Viva Honduras

Stil maar zeker niet rustig

Het feit dat Honduras minder in het nieuws is nu, betekent niet dat de situatie verbeterd is of dat er inmiddels een oplossing is gevonden. De politieke situatie is onveranderd uitzichtloos. Tijdens de bijeenkomst in Amsterdam (zie aankondiging in het artikel hieronder) ging het over vragen als:

• Kun je wel spreken van een staatsgreep als ook president Zelaya 'illegale' dingen deed?
• Wat is de rol van economische belangen bij bedrijven als Shell?
• Wat is de rol van de Amerikanen die altijd al Honduras als uitvalsbasis hebben gezien voor hun politieke en ideologische spelletjes?

Lees hieronder een (misschien een beetje lang maar zeker boeiend) artikel over de situatie, de belangen en de toekomst van mijn o zo geliefde landje:

STAATSGREEP IN HONDURAS: VAN WAAR EN WAARHEEN?TOON DANHIEUX , HONDURASWERKGROEP, ICS

11JULI 2009

bron en web versie:http://www.indymedia.be/en/node/34039

BANANENREPUBLIEK

Twee weken geleden katapulteerden de militairen en beroepspolitici vanHonduras hun land naar de voorgrond van het wereldnieuws. Ze herinnerdener ons zo aan waarom hun land ooit de wereldtalen had ‘verrijkt’ met hetbegrip bananenrepubliek. Ze wilden de grondwettelijke orde herstellen inhun land door hun verkozen president - nog voor het zondagsontbijt - tetrakteren op een paar mitrailleersalvo’s, vervolgens zijn voordeur teslopen en hem in pyjama op het vliegtuig naar Costa-Rica te zetten. Hethooggerechtshof had daartoe het bevel gegeven, verklaarde de nieuwe baasMicheletti want zo kon de democratie hersteld worden. Mel Zelaya, deverkozen president wordt verkrachting van de grondwet verweten. Nochtanswou hij de bevolking enkel een niet bindende enquête voorleggen met devraag of er in november 2009 een referendum moet komen om de grondwet aldan niet te hervormen.

Ja, u hebt het goed gelezen. Toch is dat volgens de putschisten deofficiële reden waarom de democratie moet worden hersteld. Let wel, nietomdat hij een verlenging van zijn mandaat zocht, zoals in alle Belgischemedia op gezag van CNN werd herhaald. Daarvoor kwam zijn initiatief immersveel te laat. In november zijn er nieuwe verkiezingen en volgens dehuidige Hondurese grondwet kan een president zich niet kandidaat stellenvoor een onmiddellijk daarop volgende ambtstermijn. Zelaya wou deHondurezen enkel de gelegenheid geven te zeggen of ze bij degemeentelijke, parlements- en presidentsverkiezing van november ook wildenstemmen voor een grondwetgevende vergadering. Dat zou het nieuw verkozenparlement toelaten ook de grondwet te herzien.

Wellicht staan je wenkbrauwen nog steeds in een uitgesproken frons: Is deauteur wel goed ingelicht?, zijn de Hondurese politici geschift?, …. Overdat laatste zal de geschiedenis oordelen, maar ze zijn in elk geval bang.De politieke kaste beseft heel goed dat ze in de representatievedemocratie die Honduras sinds 1982 is, zeer bevoordeligd is. Elke 4 jaarwordt er bollekenskermis gehouden tussen twee partijen die in feitedezelfde belangen delen, nl. die van de ongeveer 20% rijkste burgers. Deblauwen van de nationale partij vertegenwoordigen eerder de oude rijken:de grootgrondbezitters en agro-exporteurs. De roden van de liberale partijstaan vooral voor de nieuwe rijken: industriëlen en internationalehandelaars. Deze beroepspolitici wisselen elkaar al 25 jaar af aan demacht en zien in het politieke systeem vooral een bron van inkomsten voorzichzelf, hun familie en vrienden: een garantie op ongestoord rijker worden.

De 70% armen – waarvan een groot deel (zo goed als) analfabeet- worden4-jaarlijks verondersteld het blauwe of het rode bolletje te kleuren enworden daartoe aangemoedigd via lokale eetfestijnen en passages van departijen die aan de tourkaravaan doen denken. In de tussentijd moeten zeniet al te veel van de centrale regering verwachten en proberen zichzelfen de kinderen in leven te houden.

BEKEERDE PRESIDENT?

