijk vomden.
En tuurlijk is er soms ruzie in de gemeenschappen, wat nu eenmaal het gevaar is als het om geld gaat. Maar het is een succesvolle structuur, die gemeenschappen versterkt en mensen een perspectief geeft.
En dus waren we dinsdag nacht nog bezig met het knippen, vouwen en plakken van presentaties. Vertrokken we om 5uur vanuit Santa Rosa met een grote bus vol met OCDIH mensen. Kwamen we in de middag aan in Tegucigalpa om meteen aan de slag te gaan met het opbouwen. Waar we ook tot in de vroege ochtend mee bezig waren. Dit gold niet voor de mensen van het platteland – el campo – zij zijn gewend te werken van 5-20uur, en daarna is het echt over met de pret. Dat werd al snel duidelijk toen de eerste lag te slapen op een hotel bank. Ik sliep in het huis van Glenda – die oorspronkelijk uit Tegucigalpa komt maar in Santa Rosa woont voor het werk – om de volgende ochtend om 6uur weer opgehaald te worden. De spanning stijgt.
Hoe kom ik tot deze wijze inzichten? De afgelopen drie dagen – zondag, maandag en dinsdag - heb ik projecten bezocht van OCDIH in de regio’s Florída en Lempira. Het gebied waar ik woon en waar OCDIH werkt heet Occidente. Het is een van de meest achtergestelde gebieden van Honduras, omdat de overheid er maar geen prioriteit aan wil geven waardoor de landverdeling ongeëvenaard ongelijk blijft. OCDIH doet dat wel. En dat wordt door de mensen in dank afgenomen. 
De maandag was ik met fruit en een flesje water beter voorbereid. Dit keer was Lempira aan de beurt, waar een van de regiokantoren van OCDIH staat. Het eerste project was een bijeenkomst tussen gemeente en de burgers. De burgers hadden uit iedere gemeenschap twee afgevaardigden gestuurd, om de mannen in pak van de gemeente eens goed aan de kaak te voelen over de voortgang – of het gebrek daar aan – van de ontwikkeling van hun gebied. OCDIH geeft de mensen training in hun rechten, en dit was een uiting ervan. ‘Hoe zit het met onze scholen? Waar blijft de verbetering van onze wegen?’. Zo zien we het graag mensen. 
En kijk ik nog een keer om naar ons roze huizje...
Iedere dag geniet ik van het uitzicht over Santa Rosa, en realiseer ik me hoe ver ik op de terugweg weer bergop zal moeten…
En elke dag leer ik Spaans bij Nudia, en de ins en outs van de Hondurese cultuur...