Zelaya was zelf de zoveelste exponent van die politieke roadshows: eenrijke cowboy met daarnaast flinke belangen in de bos(roof)bouw eninternationale houthandel. Hij was een fervent supporter van de hetvrijhandelsakkoord met de VS. Tijdens zijn ambtstermijn maakte hij echtereen vreemd soort ommezwaai. Hij nam plots een aantal sociale maatregelenzoals het optrekken van het wettelijk minimumloon met 60%, gevoeligeloonopslag voor het onderwijzend personeel, meer overheidsgeld voorarmoedebestrijding, milieubescherming … Tegelijk zocht hij ook toenaderingtot de ALBA: het Bolivariaanse Alliantie voor de Volkeren van Ons Amerika.Na Venezuela, Cuba (de initiatiefnemers), Bolivië en Nicaragua werd ook Honduras lid van dit samenwerkingsverband van volksregeringen. Vlak voorde staatgreep verwelkomde ALBA nog een nieuw lid, Ecuador.

De nieuwe internationale samenwerking bracht de gewone Hondurees enigsoelaas: Zelaya kon door contracten met Petrocaribe - een samenwerkingtussen 19 landen in de regio- de prijs aan de pomp gevoelig drukken. Hijkreeg via ALBA donaties van o.a. tractoren, (uitbreiding van) Cubaansemedische hulp en hulp bij een broodnodige alfabetiseringscampagne ...Hoewel vakbonden, boeren- en volksorganisaties deze stappen uiteraardtoejuichten, was Zelaya niet echt organisch ondersteund door een bredevolksbeweging. Zijn socialere koers was eerder een persoonlijk initiatiefen de volksbeweging is – o.a. ten gevolge van de jarenlange repressie –erg verdeeld en verbrokkeld. Zelaya wekte echter wel de hoop op eenvoorzichtige verschuiving van representatieve (voor de elite) democratieop z’n Oudgrieks (met uitsluiting van de slaven = 80% van de bevolking),naar een representatieve op z’n Venezolaans. Een democratie die het helevolk, ook de meerderheid van arme mensen, consulteert en ervoor regeert.

Precies dat is de grote schrik van alle blauwe, rode en andereberoepspolitici en van hun broodheren en alle mensen die ze bedienen: datde staatsinkomsten niet meer hun exclusieve vetpotten zullen zijn, maareen beetje meer aan de noden van de bevolking zouden besteed worden. Hunprivileges dreigen in gevaar te komen en de prijs van de arbeid zou kunnenstijgen. Ook het juridisch establishment – rechtstreeks schatplichtig aande partij die aan de beurt is – luidde de alarmbel, net als deprotestantse én de katholieke kerk, die laatste bij monde van kardinaalOscar Andrés Rodriguez. Hij riep Zelaya op geen bloedvergieten teveroorzaken en dus weg te blijven. De kerkvader krijgt al jaren 375 000euro/mnd van het parlement; een wederdienst was dus misschien wel op z’nplaats…

GOEIE OUWE STAATSGREEP!

De poging om de coup voor te stellen als een actie tegen een aanfluitingvan de grondwet is wel schromelijk mislukt. Vermits de verkozen presidentplots niet meer bereid leek de status-quo te waarborgen werden demilitairen weer uit hun kazernes gehaald. Die hadden zich er de voorbijedecennia duchtig verveeld. Sinds de Sandinisten in buurland Nicaraguagetemd waren, werden de reusachtige budgetten uit de VS aanzienlijkingekrompen. Uit verveling hadden de officieren zich intussen een eigenhandels- en industrie-imperium opgebouwd met het overgebleven geld en duswaren ze evenmin geplezierd door Zelaya’s sociale fratsen. De staatsgreepis een wanhoopsaanval van de burgerij tegen de nieuwe democratische golfdie ook Honduras bereikt had.

Waar Zelaya niet kon voor zorgen, daar gaf putchleider Micheletti nu deaanzet toe: de eenmaking van de volksbeweging die nu al de 15° dag op rijde straten van de grote steden vult en de junta geen rust gunt. Deputschisten trekken dan ook alle repressieve registers open. Ze hebben alhonderden opposanten achter de tralies gezet, vaardigden eenuitgangsverbod en een samenscholingsverbod tot in privéwoningen uit,sloten radio- en tv-stations, lieten journalisten arresteren,intimideerden Cubaanse hulpverleners, …. en namen Billy Fernando Joya, alsministerieel raadgever aan. Billy is een oude bekende voor de Hondurezen.Eind jaren ’70 leidde hij het doodseskader Bataljon 3-16, dat toenverantwoordelijk was voor tientallen politieke moorden.

AND WHAT ABOUT UNCLE SAM AND HIS NEPHEW OBAMA?

Romeo Vasquez Vélasquez, de stafchef van het leger, militaire leider vande coup en zelfverklaarde redder van de democratie, is zoals alle hogereofficieren in Honduras het product van the U.S. Army School of theAmericas. Dit instituut heeft honderden Zuid-Amerikaanse coupplegers enfolteraars opgeleid, ook voor Honduras. De chef van de Generale Staf inHonduras, generaal Gustavo Álvarez Martínez, een andere oud- leerling gingzo brutaal te keer dat zijn eigen officieren hem in 1984 aan de deurzetten. In de jaren ’70 en ‘80 werd het land niet voor niets ‘het vliegdekschipvan de VS’ genoemd. De CIA trainde en bevoorraadde er de contra’s die deNicaraguanen en hun Sandinistische regering terroriseerden en het VS-legerhadden er een van de grootste bases ooit – Palmerola - van waaruitantirevolutionaire acties werden ondersteund in El Salvador, Guatemala enNicaragua.

Tot op vandaag heeft de VS nog 600 militairen liggen op debasis van Soto Cano en worden er jaarlijks meer dan 50 gezamenlijkeoefeningen gehouden met het Hondurese leger dat serieuze subsidies van hetPentagon blijft ontvangen. Toch werd de coup ook in Washington veroordeeld, zij het pas nadat de restvan de wereld dat had gedaan. Obama negeerde de vraag om Zelayapersoonlijk te ontvangen maar tenslotte mocht die toch bij Hillary op dekoffie. Die verwees de afgezette president door naar ‘onderhandelingen’o.l.v. de president van Costa-Rica: Oscar Arias. Zoals te verwachten was,is daar nog niets uit gekomen. Gisteren bekritiseerden de republikeinen in het VS-congres de aanpak vanObama. Ze stelden dat hij zich lieert aan de Venezolaanse president Chavezen de Nicaraguaanse president Ortega. Voor hen zijn dat te mijdencommunisten. De democraten verdedigden de afkeuring van de staatsgreepdoor Obama. Wellicht toont dit alles aan dat rechtse krachten o.a. in deCIA, gefrustreerd door de tanende invloed van de VS in de regio, nietvolledig onder controle zijn. Misschien zagen zij Honduras als eentestcase voor een rechtse reactie in andere landen van de ALBA? Detoetreding van Ecuador tot de ALBA daags voor de coup zou in dit verbanddan wel betekenisvol zijn.

Als dat zo zou zijn is de repetitie wel ergzwak uitgevallen: komen aandraven met een vervalste ontslagbrief, degewelddaden in het huis van de president te kijk stellen voor deinternationale pers, een wereldberuchte folteraar aanstellen alsministerieel raadgever, … De reacties waren blijkbaar ook niet goedingeschat want zelfs de trouwste bondgenoten van de VS in hun (voormalige)achtertuin: Guatemala en Colombia veroordeelden de staatsgreeponmiddellijk en categoriek en eisten eveneens de terugkeer van Zelaya. Hugo Llorens, de VS-ambassadeur in Honduras gaf toe dat hij met decoupplegers heeft samen gezeten in de weken voor de staatsgreep. Hijbeweert dat hij hen wou tegenhouden. Maar waarom heeft hij hun plannen danniet bekend en daarmee onmogelijk gemaakt toen hem duidelijk werd dat zeniet te stoppen waren?

USAID, de officiële VS ontwikkelingssamenwerking, financiert groepen vande zogeheten civiele maatschappij in Honduras voor meer dan 50 miljoen $per jaar.Het NED (Fonds voor Democratie), een Republikeins instituut voegt daar nogverschillende miljoenen dollars aan toe die o.a. aankomen bij groepen als‘ Vrede en Democratie’ die de voorbije week de grote promotors waren vande pro- Micheletti optochten: Nette dames en heren in merkkledij. Het wasook niemand minder dan ex republikeins presidentskandidaat Mac Cain die detour van een delegatie van de junta in de VS organiseerde.Het is zelfs niet onmogelijk dat het gaat om een staatsgreep tegen Obamazelf vanwege de haviken in het Pentagon. Het zou dan een poging zijn omhem in een conflict te duwen met de linkse regeringen van de regio en zijnvoorzichtige toenadering met de nieuwe progressieve regimes die op de topvan de Organisatie van Amerikaanse Staten van april ingezet was, teniet tedoen.

WAARHEEN NA DE ONDERHANDELINGEN?

De onderhandelingen in Costa-Rica zijn wellicht een doodgeboren kind. Alsze ooit tot een resultaat leiden zal het steeds ten koste zijn van derechten van de Hondurezen. Voor de junta betekent het tijdswinst en eenPR-campagne van ‘goede wil’. Het Bloque Popular, dat is het geheel van deHondurese volksbewegingen, stelt terecht dat er niet kan onderhandeldworden over de terugkeer van de verkozen president. Een oplossing kan erpas komen als Micheletti en zijn burgerlijke en militaire juntaonvoorwaardelijk opstappen. Vermits Zelaya geen steun lijkt te hebben binnen het leger is eencontra-coup weinig waarschijnlijk.

Eigenlijk is er maar één kracht die bijmachte is de troepen van Romeo Vasquez terug in de kazerne te krijgen: deVS. Tot nog toe werd de toestand in Honduras door het Witte Huis nogsteeds niet officieel omschreven als een staatsgreep. Een dergelijkestellingname zou betekenen dat alle lijnen naar de Micheletti-junta:kredieten, financiële faciliteiten, oliebevoorrading, militaireleveranties, import van alles, … onmiddellijk moeten stilvallen en dat dejunta dus beter zijn koffers kan pakken. Er kan dan enkel nog onderhandeldworden over waar ze die terug mogen uitpakken. De actie van het BloquePopular en van allen die met hen solidair willen zijn kan zich m.i. hetbeste daarop richten: Druk uitoefenen op het Witte Huis - rechtstreeks ofvia Europa – om zo snel mogelijk een complete boycot tegen de juntaMicheletti in te stellen.

Wie weet er nog écht wat er gebeurt?

• Mel Zalaya is geweigerd in Honduras en terug gevlogen naar El Salvador


• Het leger staat klaar in Nicaragua om Honduras aan te vallen


• Nee, het leger staat toch niet klaar, dat zijn leugens van CNN om anti-Mel Zelaya gevoelens op te roepen


• ‘Ik ben bang omdat ik niet weet wat er in Honduras gaat gebeuren’


• ‘Mijn huisgenootje is vandaag naar Guatemala vertrokken omdat ze te bang was hier in Honduras’


• ‘Vergeet vooral alles wat je in de media leest, het is een grote leugenachtige campagne’

Jeetje wat is dit lastig. Zoveel geluiden, zoveel leugens, zoveel paniek maar ook positieve energie. Want politiek passief Honduras is wakker. De mensen laten niet over zich heen lopen. Zijn niet pro-Mel, en ook niet pro-Micheleti, maar wel pro-democratie. En daarmee willen ze dat er nu eindelijk naar hun geluisterd gaat worden.

Voor hen in Nederland die graag iets meer zouden willen horen over de situatie in Honduras, ga vooral naar deze bijeenkomst!

Wie had dat gedacht..

Para todos mis amigas y amigos que estan viviendo una realidad injusta como no nos habiamos imaginado que iba a pasar otra vez. Este artículo es para ustedes. Para publicar sus opiniones, sus reflexiones y sentimientos y para que la cooperación internacional entienda que por fin el pueblo hondureňo debería estar central en la toma de decisiones. No los intereses economicos, ni geo-políticos, pero el respeto a los derechos humanos y a la dignidad hondureňa. Estoy con ustedes.

Que Dios les bendiga...

Je bent een week of vier terug uit Honduras waar je een relatief rustig verblijf hebt gehad. En dan die aardbeving van 7,2 op de schaal van Richter met een ontelbare hoeveelheid nabevingen. Maar Honduras sliep door en de meeste mensen die ik sprak hadden het niet eens in de gaten gehad. En dan nu. Protesten, geweld, geen toegang tot informatie, avondklok, je moet wel heel sterk zijn wil je hier doorheen slapen.

Het begon twee weken geleden. De eerste geluiden kwamen uit mijn vriendengroep met wie ik nog dagelijks contact heb ‘het is spannend hier. Er gebeuren politiek dingen. De president wil meer ruimte voor sociale organisaties en een nieuwe grondwet. Er gebeurt iets!’ Leek er dan echt ruimte te komen voor inmenging van sociale organisaties in de politiek? Zou een president dan eindelijk eens iets gaan doen voor het volk? En dat beetje hoop wat toen leefde, maakte te snel ruimte voor een bizarre realiteit. Een staatsgreep, ‘that is so 1990s’…. maar wel echt waar.

Dus even snel een korte schets van een politiek ingewikkeld Honduras (ik ga soms veel te kort door de bocht… dat weet ik!). Het is een land waarin economische en politieke macht sterk aan elkaar verbonden zijn. De economische elite heeft de macht en vergroot de macht. Dat is democratie in Honduras. Zo ook volgens de huidige ‘martelaar voor het volk: (ex) president Mel Zelaya’. Als illegale houtkap fanaat kwam hij aan de macht vier jaar geleden. Eerst goed voor zichzelf zorgend begon hij zich beetje bij beetje meer thuis te voelen bij de linkse rakkers Daniel Ortega (Nicaragua), Rafael Correa (Ecuador) en papa Hugo Chavez (Venezuela). So far so good, zou je zeggen.

Mel Zelaya (links) en zijn andere linkse rakkers

Dat je in Honduras maar 4 jaar president mag zijn is natuurlijk een rem op echte lange termijn plannen. Ook ons aller Mel vond dat en wilde (5 maanden voor de nieuwe presidentsverkiezingen) het volk vragen of zij eventueel interesse zouden hebben in een vierde stembus in November. Naast een stembus voor de president, een voor het parlement, en een voor de burgemeesters, eentje als referendum voor een grondwetswijziging. In lijn van de eerdere linkse ontwikkelingen in Latijns Amerika geeft grondwetswijzing kans voor een nieuwe en langere termijn voor de huidige president. Op zich niet verkeerd. Je kunt altijd vragen toch?

Maar nee, blijkbaar vond het leger en de economische (tevens politieke) elite van deze bananenrepubliek dat je niet mag vragen aan het volk. En zeker niet 5 maanden voor de verkiezingen. En als je dan ook nog eigenhandig als president de stembussen wilt ‘stelen’ van het leger, dan ben je illegaal bezig. En dan verdien je maar een ding: ‘hardhandig opgepakt worden en het land uitgezet’.

Micheletti en zijn leger vriendjes

Dit gebeurde op zondag. Het was goed gepland. De elektriciteit lag in (volgens mij) bijna het hele land plat. Niemand kon televisie kijken of radio luisteren. Niemand wist dat het land zonder president zat tot later die dag. De pro-Mel televisie kanalen zijn gesloten. Journalisten opgepakt. Er is alleen nog ruimte voor propaganda voor de nieuwe ‘trotse’ president van het land met 7,7 miljoen soldaten (lees: inwoners) genaamd Micheletti: het boegbeeld van de economische elite van Honduras (zo’n 4 procent van de Hondurese bevolking).

En nu? Micheletti en zijn leger schijnen ver te willen gaan. Maar zo ook Chavez en de zijnen. En dan de internationale gemeenschap die ineens Mel Zelaya steunt. Alsjeblieft, alsjeblieft, laat het aflopen met een sisser. Laat Mel Zelaya terugkeren voor die 5 maanden die hij officieel nog heeft als president, doe dat referendum en laat de mensen kiezen. Maar Honduras is ook macho, is ook trots, is ook lomp hanengedrag…

Mijn vrienden en ex-collega’s zijn geschrokken. Teleurgesteld. Verdrietig. Boos. Ze willen dat er nu toch een keer naar hun (het volk) wordt geluisterd. Dus ze grijpen de kans aan hun verhalen rond te mailen, hun ervaringen te delen met mensen als ik, en ze pushen me hun verhaal door te vertellen. Te vertellen dat demonstraties met hard geweld uit elkaar worden geslagen, dat ze geen toegang hebben tot informatie, dat mensen die hun mond open doen worden bedreigd of ontvoerd, dat de mensenrechten in deze tijdelijke militaire staat niet worden gerespecteerd.

Met gevaar voor eigen leven de straat op voor rechtvaardigheid

Ya por 33 aňos! Imaginate!

Pues, hoy les presento a mis padres Marius y Dimph. En el día de hoy estas personas lindas estan celebrando su aniversario. Ya por 33 aňos estan compartiendo momentes dificiles, momentos ricos, momentos extraňos, y más que todo, compartiendo sus vidas, esperanzas y sueňos. La verdad son una paraja, y una pareja muy especial.

Mario y Dimphina, les deceo un dia feliz, y muchos aňos más llena de amor, salud y felicidad.
Mario en Dimphke, ik wens jullie een super dag, en nog vele jaren erbij vol liefde, gezondheid en geluk.

Beso Maarten, Marigje y Dirkje

Casa

Ya llegé! Aqui estoy de vuelta en Holanda. Despues un viaje (gracias a Eva no me dormí tanto... ) de 24 horas… en lo cual los gringos me dejaron esperar dos horas paradas para poder entrar en su aeropuerto de Miami..¡ fue pura felicidad de encontrarme allá con mis dos mejores amigas holandaisas, mi hermanita con su amor que no conocí hasta ahora, mi hermano y porsupuesto con mis padres! ¡Tenian preparados mi llegada con mantas y todo!

Después un aňo, es extraňo regresar a un país y darse cuenta que no ha cambiado nada. La gente no ha cambiado, el aeropuerto siga igual, pero yo siento que sí he cambiado. Esta es mi casa, pero me siento rara.

¡Entonces! ¿Que he hecho hasta ahora? No mucho en realidad... Salí con mis amigas, bailé bachata con mi hermana y mi mama (¡hay que aprender!). Hablé por horas con mi hermano para ver como esta, como se siente, y como mira su futuro. Se nota que no ha sido un aňo facil para el. Fue la mejor decision para mi de estar aqui con ellos. De compartir esta fase dificil y insegura.

Además hay chaos en estos paises bajos. Una pequeňa estrella local Yolante, andaba con un cantante Holandais Jan Smith. Pero, ya se terminaron la relacion entre ellos y todo el país está hablando de esto. Lo más tonto es, que nuestro minister presidente Balkenende tambien expresó su opinion sobre el fin de esta relación. ¿En serio, Holanda, no hay nada más importante pasando en el mundo?...

¡Pues... les extraňo... gracias por todo su apoyo... y nos vemos pronto!

Laatste artikel Maasroute, 14-05-2009

Het begin van het einde

Dat klinkt een beetje verdrietig, en dat is het ook wel. Ze zeggen wel eens dat alle begin moeilijk is, maar hoe zit dat dan met het einde? Of is het mooie van het ´einde´ dat het eigenlijk niet bestaat? Dat er nooit echt een einde komt aan iets en dat het dus ook geen zin heeft om je daar dus enorm mee bezig te houden? Dat laatste lijkt me een goede!

Twee weken na de viering van het 15-jarig bestaan is het een trieste week voor OCDIH. Een week waarin 30 procent van het personeel ontslagen is. Op straat staat. Met families die afhankelijk zijn van hun. Zonder uitzicht op ander werk door de economische crisis. Mensen die zich – over het algemeen – met hart en ziel inzetten voor de arme gemeenschappen van Honduras. Brieven stromen binnen van de boeren om te zeggen dat ze zich zorgen maken, dat ze er nog niet klaar voor zijn om zonder OCDIH op eigen benen te staan. Maar het feit dat ze zich georganiseerd hebben, de brief hebben opgesteld, ondertekend en opgestuurd, geeft aan dat ze een stuk verder zijn dan ze denken. En dat is dan weer mooi. Niet echt een einde dus.

En dan is het toch maar weer goed geweest dat ik nog twee maanden ben gebleven. Zo zie je maar, dat alles met een reden gebeurt. Waarom? Omdat OCDIH sinds vandaag zonder communicatie afdeling zit. Er is geen geld meer. En ook al is het (hopelijk) tijdelijk, moet er dus wel voor gezorgd worden dat het allemaal min of meer blijft draaien. En dus wordt er intern een tijdelijke coordinator aangesteld die van mij nog even een stoom cursus ´communicatie in OCDIH´ gaat ontvangen deze laatste weken. Zo worden communicatie handleidingen opgesteld en gepubliceerd. En bezoek ik nog 4 kantoren van OCDIH om een laatste push te geven aan de communicatie daar waar dat nog ontbreekt. En hopelijk blijft het, voorlopig zonder communicatie afdeling, een beetje doorlopen.

En dan ik! De ticket is geboekt. Ik ga terug naar Nederland. En daar ben ik blij om! Ik heb te veel mensen te lang niet gezien, ik verlang naar bruin brood met oude kaas, satesaus, roseetjes (niet in deze combinatie overigens!)... en ik weet ook dat het niet het einde is. Dat ik OCDIH achterlaat met iets structureels, dat ik vriendschappen heb opgebouwd die voor altijd zijn, en dat ik zeker zo nu en dan terug ga komen. Het is niet het einde maar het begin.

De grote vraag is niet zozeer ´is dit het einde?´, maar meer ´het begin van wat?´

So..

So.. als jonge vrouw alleen in Centraal of Latijns Amerika is niet gemakkelijk. Je worstelt met de taal, de cultuur, het vertrouwen winnen binnen je organisatie met die deadline van anderhalf jaar in je achterhoofd, veiligheidsissues en ziekte... en het feit dat je je soms behoorlijk alleen kan voelen in je ´missie´ om organisatie verandering te veroorzaken. Ik heb dan ook op persoonlijk en professioneel vlak erg veel gehad aan Ester en Marleen. Twee chicas (ex post-doccers voor de insiders) die ongeveer gelijk met mij via ICCO naar deze kant van de wereld zijn gestuurd. Ik kan me niet voorstellen hoe het geweest zou zijn zonder hun.

Het belang van het uitwisselen van ervaringen, frustraties en successen werd aanleiding voor een face-2-face meeting. Als je elkaar niet kent, blijven virtuele contacten erg onpersoonlijk en daarmee weinig effectief. Dus, met dank aan ICCO en PSO ontmoetten we elkaar (2 relatief ´nieuwe uitgezondenen´ en 3 ´bijna of helemaal klaar uitgezondenen´) op Roatan in Honduras. Even helemaal weg, even bijkomen van frustraties en moeilijkheden, van elkaar leren EN aanbevelingen doen naar ICCO.

So... dat hebben we geweten.

Het waren 3 enorm lange dagen, maar ook heel belangrijke dagen waarin vragen werden beantwoord als:

• Hoe kun je veilig werken in Latijns Amerika en je veilig voelen? Wat is de verantwoordelijkheid daarin van ICCO, jezelf en de organisatie waarvoor je werkt?
• Wat zijn succesfactoren in een uitzending en waarom?
• Wat is capaciteitsopbouw en welke persoonlijke, organisatie en omgevingsfactoren spelen daarin een rol?

De meeting voelde voor mij als een evaluatie moment.. omdat ik natuurlijk inmiddels ICCO-af ben en zo goed en kritisch terug kon kijken op mijn 18 maanden ´capaciteitsopbouw.´ En natuurlijk hebben we ook genoten van de zee, de zon en de caribische omgeving.

So... dat was niet verkeerd..

En dan is uiteindelijk toch de beslissing genomen om terug te gaan. Ik ga mijn laatste maand in en zal zo rond eind mei weer voet op Nederlandse bodem zetten. Ik kijk er heel erg naar uit om iedereen weer te zien en bij te kletsen. Al zijn er ook dingen waar ik me zorgen over maak... het politieke klimaat in Nederland (Wilders de grootste????), het agenderen van je sociale leven, het zoeken van werk in tijden van economische crisis, het afscheid nemen van alles hier...

So... dat zal niet meevallen...

Tot die tijd staat er nog een hoop op de agenda: het maken van een hoop handleidingen over al het werk wat we hebben gedaan en doen, 3 dagen les op de universiteit, een ticket zoeken, en waarschijnlijk nog een aantal dagen naar Nicaragua om daar een soort van workshop te begeleiden.

So... we blijven lekker bezig!

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes! En tot snel!

Suikerriet in Semana Santa

Semana Santa, de week van Pasen, is in katholiek Honduras een tijd van familie, rusten, hitte en lekker eten. Ook gaan veel mensen naar het strand om daar van al deze dingen te kunnen genieten. Vorig jaar zat ik nog met Ana in Guatemala.

OCDIH is een week gesloten, dus ook ik geniet van vakantie. Wat eerlijk gezegd ook wel verdiend was, nadat we net een knal forum voor 200 boeren hadden georganiseerd. Het was een groot succes en heerlijk participatief met een rollenspel, muziek en een quiz. Fase één van de voedselcrisis campagne is inmiddels afgerond, en nu moeten we maar eens goed gaan kijken hoe we fase twee vorm gaan geven. Maar dat is voor ná Semana Santa.

Verder nodigde Noel me uit om met zijn familie naar een ´suikerriet verwerking´ te gaan. Zijn broers en vader hebben wat land waar ze heel hun leven al suikerriet planten, en waar ze een keer per jaar de boel oogsten en verwerken. Best bijzonder dus.

Hoe gaat het ongeveer? Je staat om 2 uur s´nachts op (lees: ze staan... mij niet gezien) om het suikerriet fijn te hakken en de koeien het verdere perswerk te laten doen. Na zo´n 7 uur rondjes lopen zijn de koeien moe en het suikerriet is sap. Dit sap wordt vervolgens gekookt en dan is het afwachten geblazen.

Iedereen heeft zijn houten lepels om van al dat natuurlijke zoet te genieten. Ik was er zelf niet echt van onder de indruk, vooral omdat de kleur aan het begin vooral doet denken aan baby poep. Daarna verandert de kleur en heb je een soort caramel achtig spul. Al het suikerriet wordt gebruikt in verschillende fasen: honing achtig, stroomachtig, en hard suiker achtig iets. Weer iets geleerd!

De rest van semana santa ga ik vooral relaxen, hier en daar wat werken, en me voorbereiden op een meeting met ICCO volgende week.

Fijne pasen!

18 maanden rond

Vandaag anderhalf jaar geleden zette ik voet op Hondurese bodem. Ik heb lang moeten nadenken over de vraag: ´en wat hierna?´ Een vraag waar ik nog altijd niet echt een bevredigend antwoord op heb gevonden. Dus heb ik gekozen voor een tussen oplossing: ik blijf bij OCDIH! In ieder geval voor een tijdje. Hoe lang dat tijdje wordt, hangt van verschillende dingen af. Voor nu is het voor een maand en ook die zal weer voorbij gaan vliegen.


Deze maanden staat alles in het teken van de voedsel crisis en de kleinschalige landbouw. Met OCDIH organizeerden we workshops met de boeren over de voedselcrisis. Boeren uit verschillende gebieden, met verschillende ervaringen en behoeften. Het leverde interessante discussies en inzichten op. En ik was eens te meer onder de indruk van de kennis en overtuigingskracht van de Hondurese ´campesinos´. Over een week organizeren we een groot forum waarin we boeren uit verschillende gebieden samen brengen, een rollenspel organizeren en een quiz. Lekker participatief en ludiek!


Verder was vandaag de lancering van een nationale (eigenlijk internationale) campagne om meer overheidssteun en investeringen te krijgen voor de kleinschalige landbouw. 50 Procent van de Hondurese bevolking is hier direct van afhankelijk, maar de overheid investeert nog geen 5% van zijn budget in deze groep. Een interessant feit is ook... dat in Honduras meer mensen van de honger sterven dan van het geweld. En dat terwijl Honduras groen en vruchtbaar is. Verschillende groepen buitenlanders heb ik horen zeggen ´maar gelukkig hoeft hier niemand honger te lijden´. Nee... dat zou niet hoeven. Maar omdat de meerderheid van de bevolking geen land heeft om te verbouwen (veel land in handen van een kleine groep) is er nauwelijks productie. En dus honger. Er zijn investeringen nodig in: landrechten, landbouw technieken, infrastructuur en kennis overdracht.



Heerlijk met zijn allen de straat op! Jammer dat het eigenlijk alleen de ´boeren´ waren die meeliepen en hun tijd ervoor over hadden om te komen... de gemiddelde Santa Rosa bewoner vraagt zich misschien af ´en die herrie? Honger? Nee, in het Honduras dat ik ken hebben we dat niet´. Er is nog een wereld te winnen als het gaat om communicatie en bewustwording!

Geplaatst in de Maasroute van 19 april 2009

Donatie, donoren en meer

Afgelopen week organizeerde OCDIH een bijeenkomst voor donoren in de hoofdstad Tegucigalpa om de geboekte vooruitgangen te presenteren en nieuwe projecten aan te dragen.

Mirame y apreciame: Kijk en bewonder (de stand voor documenten... maar leuk detail)

Op het gebied van gender (man/vrouw gelijkheid) doet OCDIH flink haar best, maar in macholand blijft het een lastig thema. Het was mooi om te zien hoe een jonge vrouw uit de Maya gemeenschap in Honduras tegenover de donoren trots vertelde hoe de trainingen van OCDIH haar leven hebben verandert. Dat zijn mooie resultaten. Maar het is nog altijd lastig om vrouwen in belangrijke posities te krijgen van de lokale organisaties, of ze deel te laten nemen aan landbouw projecten. Deze worden vaak toch gezien als ´mannentaken´. Emancipatie is nu eenmaal een lang proces wat geen eind kent, waarin je moet werken met zowel de vrouwen als de mannen. Maar we gaan lekker.


Daarnaast ging ik op bezoek bij Ester, de vrouw die met hulp van de Basisschool Baardwijk haar eigen huis gaat hebben. De bouw is inmiddels begonnen. Het was een proces van 4 maanden onderhandelen met de gemeente (die de grond hebben afgestaan), de mensen uit het dorp (die het huis gaan bouwen) en de familie zelf. Verhuizen is nu eenmaal een proces van afsluiten en opnieuw beginnen, wat voor veel mensen toch akelig is. Maar de situatie waarin Ester met haar twee kinderen woont is schrijnend, getekend door afhankelijkheid en uitbuiting. Over een maand gaan ze in hun nieuwe huisje wonen, eindelijk iets van hunzelf. En van daaruit kunnen ze hopelijk een betere toekomst opbouwen.


De fundering van het huisje ligt er inmiddels

Tja, en dan de beslissing over hoe nu verder. Over tien dagen loopt mijn contract af. OCDIH heeft me de mogelijkheid aangeboden om nog drie maanden te blijven. Super! Ze zijn ´verliefd op mijn werk en willen dat ik blijf´. Ik heb gezegd ze vrijdag uitsluitsel te geven. Wat te doen, wat te doen? Ik hou jullie op de hoogte!